ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ MATRIX...

Η εικόνα που θα σας περιγράψω είναι αληθινή και μου την μετέφερε ο αδερφός μου που πριν λίγες μέρες επισκέφτηκε το “The Mall” (έτσι γράφεται; Μάλλον…), το περίφημο πολυκατάστημα στην Αθήνα:

Σε ένα σουβλατζίδικο μέσα στο “The Mall” εργαζόταν ένας τύπος γύρω στα 40, έκοβε και τύλιγε σουβλάκια και πίτες κάθιδρος δίπλα στον πυρακτωμένο γύρο. Μια παρέα πελατών πρόσεξε πως φορούσε βέρα και δεν δίστασαν να τον ρωτήσουν για την οικογένειά του. Πάνω στην κουβέντα τον ρώτησαν για τη δουλειά του και τους είπε πως δουλεύει εκεί οκτάωρο με μισθό 580 ευρώ, και ότι επίσης κάνει και δεύτερη δουλειά για να τα βγάλει πέρα.

Φανταστείτε το. Ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας παλεύει με δυο δουλειές για να βγάλει λίγο περισσότερα από 1.000 ευρώ για να ζήσει την οικογένειά του! Ξέρετε πόσοι τέτοιοι ζούνε δίπλα μας; Χιλιάδες. Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τους υπολογιστές και το ιντερνέτ, έχοντας κάποιες «καθωσπρέπει» δουλίτσες, μάλλον δεν μπορούμε να μπούμε στη σκέψη και στην καθημερινή ζωή του φίλου μας του σουβλατζή. Στους περισσότερους από μας μάλλον είναι αδιανόητο να φανταστούμε τους εαυτούς μας να κόβουν κοψίδια από γύρο, να τυλίγουμε πίτα και να τα σερβίρουμε στους πελάτες, κι όλα αυτά σε θερμοκρασίες πάνω από 40 βαθμούς…

Το παράδειγμα αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά που μπορείτε να δείτε παρατηρώντας τον καθημερινό κόσμο γύρω σας: Πιτσιρικάδες που τρέχουν (ανασφάλιστοι με ανασφάλιστα μηχανάκια) στα delivery και βασίζονται στο pour-boir μας για ένα παραπάνω χαρτζιλίκι, κορίτσια που δεν κατάφεραν να μπούνε σε ένα πανεπιστήμιο και μεγαλώνουν δουλεύοντας ως λαντζιέρες σε εστιατόρια, ως γαζώτριες σκυμμένες πάνω σε μια μηχανή, ή (αν είναι τυχερές και ο Θεός τις έπλασε ομορφούλες) ως πωλήτριες σε εμπορικά μαγαζιά. Όλα αυτά και πόσα ακόμα… Είναι άνθρωποι που ήταν πιθανόν συμμαθητές μας στο σχολείο και σήμερα ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του.

Στα αυτιά όλων αυτών οι περισπούδαστες εξαγγελίες για μαγικές λέξεις όπως Ανάπτυξη, Πρόοδος, Μεταρρυθμίσεις, Ευημερία, Κοινωνική Πολιτική κλπ, είναι ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ. Το σύστημα της οικονομίας που μας μεγάλωσε προβλέπει πως όλες αυτές οι μεγαλοστομίες δεν θα ισχύουν για όλους. Θα αφορούν το 10% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού το οποίο θα ευημερεί εις βάρος των υπολοίπων. Τόσο απλά.

Αλλά ας μην το πλατύνουμε τόσο. Κοιτάξτε απλά γύρω σας. Όσοι από εσάς έχετε δει το Matrix (κι αν δεν το έχετε δει ψάξτε το στα videoclub) θα καταλάβετε την ομοιότητα από την οποία έδωσα τον τίτλο στο σημερινό άρθρο. Στο σενάριο της ταινίας όλοι οι άνθρωποι έχουν υποταχθεί από τις μηχανές, τους κρατάνε φυλακισμένους για να παίρνουν βιοενέργεια από τα σώματά τους και για να μην εξεγερθούν προβάλλουν μέσα στο μυαλό τους ένα διαδικτυακό πρόγραμμα, το Matrix, με εικόνες από έναν φανταστικό κόσμο, τον κόσμο που βλέπουμε γύρω μας. Έτσι κανένας δεν έχει συναίσθηση πως είναι φυλακισμένος, κανένας δεν καταλαβαίνει πως οι μηχανές απλά τον «καλλιεργούν». Το μόνο που αντιλαμβάνεται είναι η καθημερινότητα που προβάλλεται στη σκέψη του, οι εικόνες της υποτιθέμενης ζωής του. Για βρείτε μου λοιπόν διαφορές και ομοιότητες. Ποιες είναι περισσότερες;

Σήμερα η ανθρώπινη ράτσα, τουλάχιστον το κομμάτι που ζει στον «δικό μας» δυτικό κόσμο, αποτελείται από τον (ας τον ονομάσουμε έτσι) Μέσο Άνθρωπο. Ο Μέσος Άνθρωπος είναι ένα ον που έχει γύρω του πολλούς όμοιούς του και κάνει κάθε μέρα τα ίδια συνηθισμένα πράγματα: Ξυπνάει το πρωί, πηγαίνει τα παιδιά του στο σχολείο, τρέχει μην αργήσει στη δουλειά του, περιμένει με λαχτάρα να περάσει το ωράριό του όσο το δυνατόν πιο ήσυχα, τρέχει ξανά να προλάβει να πάρει τα παιδιά από το σχολείο, κοιμάται μια ωρίτσα για να συνέλθει από το οκτάωρο και το άγχος του, μετά κάθεται μπροστά στην τηλεόραση, αποχαυνώνεται για ώρες, νυστάζει, κοιμάται. Και το κυριότερο, τρομάζει στην ιδέα πως μπορεί να κάνει κάποια μέρα κάτι διαφορετικό. Ο Μέσος Άνθρωπος ζει σε μια κοινωνία μονομορφοποιημένων Μέσων Ανθρώπων όπου κάθε διαφορετικότητα ισοπεδώνεται και δαιμονοποιείται. Το ρόλο των μηχανών του Matrix στην κοινωνία μας τον παίζει το οικονομικό μας σύστημα. Το ρόλο του ίδιου του προγράμματος Matrix τον παίζουν σήμερα οι ψεύτικες εικόνες που μας προβάλλουν καθημερινά κυρίως με την τηλεόραση, με κατασκευασμένα προβλήματα και με ψεύτικα γεγονότα.

Και τι απομένει; Ο ρόλος των ανθρώπων. Στην ταινία κάποιοι καταφέρνουν να αποδράσουν από το Matrix και ζούνε μέσα στον πραγματικό κόσμο προσπαθώντας να ελευθερώσουν και τους υπόλοιπους. Κάποιοι καταφέρνουν να βρούνε το δρόμο προς την πραγματική ζωή. Αυτό είναι που μας μένει να κάνουμε. Ο καθένας με τον τρόπο του ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε τη χαρά της ζωής με όποια μορφή μας αρέσει. Ας μην αφήσουμε το Matrix της εποχής μας να απορροφήσει τις Σταγόνες Ζωής που μας αναλογούν. Η επιτυχία μας θα κριθεί από το πόσοι Μέσοι Άνθρωποι γύρω μας θα ζήσουν σαν πραγματικοί Άνθρωποι. Χαμογελάστε και μιλήστε στους δίπλα σας, στους γείτονες (και κυρίως στις γειτόνισσες), βρείτε γρασίδι και παίξτε με τα παιδιά σας εκεί, κάντε μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα, κάντε τέλος πάντων κάτι που να σας φέρει επιθυμία να φωνάξετε δυνατά! Αυτό. Θέλω να ακούω φωνές από αύριο!

Η ΕΞΙΣΩΣΗ ΝΤΡΕΪΚ

Σήμερα θα σας γράψω για μια μυστηριώδη μαθηματική εξίσωση που εικάζεται ότι μας αποδίδει τον ενδεχόμενο αριθμό των τεχνολογικά ανεπτυγμένων εξωγήινων πολιτισμών. Αφορμή γι’ αυτό παίρνω από ένα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε πριν λίγες μέρες στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ και αφορούσε τις προσπάθειες που κάνουν οι επιστήμονες χρόνια τώρα για να διαπιστώσουν κατά πόσο είμαστε η μοναδική φυλή που κατοικεί στο σύμπαν.

Η εξίσωση αυτή πρωτοδιατυπώθηκε το 1961 από τον ραδιοαστρονόμο Frank Drake, που σήμερα είναι πρόεδρος του ινστιτούτου SETI, το οποίο ερευνά το σύμπαν μήπως και ακούσει ένα σημάδι πως δεν είμαστε μόνοι μας. Η πιο απλουστευμένη μορφή της που σας παρουσιάζω αμέσως παρακάτω μας αποδίδει ως αποτέλεσμα τον ζητούμενο αριθμό πολιτισμών Ν και είναι ουσιαστικά ένα γινόμενο παραγόντων που θα μπορούσαν να είναι καθοριστικοί στη δημιουργία τέτοιων πολιτισμών:

Ν = R * Fp * n * Fl * Fi * Fc * L

Τι είναι όλα αυτά; Ιδού:

R (rhythm): Ο ρυθμός με τον οποίο γεννιούνται άστρα κατάλληλα για τη δημιουργία ευφυούς ζωής. Ένας τέτοιος παράγοντας πρέπει να υπάρχει στην εξίσωση επειδή το σύμπαν δεν έχει άπειρη ηλικία, άρα θα πρέπει να αναζητήσουμε τους πολιτισμούς που ψάχνουμε μέσα στην πεπερασμένη ηλικία του, άρα μας χρειάζεται ένας ρυθμός, μια συχνότητα δημιουργίας κατάλληλων τέτοιων άστρων.

Fp (F planets): Το ποσοστό των άστρων που διαθέτουν πλανητικά συστήματα (όπως ο δικός μας ήλιος). Μέσα στην τεράστια ποσότητα άστρων που γεννήθηκαν (με τον προηγούμενο ρυθμό R) μόνο κάποια από αυτά έχουν πλανήτες, άρα υπεισέρχεται ένας ποσοστιαίος παράγοντας που αμέσως μας αποκλείει τα περισσότερα αστέρια…

n: Ο μέσος αριθμός των πλανητών ανά αστρικό σύστημα, με περιβάλλον κατάλληλο για δημιουργία ζωής. Απλούστατα επειδή σε ένα πλανητικό σύστημα παρόμοιο με το δικό μας δεν είναι δυνατόν όλοι οι πλανήτες του να είναι φιλόξενοι για την ανάπτυξη ζωής.

Fl (F life): Το ποσοστό από αυτούς τους κατάλληλους πλανήτες n (που δύνανται να φιλοξενήσουν ζωή), στο οποίο όντως υπάρχει ζωή.

Fi (F intelligence): Το ποσοστό των πλανητών της προηγούμενης κατηγορίας Fl, οι οποίοι όχι μόνο φιλοξενούν ζωή, αλλά τα όντα που ζουν εκεί είναι νοήμονα, ευφυή.

Fc (F calculate): Το ποσοστό εντός της προηγούμενης κατηγορίας Fi των ευφυών όντων, τα οποία όχι μόνο είναι νοήμονα αλλά έχουν αναπτύξει υπολογισμούς και τεχνολογία ικανή να μεταδίδει ανιχνεύσιμα σήματα, χαρακτηριστικά της ύπαρξής τους, μέσα στο σύμπαν.

L (length): Το μήκος χρόνου μέσα στη διάρκεια ζωής ενός πολιτισμού της κατηγορίας Fc κατά το οποίο έχει την ικανότητα να στέλνει τέτοια ανιχνεύσιμα σήματα στο διάστημα.

Εν κατακλείδι η εξίσωση Ντρέικ είναι ένα «γινόμενο απιθανοτήτων» και ουσιαστικά μας αποκλείει το ενδεχόμενο να έρθουμε ποτέ σε επαφή με άλλους πολιτισμούς. Τι μας λέει δηλαδή: Από τα συνολικά άστρα του σύμπαντος (τα οποία δημιουργήθηκαν σε ένα πεπερασμένο χρόνο με έναν συγκεκριμένο μέσο ρυθμό R, άρα δεν είναι άπειρα), πρέπει να ψάξουμε μόνο στο μικρό ποσοστό από αυτά που διαθέτουν πλανήτες (Fp). Αφού αποκλείσουμε τα υπόλοιπα και επικεντρωθούμε σε άστρα με πλανήτες, θα πρέπει να ασχοληθούμε μόνο με τον μικρό αριθμό (n) των πλανητών τους που είναι ενδεχομένως φιλόξενοι για ζωή. Από αυτούς λοιπόν τους καλούς οικοδεσπότες μόνο κάποιοι όντως θα φιλοξενούν μια ενδεχόμενη ζωή (Fl). Οι υπόλοιποι, λυπόμαστε αλλά αποκλείονται… Από τους πλανήτες Fl λοιπόν που φιλοξενούν ζωή, μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτούς έχει πιθανότητα να φιλοξενεί νοήμονα όντα (πλανήτες Fi), οι υπόλοιποι που κατοικούνται από βακτήρια, αμοιβάδες, πρωτόζωα, βακίλους και διάφορα άλλα ζωύφια, λυπόμαστε ξανά, αλλά αποκλείονται! Ζητάμε μόνο ευφυή όντα. Από τους πλανήτες λοιπόν με ευφυή όντα (Fi) μόνο ένα μικρό ποσοστό θα κατοικείται από όντα ικανά να μεταδώσουν ανιχνεύσιμα σήματα της ύπαρξής τους στο σύμπαν (Fc), όλοι οι υπόλοιποι δεν μας χρειάζονται στους υπολογισμούς μας.

Τέλος σε αυτούς τους ελάχιστους πιθανούς πλανήτες που μας έμειναν και που πληρούν όλες τις πιο πάνω προϋποθέσεις, μπαίνει και ο μέγας παράγοντας L που μας λέει πως για να έχουμε πιθανότητα επικοινωνίας με άλλους πολιτισμούς θα πρέπει να συγχρονιστούν οι εποχές μας. Ο άνθρωπος έχει μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια ύπαρξης ως είδος, με κάπου 5.000 χρόνια καταγεγραμμένης ιστορίας, αλλά μέσα σε όλο αυτό το διάστημα μόνο τα τελευταία 50 περίπου χρόνια μπορεί να στέλνει και να δέχεται ραδιοσήματα. Σε κάθε πιθανό πολιτισμό το χρονικό αυτό διάστημα είναι ένα μικρό μόνο μέρος της ιστορίας του. Άρα αν βρίσκεται κάπου ένας τέτοιος πολιτισμός θα πρέπει να υπάρξει τέτοιος απίστευτος θεϊκός συγχρονισμός ώστε η κρίσιμη αυτή περίοδος της ιστορίας του κατά την οποία θα εκπέμψει το ραδιοσήμα του προς εμάς να έχει χρονική διαφορά με την δική μας αντίστοιχη κρίσιμη περίοδο (δηλαδή το σήμερα), ίση με την απόσταση των τόπων κατοικίας μας, μετρώντας πάντα την απόσταση αυτή σε έτη φωτός. Αν δηλαδή απέχουν από εμάς οι εξωγήινοι φίλοι μας 3.000 έτη φωτός, θα πρέπει για να τους ακούσουμε σήμερα να εξέπεμψαν το 1000 π.Χ.! Και μια πιθανή απάντησή μας θα φτάσει σε αυτούς το 5.000 μ.Χ.!

Η απόλυτη απιθανότητα δηλαδή! Φίλοι μου η εξίσωση Ντρέικ μπορεί να φτιάχτηκε για να μετρήσει τους πιθανούς νοήμονες πολιτισμούς με τους οποίους θα μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή, αλλά το μυστήριό της οφείλεται στο ότι με τη χρήση των παραγόντων της αποδεικνύεται το μάταιο της ύπαρξής της…

Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Οι παραδοχές που κάνουμε για να ανιχνεύσουμε κάποια μακρινή ζωή θα έλεγα πως χαρακτηρίζονται από ένα είδος περιβαλλοντικού αλλά και χρονικού σωβινισμού. Ψάχνουμε δηλαδή για πλανήτες με συνθήκες όμοιες με τις δικές μας. Γιατί παρακαλώ; Αποκλείεται να υπάρχουν νοήμονα όντα που να ζουν στους +500 ή στους -150 βαθμούς Κελσίου; Και γιατί να θεωρούμε τις μεγάλες αποστάσεις του σύμπαντος απαγορευτικές για μακρινά ταξίδια; Αυτό το κάνουμε έχοντας ως δεδομένο τα 70 ή 80 χρόνια της μέσης ανθρώπινης ζωής. Ποιος μας λέει πως η διάρκεια θα είναι οπωσδήποτε πρόβλημα για ένα τέτοιο ταξίδι; Αποκλείεται οι μακρινοί φίλοι μας να ζουν 20.000 ανθρώπινα χρόνια;

Τελικά το όλο ζήτημα μάλλον δεν έχει λύση για το ανθρώπινο μυαλό. Βρισκόμαστε ακόμα σε βρεφικό στάδιο αναζήτησης μακρινών γειτόνων. Το πιθανότερο είναι η γενιά μας να μην ζήσει για να μάθει την μεγαλύτερη είδηση όλων των εποχών…

ΕΞΩ ΑΠΟ ΔΩ ΚΗΦΗΝΕΣ !

Μονιμότητα τέλος! Αυτό που σας λέω: ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΤΕΛΟΣ! Με την προσταγή και τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα και στην Ελλάδα το αυτονόητο: Θέση εργασίας θα έχουν στο μέλλον μόνο όσοι την αξίζουν.

Αφορμή για το σημερινό άρθρο πήρα από τις σημερινές ειδήσεις και τα πρωτοσέλιδα κάποιων εφημερίδων που αναφέρονταν στις αλλαγές που ετοιμάζονται στο καθεστώς εργασίας στον ΟΤΕ. Πρωτοσέλιδα του τύπου «COSMOγονικές αλλαγές» έδιναν την είδηση στις μέσα σελίδες: Σε λίγες μέρες κατατίθεται στη βουλή για να ψηφιστεί νομοσχέδιο που προβλέπει ότι το καθεστώς εργασίας στον ΟΤΕ θα προσομοιωθεί με αυτό της COSMOTE. Τι σημαίνει αυτό; Τέλος η μονιμότητα για τους νεοπροσλαμβανόμενους, οι πιθανές απολύσεις θα γίνονται με βάση τις εκθέσεις των προϊσταμένων στα διάφορα τμήματα, οι μεγάλες καρέκλες με τις υψηλές αμοιβές θα είναι δυνατόν να καταληφθούν από ανθρώπους της ελεύθερης αγοράς κι όχι από τους δεινόσαυρους της υπαλληλικής ιεραρχίας, και άλλα πολλά.

Να σας πω κάτι; Συμφωνώ απολύτως με όλα αυτά! Έχω σιχαθεί τόσα χρόνια να μπαίνω σε μια δημόσια υπηρεσία και να βλέπω ανθρώπους με το βλέμμα της βραδύτητας στα μάτια τους. Υπαλλήλους που θεωρούν πως σου κάνουν χάρη αν ασχοληθούν με την υπόθεσή σου, θλιβερούς ανθρώπους που προσλήφθηκαν συνήθως με τη βοήθεια ενός εξίσου θλιβερού βολευτή βουλευτή. Αηδίασα όταν περίμενα στην ουρά σε κάποια εφορία για ένα χαρτί, η υπάλληλος έλειπε από τη θέση της κι όταν επέστρεψε μετά από μια ώρα κρατούσε μια σακούλα με λαχανικά και φρούτα. Είχε παρατήσει τη θέση της και είχε πάει στη διπλανή λαϊκή! Δε σπατάλησα ούτε μια λέξη μου για να της κάνω παρατήρηση. Αν άνοιγα το στόμα μου θα ξερνούσα πάνω της…

Η μονιμότητα του δημοσίου φίλοι μου είναι ό,τι πιο άθλιο υπάρχει στο ελληνικό κράτος. Είναι η τροχοπέδη, το βαρίδι για οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης και προόδου, είναι η μεγαλύτερη σπατάλη του δημοσίου χρήματος, του χρήματος που πληρώνουμε όλοι μας με τη φορολογία μας και που δίνεται για να πληρωθούν αργόμισθοι.

Ε, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί πλέον. Σε έναν κόσμο άκρως ανταγωνιστικό όπου η παγκοσμιοποίηση έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα μας και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι, σε μιαν Ευρώπη που προσπαθεί να συνεννοηθεί και να αντισταθεί στις υπέρ-αναπτυσσόμενες νέες δυνάμεις του μέλλοντος (Κίνα, Ινδία) αλλά και στην αμερικανική οικονομική κυριαρχία στον πλανήτη, τέτοια βολέματα δεν χωράνε. Όλη η φιλοσοφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλη της η Βίβλος συνοψίζεται σε μια και μόνη λέξη: το απαρέμφατο «ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ». Όποιος δεν εναρμονισθεί με αυτό, όποιος δεν το κατανοήσει και δεν προσαρμόσει τους νόμους και τους κανόνες του με αυτό, θα αποβληθεί από την πραγματικότητα της Νέας Οικονομίας. Όποιο κράτος της Ε.Ε. δεν υπακούσει σε αυτές τις προσταγές θα γίνει το τελευταίο βαγόνι του τρένου, το βαγόνι που θα έρθει στιγμή οι υπόλοιποι να θέλουν να το ξεφορτωθούν.

Και μέσα σε όλα αυτά βλέπω να βγαίνουν και να κάνουνε δηλώσεις οι εργατοπατέρες και οι συνδικαλιστάδες της παλιάς σχολής, θα κάνουνε λέει «αγώνες» να προστατέψουν τα περίφημα «κεκτημένα δικαιώματα», αλλά το μόνο που θέλουνε να προστατέψουν είναι ο μισθουλάκος τους. Ξέρετε τι αγώνες εννοούνε, έτσι; Μερικές μέρες απεργίας, μια βόλτα με πλακάτ μέχρι τη βουλή, να βρούμε και κανένα μικρόφωνο ανοιχτό να μιλήσουμε στα κανάλια και μετά να πάμε σπίτι μας να δούμε τη μουτράκλα μας στην τηλεόραση. Ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι ο Σπύρος Παπασπύρου, πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ που τον βλέπεις να έχει το βλέμμα της αγελάδας και να το παίζει αγωνιστής! Αλήθεια τι δουλειά κάνει αυτός ο τύπος; Εργάζεται πουθενά και πόσες ώρες τη μέρα πάει στη δουλειά του; Και να ήταν μόνο αυτός…

Όλα αυτά που σας γράφω μπορεί να φαίνονται φιλελεύθερα και κυνικά αλλά ό,τι κι αν πει κανείς είναι η απλή και καθαρή αλήθεια. Η Ευρώπη μιμείται την Αμερική με αργά και σταθερά βήματα. Όποιος δεν εργάζεται και δεν παράγει, δεν θα αμείβεται και θα αποβάλλεται από το οικονομικό σύστημά της. Η εποχή των κηφήνων τελειώνει με βίαιο τρόπο, ακριβώς με τον ίδιο βίαιο τρόπο που τελείωσε η εποχή των δεινοσαύρων. Μήπως άλλωστε οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι οι δεινόσαυροι της εποχής μας;

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

Με αφορμή την ανακάλυψη του μεγαλύτερου (ως τώρα) πρώτου αριθμού, η οποία περιγράφεται εδώ

http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=248571

θα ήθελα να σας πω δυο λόγια για τους πρώτους αριθμούς και τη σημασία τους.

Κατ' αρχήν να πούμε για τους σχετικώς αμύητους ότι πρώτος είναι ένας αριθμός ο οποίος διαιρείται μόνο με τον εαυτό του και με τη μονάδα. Π.χ. ο 13 είναι πρώτος αριθμός επειδή δεν μπορεί να διαιρεθεί παρά μόνο με το 1 και το 13. Αντίθετα π.χ. ο 21 δεν είναι πρώτος επειδή εκτός από το 1 και το 21, διαιρείται και με το 3 και με το 7. Το καταλάβαμε; Ελπίζω ναι, εύκολο είναι...

Στο παραπάνω άρθρο αναφέρεται πως για αρκετά χρόνια 700 υπολογιστές εργάζονταν συνδεδεμένοι δικτυακά για να ανακαλύψουν αυτόν τον περίφημο αριθμό, ο οποίος σημειωτέον έχει περίπου 9.100.000 ψηφία! Θα αναρωτηθεί κανείς για ποιο λόγο δαπανούνται τόσες χιλιάδες ώρες δουλειάς και τόσος κόπος για να ανακαλύψουν έναν αριθμό. Πρόκειται απλά για μια μαθηματική μανία; Έναν εγωισμό κάποιων επιστημόνων που η εκκεντρικότητά τους επιβάλλει την καταγραφή του ονόματός τους στο βιβλίο των ρεκόρ; Ασφαλώς όχι.

Η ανακάλυψη όλο και μεγαλύτερων πρώτων αριθμών ξεκινάει από το ότι ο πολλαπλασιασμός είναι η μοναδική μαθηματική πράξη που λειτουργεί μονοσήμαντα. Με απλά λόγια είναι η μόνη πράξη που έχοντας το αποτέλεσμά της δεν μπορείς να βρεις τους παράγοντες που δημιούργησαν αυτό το αποτέλεσμα. Στην πρόσθεση αν σου πουν να βρεις δυο αριθμούς που θα δίνουν ως αποτέλεσμα π.χ. 94.387 μπορείς με ευκολία να πεις 94.380 + 7. Το ίδιο μπορεί να κάνει κάποιος και στην αφαίρεση και στην διαίρεση. Τι συμβαίνει όμως με τον πολλαπλασιασμό; Αν σου ζητήσει κάποιος να βρεις δυο ακέραιους αριθμούς που δίνουν ως αποτέλεσμα 94.387 τι θα κάνεις; Μπορείς να απαντήσεις; Φυσικά όχι. Θα πρέπει να αρχίσεις να διαιρείς το νούμερο αυτό με μικρότερους αριθμούς μπας και καταφέρεις να βρεις ένα ζευγάρι παραγόντων που αν τους πολλαπλασιάσεις το γινόμενό τους να είναι το 94.387. (Παρεμπιπτόντως ο 94.387 δεν είναι πρώτος, είναι το γινόμενο του 37 επί 2.551).

Τι σημασία θα πείτε έχει αυτό με την ανακάλυψη πρώτων αριθμών; Έχει και παραέχει… Στην αδυναμία τόσο του ανθρώπινου μυαλού αλλά και των περισσοτέρων υπολογιστικών συστημάτων που έχουμε ανακαλύψει ως σήμερα να βρουν δυο τέτοιους παράγοντες όπως το 37 και το 2.551 του προηγούμενου παραδείγματός μας ώστε να παραχθεί το 94.387, στηρίζονται όλοι οι αλγόριθμοι κρυπτογράφησης και κωδικοποίησης που χρησιμοποιούνται στα τραπεζικά συστήματα ασφαλείας. Σημειωτέον δε ότι το παράδειγμα που χρησιμοποίησα, το 94.387, είναι ένας «εύκολος» αριθμός επειδή απλούστατα είναι ένας μικρός αριθμός και υπάρχουνε υπολογιστικά προγράμματα (στο ιντερνέτ θα τα βρείτε εύκολα) που λύνουν το γρίφο. Τι θα γίνει όμως αν μας ζητηθεί να κάνουμε το ίδιο για τον αριθμό 346.079.989.125.891.908.443; Δυσκολεύει το πράγμα… Σε αυτή τη δυσκολία λοιπόν στηρίζεται όλο το τραπεζικό σύστημα και όλη η ασφάλεια στις συναλλαγές μας. Και να φανταστεί κανείς πως αυτός είναι ένας αριθμός με μόνο 21 ψηφία. Εδώ μιλάμε ότι ανακαλύφθηκε πρώτος αριθμός με 9,1 εκατομμύρια ψηφία! Φανταστείτε το μέγεθός του! Και μην ξεχνάτε πως μιλάμε για το απλό 10δικό σύστημα αρίθμησης που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή. Αντίστοιχα πιο δύσκολα προβλήματα προκύπτουν όταν μεταφέρουμε το πρόβλημα στο 16δικό σύστημα, οπότε φανταστείτε τι γίνεται στο 128δικό σύστημα που χρησιμοποιούν οι περισσότερες τράπεζες για την κρυπτογράφησή τους.

Καταλαβαίνετε τώρα πόση εμπορική αξία έχει η ανακάλυψη ενός ακόμα γιγάντιου πρώτου αριθμού. Πρόκειται για σπουδαία ανακάλυψη που εκτός από αυτή την εμπορική της αξία είναι ένα ακόμα βήμα προόδου για τους μαθηματικούς. Για το λόγο αυτό επί έναν αιώνα τώρα οι μαθηματικοί ψάχνουνε να βρούνε μια συνάρτηση, έναν αλγόριθμο που θα εντοπίζει τους πρώτους αριθμούς μέσα στο άπειρο χάος των ακεραίων αριθμών. Έναν αλγόριθμο που θα τους απαλλάσσει από την αναζήτησή τους μέσω της απλής σειριακής υπολογιστικής διαδικασίας που χρησιμοποιείται σήμερα. Αυτή η συνάρτηση, αυτός ο αλγόριθμος είναι το Άγιο Δισκοπότηρο της μαθηματικής επιστήμης!

ΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;

Θυμάστε την παιδική σας ηλικία; Θυμάστε ποιοι ήτανε οι παιδικοί σας ήρωες στην τηλεόραση; Ήτανε ο Νιλς Χόλγκερσον, ο Ροζ Πάνθηρας, ο Φρου – Φρου, το Κογιότ με το Μπιπ – Μπιπ, ο Τομ και ο Τζέρι. Τους θυμάστε, έτσι δεν είναι; Για ανοίξτε ένα πρωινό την τηλεόραση σήμερα να δείτε τι βλέπουνε τα πιτσιρίκια σήμερα: Τρανσφόρμερς, Πόκεμον, Τζι-Αι-Τζο κλπ κλπ, παντού τα παιδικά μάτια βλέπουνε τερατομορφές με κέρατα που ξερνάνε φωτιές και σκοτώνουνε ό,τι κινείται!

Τις τελευταίες εβδομάδες τόσα και τόσα γράφτηκαν για το βιασμό της Βουλγάρας μαθήτριας στο σχολείου της Αμαρύνθου (εγώ την Αμάρυνθο δεν την ήξερα, με τον βιασμό την έμαθα), και για την αγριεμένη συμπεριφορά των σημερινών παιδιών στα σχολεία και στην καθημερινότητά τους. Για να δούμε όμως τι συμβαίνει και σήμερα τα πιτσιρίκια έχουνε αγριέψει. Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή, να τα ρίξουμε δηλαδή όλα στην τηλεόραση και στα τραύματα που αφήνει στην παιδική ψυχή. Παίζει βέβαια τον ρόλο της. Με το να βλέπουνε κάθε μέρα φόνους και σκοτωμούς, με το να συμμετέχουν σε βιντεοπαιχνίδια γεμάτα αίμα, υποσυνείδητα αντιλαμβάνονται τη βία ως αποδεκτό τρόπο επίλυσης των διαφορών και την εφαρμόζουν στους τριγύρω τους. Μόνο αυτό όμως φταίει;

Εγώ πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στον χρόνο που οι γονείς τους ΔΕΝ διαθέτουν για να τα μεγαλώσουν. Ψάξτε μέσα σε μια σημερινή ελληνική οικογένεια (και σε άλλες χώρες τα ίδια χάλια συμβαίνουν αλλά ας μιλήσουμε για μας) και δείτε πόσο έχουνε αλλάξει οι καθημερινές συνθήκες ζωής από την εποχή που εμείς ήμασταν παιδιά. Εμένα ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Μεγαλώσαμε δυο αδέρφια σε μια οικογένεια που δούλευε μόνο ο ένας γονιός, ο πατέρας, και ένας μισθός τότε έφτανε για τη διαβίωσή μας. Δεν κάναμε βέβαια ποτέ μεγάλη και πολυτελή ζωή, όμως ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα, ούτε το φαγητό από το τραπέζι, ούτε τα ρούχα μας, ούτε οι βόλτες μας. Άσε που πιστεύω πως τότε τρώγαμε και καλύτερα. Στο σχολείο έπαιρνα για κολατσιό έναν ντάκο, σταρένιο παξιμάδι με τριμμένη ντομάτα, λάδι και ρίγανη, πολύ πιο δυναμωτικό από τα τοστ, τα μπέργκερς και τις άλλες αηδίες που τρώνε σήμερα τα παιδιά…

Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Σήμερα τα παιδιά δεν ζούνε, δεν μεγαλώνουν με τις μανάδες τους, απλούστατα επειδή οι μανάδες χρειάζεται να εργάζονται για να φέρει βόλτα η οικογένεια τα έξοδα του σπιτιού. Τα παιδιά μεγαλώνουνε στους παιδικούς σταθμούς όπου κάποια ξένη νηπιαγωγός προσπαθεί να αντικαταστήσει το χάδι και την αγκαλιά της μάνας ή τα κρατάνε τα πεθερικά και καταλήγουνε αυτά τα άμοιρα να φωνάζουνε μάνα τη γιαγιά τους! Πρόσφατα σε κάποια εκπομπή της ΝΕΤ αναφέρθηκαν στην κατακόρυφη αύξηση των αυτιστικών παιδιών σε όλη την Ευρώπη και το αποδίδουν στο ότι ένα μωρό σήμερα δεν βλέπει το βλέμμα της μάνας του για να μπορέσει να καταλάβει τη σημασία των ανθρώπινων εκφράσεων του προσώπου και να μάθει να εκφράζει έτσι συναισθήματα. Καταλήγει έτσι αυτιστικό. Δεν μπορεί κοιτάζοντας κάποιον στα μάτια να καταλάβει να αυτός χαίρεται, λυπάται, πονάει. Μεγαλώνει με μειωμένη αντίληψη κι αργότερα όταν έρθει η ώρα να πάει σχολείο δεν θα τα καταφέρει…

Εκεί εντοπίζω κυρίως το πρόβλημα. Στις αυξημένες «ανάγκες» (το βάζω σε εισαγωγικά επειδή δεν θεωρώ ανάγκη το κινητό τέταρτης γενιάς ή την τηλεόραση πλάσμα 42 ιντσών…) έχουνε εγκλωβίσει τον κόσμο στο κυνήγι του χρήματος. Αγοράζουμε πράγματα που δεν αναλογούν στο πορτοφόλι μας, χρεωνόμαστε για να ξεπληρώσουμε, θέλουμε ολοένα και περισσότερα, κι έτσι η νέα ελληνική οικογένεια παραμελεί το παιδί της, οι γονείς κάνουνε δυο δουλειές επειδή πρέπει να πληρώσουνε τις δόσεις του δανείου…

Θέλω να κάνω και μια παρένθεση: Ο τύπος στη φωτογραφία είναι ο Milton Friedman, ένας Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος που πέθανε πριν μερικές μέρες στα 94 χρόνια του. Μια μικρή ιδέα για το τι έκανε και τι ήθελε να κάνει θα βρείτε στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής (19/11/06). Πρότεινε δυο ριζοσπαστικές λύσεις σε προβλήματα που τα ζούμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα: Τα «κουπόνια εκπαίδευσης» και την «αρνητική φορολογία». Αντιγράφω:

- Αντί το κράτος να επιδοτεί απευθείας τα σχολεία (δημιουργώντας νοοτροπία «βρέξει – χιονίσει» στους καθηγητές) πρέπει να επιδοτεί απευθείας τους πολίτες για να εκπαιδεύονται. Οι μαθητές και οι γονείς τους να παίρνουν ένα κουπόνι εκπαίδευσης που αντιστοιχεί σε χρηματικό ποσό ίσο με τα έξοδα που θα έκανε η πολιτεία ανά σπουδαστή για ένα ακαδημαϊκό έτος. Αυτό οι γονείς το καταθέτουν στο σχολείο της αρεσκείας τους και το σχολείο εισπράττει από το κράτος το ποσό που αντιστοιχεί ανά σπουδαστή. Έτσι οι γονείς μπορούν να επιλέξουν δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο και ο ανταγωνισμός μπαίνει στην εκπαίδευση… Τα σχολεία θα λειτουργούν σαν επιχειρήσεις και όλοι όσοι απαρτίζουν τους μηχανισμούς μάθησης (διοικητικό προσωπικό, δάσκαλοι κλπ) δεν θα επαναπαύονται σε πάγιες κρατικές χορηγήσεις αλλά θα βελτιώνουν διαρκώς τις υπηρεσίες τους για να προσελκύσουν σπουδαστές!

- Πρότεινε επίσης την υιοθέτηση τους ελάχιστου εισοδήματος διαβίωσης. Αντί το κράτος να έχει ένα αφορολόγητο ποσό εισοδήματος και να βοηθά αλλιώς όσους βρίσκονται κάτω από αυτό, πιο απλή λύση είναι η απευθείας πληρωμή όσων βρίσκονται κάτω από αυτό. Αν π.χ. το αφορολόγητο είναι στις 10.000 ευρώ και κάποιος έχει εισόδημα 9.000 ευρώ, τότε το κράτος θα πρέπει να του δώσει 1.000 ευρώ. Έτσι βοηθιούνται οι ασθενέστεροι αλλά συμπυκνώνονται δυο διαδικασίες σε μία. Αντί άλλοι να μαζεύουν (εφορία) και άλλοι να μοιράζουν (ασφαλιστικά ταμεία) μπορεί να μειωθεί η γραφειοκρατία και να εξοικονομηθούν χρήματα για άλλες ανάγκες…

Πώς σας φάνηκε ο Milton Friedman; Σωστόοοοοος ! ! !

ΤΙ ΣΥΝΤΑΞΗ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΛΕΚΟ;

Σκέφτεστε καμιά φορά τα χρόνια που θα είσαστε συνταξιούχοι; Θα κάθεστε στα καφενεία της γειτονιάς ή του χωριού σας και θα παίζετε πρέφα, η μόνη έγνοια σας θα είναι να μην ξεχάσετε την ώρα που θα πρέπει να πάρετε το φάρμακο για την πίεση, το ζάχαρο, το διαβήτη κι όλα τα καλά του Θεού που θα μας έρθουνε εκείνη την εποχή. Μην ανησυχείτε μήπως μέχρι εκείνη την ηλικία δεν προλάβετε να κάνετε πράγματα που ίσως ονειρεύεστε γιατί σας διαβεβαιώνω πως μεσολαβούν πολλά πολλά χρόνια ακόμα…

Και για να σοβαρευτούμε: Χρόνια τώρα ακούμε στις τηλεοράσεις και διαβάζουμε σε εφημερίδες ατέλειωτα μακροσκελή ρεπορτάζ για το περίφημο συνταξιοδοτικό πρόβλημα της χώρας μας και τι πρέπει να γίνει, για τις αυξήσεις των ορίων ηλικίας, για το ύψος των συντάξεων κι άλλα πολλά όμορφα πράγματα. Κανένας όμως από τους περισπούδαστους τεχνοκράτες που ασχολούνται με όλα αυτά, κανένας υπουργίσκος ή διευθυντής «αρμοδίων επιτροπών» δεν τολμάει να πει την αλήθεια: Το ασφαλιστικό σύστημα στη χώρας μας έχει ήδη καταρρεύσει! Έτσι όπως σας το λέω! Δεν κινδυνεύει απλώς με χρεοκοπία, έχει ήδη καταστραφεί. Και κανένας δεν τολμάει να το πει επειδή φοβούνται το πολιτικό κόστος. Ακόμα και οι τωρινοί κυβερνώντες, όπως έκαναν και οι προηγούμενοι, «συστήνουν επιτροπές σοφών» για να μελετήσουν τρόπους λύσης του προβλήματος, οι οποίες λύσεις θα εφαρμοστούν από την επόμενη (πάντα) κυβέρνηση!

Τα πράγματα είναι απλά: Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις μαθηματικών ή αναλογιστικής επιστήμης για να δει κανείς την αλήθεια. Οι μεγαλύτερες αρρώστιες, τα χτικιά του ασφαλιστικού μας συστήματος είναι τέσσερις:
Α. Το δημογραφικό πρόβλημά μας: Δεν γεννάμε πολλά παιδιά. Τόσο απλά. Ο πληθυσμός μιας χώρας αυξάνεται με το τρίτο παιδί μιας οικογένειας. Δείτε γύρω σας και πείτε πόσοι γνωστοί σας έχουνε κάνει τρία τουλάχιστον παιδιά. Ελάχιστοι. Δεν εξετάζουμε το γιατί, τους λόγους πάνω κάτω τους ξέρουμε, αυτό που μας νοιάζει είναι το αποτέλεσμα. Οι θάνατοι στη χώρα μας είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις νέων ανθρώπων, οπότε ο πληθυσμός μας γηράσκει…
Β. Οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις: Υπάρχουνε πάμπολλοι κλάδοι εργαζομένων στη χώρα μας που εξαιτίας κάποιων εξοργιστικών ρυθμίσεων του παρελθόντος εξασφαλίσανε την έξοδο από την ενεργή εργασία σε μικρή ηλικία. Κάποιοι πήρανε σύνταξη σε ηλικία μικρότεροι των 50 και σας διαβεβαιώνω πως αυτοί δεν είναι λίγοι. Έτσι αναγκάζεται το κράτος να τους πληρώνει συντάξεις για περισσότερα από 40 χρόνια, χώρια που πολλοί από αυτούς μετά τα 50 ξεκινάνε και δεύτερη παράνομη δουλειά παίρνοντας ταυτόχρονα σύνταξη. Και το εξοργιστικό είναι πως διαμαρτύρονται κιόλας επειδή λέει θα θιγούν τα περίφημα «κεκτημένα δικαιώματα»! Ποια δικαιώματα ρε άχρηστοι; Από πότε είναι δικαίωμα το να γίνεσαι κηφήνας εις βάρος των υπολοίπων; Ας μου δώσει κάποιος μια απάντηση.
Γ. Οι εισφοροδιαφυγές: Εδώ γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι. Το ξέρετε πως μεγάλοι κρατικοί οργανισμοί, μεγάλες ΔΕΚΟ χρωστάνε πολλά εκατομμύρια ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία; Η «τρύπα» του ασφαλιστικού συστήματος οφείλεται κατά κύριο λόγο στο ίδιο το κράτος που επιτρέπει στις ΔΕΚΟ του να μην πληρώνουν τις εισφορές τους. Από την άλλη μεριά βέβαια κυνηγάει ανελέητα όσους ιδιώτες προσπαθήσουν να γλιτώσουν μια δυο δόσεις εισφορών. Κι εδώ βέβαια ο νόμος αποδεικνύει την ομοιότητά του με τον ιστό της αράχνης: Οι μεγάλες σφήκες (ΔΕΚΟ και λοιποί οργανισμοί) διαπερνούν τον ιστό και τον ξεσκίζουν, αλλά ο ιστός πιάνει τα μυγάκια και τα κουνουπάκια, τους κακομοίρηδες δηλαδή… Κι επιπλέον τα τελευταία χρόνια είχαμε την είσοδο στη χώρα μας εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικών μεταναστών οι οποίοι ως επί το πλείστον εργάζονται ανασφάλιστοι, παίρνοντας τη θέση από κάποιον Έλληνα που κανονικά θα δούλευε με νόμιμη ασφάλιση και επιβαρύνοντας τα ταμεία των ασφαλιστικών οργανισμών με διαφυγόντα έσοδα. (Προσοχή, η μομφή μου δεν είναι εναντίον των ξένων, οι ίδιοι στο κάτω κάτω δε φταίνε που οι εργοδότες τους θέλουν δουλεία από το προσωπικό τους και όχι νόμιμη εργασία, η μομφή είναι ακριβώς εναντίον των εργοδοτών που τους έχουνε καταντήσει έτσι…).
Δ. Τα κυκλώματα των ψεύτικων συνταγογραφήσεων: Κυκλώματα γιατρών, φαρμακοποιών, φαρμακευτικών εταιριών και άλλων συναφών κλάδων απομυζούν χρήματα από τα ταμεία για εικονικές περιθάλψεις, αγορές υλικών κλπ κλπ.

Τα ίδια συμβαίνουν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Ο πληθυσμός γερνάει συνεχώς, λεφτά δεν υπάρχουνε ούτε για να πληρωθούν οι τρέχουσες συντάξεις κι εμείς ακόμα εδώ καθόμαστε και συζητάμε αν θα ανεβεί το όριο πάνω από τα 65. Κούνια που μας κούναγε…

Για όλα αυτά φίλοι μου κοιτάξτε να κάνετε κάτι, ο καθένας για την πάρτη του, για να εξασφαλίσετε τα δύσκολα χρονάκια του καφενείου, γιατί αν περιμένετε να πάρετε συντάξεις, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι…

ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΟΛΙΟΣ...

Ετούτες τις μέρες στις ειδήσεις είχανε ως ένα από τα πρώτα θέματά τους τις εκλογές που γίνανε στις ΗΠΑ για τους αντιπροσώπους στο κογκρέσο και στη γερουσία τους. Παρουσίασαν μάλιστα ως πολυσήμαντο γεγονός το ότι ο Μπους «δέχτηκε κόλαφο» και ότι οι Δημοκρατικοί σάρωσαν και είναι θέμα χρόνου το πότε θα καταλάβουν και την προεδρία (σε δυο χρόνια με τη Χίλαρι).

Μην πιστεύετε τίποτα από όλα αυτά. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στον κόσμο ούτε τώρα ούτε σε δυο χρόνια που θα αναλάβουνε την κυβέρνηση οι Δημοκρατικοί. Και οι μεν και οι δε τα ίδια κακά θα κάνουν στον κόσμο. Μην ξεχνάτε πως ο Κλίντον ήτανε Δημοκρατικός αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε με Δημοκρατικότατο τρόπο να βομβαρδίσει τη Σερβία.

Πάντως είναι ενδιαφέρον (ιστορικώς) να δει κανείς πού έχει φτάσει το αμερικανικό κράτος. Ρωτήστε πολίτες από όλον τον υπόλοιπο κόσμο να σας πουν ποιους θεωρούν μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα. Στοιχηματίζω πως οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως οι χειρότεροι όλων, η πληγή του πλανήτη, είναι οι Αμερικανοί. Και δεν εννοούμε βέβαια τους πολίτες των ΗΠΑ, τι φταίνε οι άνθρωποι, οι περισσότεροι από αυτούς είναι δέσμιοι του συστήματός τους, δουλεύουν πολλές ώρες με ελάχιστες μέρες άδειας, έχουν υποθηκευμένα τα σπίτια και τα αυτοκίνητά τους, και δεν τολμούν ούτε να σκεφτούν να ανατρέψουν το κατεστημένο μέσα στο οποίο μάθανε να ζουν. Οι κατηγορίες είναι εναντίον των εκάστοτε συμμοριών (γιατί περί αυτού πρόκειται) που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο καταλαμβάνουν την εξουσία.

Θεσμοθέτησαν μάλιστα εδώ και χρόνια τη δωροδοκία ως τρόπο διεκπεραίωσης συμφερόντων μεγάλων εταιριών. Με ποιο τρόπο; Μα με τις χορηγίες προεκλογικών αγώνων φυσικά. Πώς λειτουργεί η αλυσίδα; Με απλό τρόπο: Πώς καθοδηγείται ο ψηφοφόρος; Με μεθοδευμένη πληροφοριοδότηση. Πώς το πετυχαίνουμε αυτό; Ελέγχοντας αυτά που βλέπει στην τηλεόραση. Πώς ελέγχουμε την τηλεόραση; Πληρώνοντας τους μεγαλο-καναλάρχες, τον Μέρντοκ και όλους τους υπόλοιπους. Πού βρίσκουμε τα χρήματα; Με λεφτά που θα μας δώσουν κάποιοι φίλοι μας… Κι όταν φτάσει η ώρα να καταλάβουμε την εξουσία, θα τους ανταποδώσουμε την εξυπηρέτηση. Τόσο απλά… Θα μου πείτε μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο και σε ευρωπαϊκές χώρες, ή ακόμα και στην Ελλαδίτσα μας; Φυσικά και συμβαίνει αλλά σε πολύ λιγότερο βαθμό, και τουλάχιστον εμείς έχουμε την διακριτικότητα (ή την υποκρισία άραγε;) να το κάνουμε εν κρυπτώ… Ενώ οι Αμερικανοί δεν το κρύβουν, το έχουν εντάξει και στο σύνταγμά τους, και εμείς οι υπόλοιποι μάλλον οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε την ειλικρίνειά τους σε αυτό το θέμα.

Όπως και να έχει το πράγμα, με όποιο ευθύ ή πλάγιο τρόπο κατακτούν την εξουσία οι εκεί κυβερνώντες, η ουσία για τον υπόλοιπο κόσμο είναι πως καλό δεν πρόκειται να δει από αυτούς. Διάβασα μάλιστα αυτές τις μέρες ένα άρθρο που εξηγούσε ότι πολλοί Δημοκρατικοί υποψήφιοι κατέκτησαν τη νίκη στις πολιτείες τους μιμούμενοι τους Ρεπουμπλικάνους στη συμπεριφορά και στη στρατηγική τους: Δήλωσαν πολέμιοι των αμβλώσεων, δήλωσαν πως αντιπαθούν τους ομοφυλόφιλους, φόρεσαν καουμπόικες μπότες, πήραν όπλο στο χέρι για να ταυτιστούν με τον φοβισμένο αμερικανό που κοιμάται με την καραμπίνα πλάι του… Κι ο άμοιρος φοβισμένος κοσμάκης είδε στα πρόσωπά τους κάποιον που του μοιάζει. Έτσι τους ψήφισαν… Να πώς εξηγείται και εκεί το μεγάλο ποσοστό της αποχής. Σας θυμίζει άραγε κάτι; Μήπως τις δικές μας εκλογές; Ας μην αλλάξουμε θέμα όμως…

Πλάκα έχει κανείς να δει το εκτρωματικό εκλογικό σύστημα που έχουνε στις ΗΠΑ. Έχουνε μοιράσει οι δυο συμμορίες την πίτα με τέτοιο τρόπο που να αποκλείει οποιαδήποτε διαφορετική φωνή πάει να εμφανιστεί. Για να βγάλεις εκπρόσωπο στην αμερικάνικη βουλή ή στη γερουσία πρέπει να κερδίσεις την απόλυτη πλειοψηφία (50% + 1) σε μια πολιτεία. Που σημαίνει πως ένας υποθετικός τρίτος υποψήφιος πρέπει με την πρώτη του εμφάνιση να συγκεντρώσει αυτό το ποσοστό και οι δυο συμμορίτες αθροιστικά να μην φτάσουν στο 50%. Αδύνατον… Και μετά εδώ συζητάμε για απλή αναλογική. Εκεί το εκλογικό μέτρο δεν είναι ούτε 3% που έχουμε εδώ, ούτε 10% πού έχουνε οι Τούρκοι (για να μην μπορούν οι Κούρδοι να βγάζουν βουλευτές), αλλά 50%! Μάλιστα φίλοι μου, τόσο δημοκρατικά… Ας θεωρήσουμε ότι θα υπήρχε μια πολιτική άποψη που θα την υιοθετούσε περίπου το 10% των πολιτών, ένα υποθετικό Κ.Κ.Η.Π.Α. (Κομμουνιστικό Κόμμα Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής! – ακόμα και ως αρκτικόλεξο προκαλεί μειδίαμα θλίψης…), ένας τέτοιος σχηματισμός δεν θα εκπροσωπείτο ποτέ σε κάποιο σώμα εξουσίας, αφού είπαμε αν δεν έχεις 50% σε μια έστω πολιτεία δεν εκλέγεις εκπρόσωπο…

Αυτοί κυβερνάνε τον κόσμο λοιπόν. Κι επειδή πάντοτε τους χρειάζεται ένας τρόπος να ποδηγετούν τους ίδιους τους πολίτες τους, τι καλύτερο από τον εκφοβισμό; Και πώς κρατάμε φοβισμένο ένα έθνος; Μα φυσικά με έναν διαρκή πόλεμο εναντίον κάποιου που μας απειλεί. Παλιότερα είχανε το Βιετνάμ, την Κορέα, τη Νικαράγουα, τη Σερβία, πρόσφατα ανακάλυψαν την τρομοκρατία και είχαμε το Αφγανιστάν και το Ιράκ, να είσαστε σίγουροι πως θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Ο πυραμιδικός καπιταλισμός που εφαρμόζεται στο πλουσιότερο των κρατών ΠΑΝΤΑ χρειάζεται έναν πόλεμο για να συγκρατεί ήσυχους αυτούς που δεν μπορούν να ανελιχθούν στα ψηλά στρώματα της πυραμίδας. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη και πετυχημένη, υποθέτω σύντομα θα διδάσκεται και επισήμως στα πανεπιστήμια πολιτικών επιστημών…

ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΕ !

Σίγουρα θα μάθατε τι μαγειρεύουνε στις Βρυξέλλες. Εκεί έχουνε μαζευτεί οι υπουργοί απασχόλησης της Ε.Ε. και κάθονται και συζητάνε για το πόσες μέρες και ώρες θα δουλεύουν οι υπάλληλοι στις επιχειρήσεις. Και κάπου εκεί όμορφα κι ωραία έπεσε η πρόταση να καθιερωθεί εβδομαδιαία εργασία 65 ωρών! Τόσο απλά… Να θεσμοθετηθεί εργασία 6 μέρες τη βδομάδα και 11 ώρες τη μέρα!

Την πρόταση τη ρίξανε στο τραπέζι οι Άγγλοι μαζί νομίζω με Ολλανδούς. Και μάλιστα ως επιχείρημα έθεσαν το γεγονός ότι ζούμε σε μια ανταγωνιστική κοινωνία και δεν μπορεί να εμποδιστεί η ισχύς μιας τέτοιας εργασιακής σύμβασης από τη στιγμή που θα έχει υπογραφεί σε ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Φτάνουμε λοιπόν στο ζουμί της υπόθεσης: η σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου… Φανταστείτε την στιγμή της υπογραφής της σύμβασης. Η πιθανότητα που έχει ο εργαζόμενος (που έχει μεγάλη ανάγκη από δουλειά, εννοείται…) να αντιπαρατεθεί με ίσους όρους απέναντι στον εργοδότη του είναι ίση με την πιθανότητα που έχει ο στρατός της Μάλτας να αποκρούσει ενδεχόμενη απόβαση των ΗΠΑ στο νησί!

Ουδόλως όμως αυτό απασχολεί τους τεχνοκράτες που στρογγυλοκάθονται στις πολυθρόνες των Βρυξελλών και αποφασίζουν για τον κοσμάκη. Και να φανταστεί κανείς πως διαρκώς οι ηγέτες της σημερινής Ευρώπης επαίρονται για την εύρωστη οικονομία της… Ναι μεν το ευρώ μπορεί να καλπάζει, αλλά τα κέρδη από την κυριαρχία του πολύτιμου νομίσματός μας (χμμμμ…) τα καρπώνονται λίγοι. Είναι οι όμιλοι πολυεθνικών εταιριών που έχουνε δυναστεύσει όλους τους τομείς του εμπορίου και που έχουνε πλέον αποκτήσει τόσο μεγάλη ισχύ που μπορούν και επηρεάζουν τις αποφάσεις αυτών που θα έπρεπε να τους ελέγχουν! Αμφιβάλλει κανείς πως μια εταιρία που απασχολεί π.χ. 250.000 εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη, λύνει και δένει μέσα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εκβιάζοντας με μαζικές απολύσεις; Απλώς υπάρχει ακόμα η βιτρίνα του κοινωνικού προσώπου της Ε.Ε., ίσα – ίσα για να μην ξεφτιλιστεί η ιδέα της.

Και ποια η απάντηση σε όλα αυτά; Μην ακούσω για κοινωνικούς αγώνες, διαδηλώσεις, φασαρίες, φωτιές στις τράπεζες κι άλλα τέτοια χαζά. Αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Με πρόσχημα το πρόβλημα της τρομοκρατίας και της ασφάλειας έχουνε ήδη μπει τόσοι περιορισμοί στην ιδιωτική μας ζωή και στις καθημερινές μας ελευθερίες. Δεν μας χρειάζονται περισσότεροι! Η λύση στο πρόβλημα είναι η αλλαγή του τρόπου σκέψης μας. Ο κόσμος πρέπει να απαγκιστρωθεί από δουλειές που μοιάζουν με δουλείες. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Όμως η στροφή στην ιδιωτική πρωτοβουλία είναι μια καλή λύση. Η απεξάρτηση από κολλήματα του τύπου «να σπουδάσει το παιδί, να βρει και μια καλή δουλειά σε τράπεζα, να προκόψει…». Το παιδί δε θα προκόψει με μια δουλειά σε τράπεζα. Το καταλάβανε οι τραπεζικοί υπάλληλοι και την κάνουνε με ελαφρά πηδηματάκια.

Α, και μην ξεχνάμε: Για να μην είμαστε στη θέση της Μάλτας, να πάψουμε να υποκύπτουμε σε ψεύτικες επιθυμίες που μας βάζουνε στο μυαλό οι εξυπνακίστικες διαφημίσεις της τηλεόρασης. Για παράδειγμα, γιατί να σου μπει στο μυαλό να αγοράσεις μια τηλεόραση Plasma των 3.000 ευρώ; Να μην έχεις τα λεφτά, να πάρεις δάνειο, να χρωστάς στην τράπεζα, να βρίσκεσαι σε ανάγκη και όταν έρθει η ώρα να υπογράψεις τη σύμβαση εργασίας με το αφεντικό σου, θα νοιώσεις σαν τον άμοιρο Μαλτέζο που θα φυλάει σκοπιά σε κάποιο ακρωτήρι και θα δει τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ να πλησιάζουν…

Σύγχρονοι τρόποι απάτης!

ΚΙΝΗΤΑ – ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ – ΔΑΝΕΙΑ ! ! ! Έχετε παρατηρήσει πως αυτά είναι τα προϊόντα που διαφημίζονται σχεδόν αποκλειστικά στις τηλεοράσεις; Εννέα στις δέκα διαφημίσεις αφορούν αυτές τις τρεις κατηγορίες προϊόντων! Ψάξατε ποτέ να βρείτε το γιατί; Θα προσπαθήσω να σας πω το πώς γίνεται όλη η δουλειά δε βάρος του άμοιρου καταναλωτή…

Κοινό χαρακτηριστικό των τριών αυτών κατηγοριών είναι ότι πρόκειται για προϊόντα των οποίων η εξόφληση απαιτεί τακτικές (συνήθως μηνιαίες) καταβολές δόσεων. Αυτό είναι το κλειδί για την ύπαρξη και την επιβίωση μιας εταιρίας στο δύσκολο και ανταγωνιστικό περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης που έφτασε στην πόρτα μας και δεν το πήραμε χαμπάρι. Οι τεχνοκράτες που διοικούν και σχεδιάζουν τις πρακτικές των εταιριών που εμπορεύονται αυτά τα προϊόντα, έχουν διδαχθεί στις περίφημες «σχολές διοίκησης επιχειρήσεων» ότι πρωτίστως πρέπει να διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της επιχείρησης. Άρα πρέπει να βρουν πελάτες που θα καταβάλλουν σταθερά ένα ποσό χρημάτων, ώστε να εξασφαλίσουν το «έχει λαμβάνειν» για την εταιρία τους. Όλο το διαφημιστικό τους οπλοστάσιο λοιπόν έχει προσανατολιστεί ώστε να επιτύχουν αυτό το στόχο.

Ας πάρουμε κάθε μια κατηγορία χωριστά. Πρώτα από όλα τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας. Περιορίζομαι στο να σχολιάσω τον τρόπο λειτουργίας των εταιριών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα αφού αυτό μας αφορά άμεσα. Και οι τρεις εταιρίες (βγάζω έξω την Q αφού ακόμα ουσιαστικά βρίσκεται σε βρεφική ηλικία και δεν κατέχει παρά ένα πολύ μικρό κομμάτι της πίτας) ακολουθούν όμοιες πρακτικές. Πριν 15 περίπου χρόνια και έχοντας αντιληφθεί τον τεράστιο και σίγουρο τζίρο που επρόκειτο να υπάρξει στον τομέα τους, επένδυσαν τεράστια ποσά και εγκατέστησαν κεραίες σε κάθε βουνοκορφή της χώρας μας. Παλιότερα λέγανε πως στην ελληνική ύπαιθρο όπου κι αν κοιτάξεις θα δεις ένα βουνό με ένα άσπρο εκκλησάκι να ξεχωρίζει στην κορυφή του. Σήμερα όπου κι αν ρίξεις το βλέμμα σου βλέπεις βουνοκορφές με μεταλλικά τέρατα που σκίζουν τον ουρανό. Άσε που βάζουν και κρυμμένες κεραίες μέσα στις πόλεις για να μπορέσουν να «σηκώσουν» τον μεγάλο όγκο δεδομένων που πλέον διακινούν. Ας μην ασχοληθούμε όμως με τα τυχόν προβλήματα υγείας που προκαλούν, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το κόστος όλων αυτών των εγκαταστάσεων αποσβέστηκε μέσα στα επόμενα χρόνια και τώρα πλέον απλώς εισπράττουν και ξοδεύουν μόνο για κάποιες χρειαζούμενες αναβαθμίσεις για να πουλήσουνε και «νέα» προϊόντα και «υπηρεσίες». Χρεώνουν όμως παρ’ όλα αυτά με υπέρογκα ποσά υπηρεσίες για τις οποίες εκείνοι δεν έχουνε κανένα κόστος, π.χ. για την αποστολή ενός SMS. Το SMS δεν τους κοστίζει τίποτα. Το δίκτυο εκτελεί αυτόματα την αποστολή, χωρίς να καταναλώνει ούτε καν περισσότερη ενέργεια, χωρίς να έχει φθορά λόγω ενδεχόμενης μηχανικής καταπόνησης. Το ίδιο συμβαίνει και με τις συνομιλίες ή με την μεταφορά δεδομένων. Δεν ισχυρίζομαι πως οι όλα αυτά πρέπει να γίνονται δωρεάν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χρεώνονται με τις ληστρικές χρεώσεις των σημερινών τιμολογίων.
Εξασφαλίζοντας λοιπόν αυτά τα υπέρογκα κέρδη με τις υπερκοστολογήσεις, έχουν άφθονο διαθέσιμο χρήμα για να ρίξουνε σε τηλεοπτικές διαφημίσεις, σε ολοσέλιδες λαμπερές καταχωρήσεις στον έντυπο τύπο, σε διάφορων μορφών χορηγίες που υποτίθεται πως καλύπτονται από κάποιο μανδύα κοινωνικής παροχής. Σκοπός όλων αυτών είναι να πιπιλίσουν τα μυαλά των καταναλωτών και να τους κάνουν να αποδεχτούν τις καταπληκτικές προσφορές τους. Δίνουν «δωρεάν» συσκευές αν συνδεθείς με το τάδε απίστευτο πακέτο «δωρεάν» χρόνου ομιλίας (που όπως είπαμε πιο πάνω δεν τους κοστίζει τίποτε), αλλά με την προϋπόθεση πως θα κάνεις ετήσιο συμβόλαιο. Άσε το άλλο το εξωφρενικό: τις νέες «παροχές» που προσφέρουν στους καινούργιους πελάτες τους δεν τις απολαμβάνουν και οι παλιοί! (Θα το δούμε αυτό αργότερα και στις εταιρίες αυτοκινήτων και στις τράπεζες. Μην εκπλήσσεστε, όλοι στα ίδια πανεπιστήμια σπούδαζαν, σιγά μην διέφεραν οι πρακτικές τους…)
Έτσι λοιπόν οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας με άφθονο και πανάκριβο τηλεοπτικό χρόνο εθίζουν νέους κυρίως καταναλωτές στην εξάρτηση από τα κινητά. Πάτε σε ένα γυμνάσιο και δείτε 13χρονα και 14χρονα πιτσιρίκια με κινητά. Θα μου πείτε αυτά φταίνε; Οι γονείς τους που τους παίρνουνε λέει κινητό για να ξέρουν ανά πάσα στιγμή πού είναι το καμάρι τους. Πού θα είναι; Το πρωί στο σχολείο, την υπόλοιπη μέρα με την οικογένειά τους θα είναι. Τι το θέλουνε το κινητό; Χώρια που ένα πιτσιρίκι άμα θέλει να ξεστρατίσει θα το κάνει όσο κι αν το καλείς στο κινητό του.
Έτσι λοιπόν έχουμε ένα καρτέλ τριών εταιριών (είναι της μόδας αυτές τις μέρες η λέξη αυτή, ε;) που εφαρμόζοντας την ίδια εμπορική πολιτική αισχροκερδούν σε βάρος της τσέπης μας. Με το κράτος στην καλύτερη περίπτωση ανίκανο παρατηρητή και στην χειρότερη ικανό συνεργό των πρακτικών τους.

Για να δούμε τώρα τι συμβαίνει στα αυτοκίνητα. Τα ίδια κι απαράλλαχτα, μόνο που εδώ οι εμπορικές πολιτικές δεν περιορίζονται στα γεωγραφικά μας σύνορα επειδή οι εταιρίες που τα εμπορεύονται πωλούν το ίδιο προϊόν παγκοσμίως, άρα οι πολιτικές τους είναι παγκόσμιες. Εμάς όμως η γειτονιά μας είναι που μας νοιάζει, άρα ας δούμε τι γίνεται εδώ.
Ο απίστευτος Ελληνάρας έχει το κόμπλεξ της μικροφαλλίας. Θέλει να αποκτήσει κάτι που θα μεγεθύνει το πέος του, ψάχνει διαρκώς μια προέκταση. Τι καλύτερο λοιπόν από ένα αστραφτερό καταλυτικό καμάρι… Και μάλιστα όχι ένα για να μεγαλώσουμε το πέος όλης της οικογένειας. Όχι. Πρέπει το κάθε μέλος της οικογένειας να μεγεθύνει το δικό του πέος, άρα αυτοκίνητο για όλους. Μετά λέμε γιατί έχουμε κυκλοφοριακό πρόβλημα στις πόλεις μας. Πώς να μην έχουμε; Αφού οι πόλεις φτιάχτηκαν με δρόμους που σηκώνουν το 1/3 των αυτοκινήτων που υπάρχουν σήμερα. Τέλος πάντων, ας επανέλθουμε στο θέμα μας…
Κι εδώ πέφτει πολύ διαφήμιση, κυρίως στην τηλεόραση και στις εφημερίδες, ειδικά στις κυριακάτικες εκδόσεις τους. Εκεί αν έχετε προσέξει υπάρχουνε οι ολοσέλιδες καταχωρίσεις, εκεί υπάρχουνε κατά καιρούς και ειδικά ένθετα για να ενημερωθεί (υποτίθεται) ο πολίτης για τις νέες τάσεις της αυτοκίνησης. Στις τηλεοράσεις πάλι τα σποτάκια για τα αυτοκίνητα ποικίλλουν αλλά έχει πλάκα το ότι δείχνουν το αστραφτερό κινούμενο που διαφημίζουν να τρέχει σε απέραντες ευθείες (πάντοτε χωρίς άλλα αυτοκίνητα τριγύρω), ή να σκαρφαλώνει βράχους και βουνά αν πρόκειται για τζιπ. Καμία σχέση με την πραγματικότητα. Τη σκληρή πραγματικότητα που σε θέλει μποτιλιαρισμένο σε μια τεράστια ουρά να τρως το καυσαέριο του μπροστινού και να βλαστημάς την ώρα που καθόσουν στο τιμόνι. Θα ήθελα να ήξερα τι έπιασε τους Έλληνες κι αρχίσανε να αγοράζουν μανιωδώς οχήματα 4 επί 4. Πόσες φορές το χρόνο ένας κάτοικος της Αθήνας ή μια άλλης πόλης θα χρειαστεί να πάει σε τόσο δύσβατο δρόμο που μόνο ένα τετρακίνητο θεριό θα μπορέσει να τον μεταφέρει; Πες 4 με 5 φορές το χρόνο αν είναι κανένα οργισμένο γερόντι που νομίζει πως θα εξερευνήσει τον κόσμο. Κι όμως… Τους βλέπεις και χώνουνε τόσα λεφτά για να τα αγοράσουνε.
Αυτό είναι που μας ενδιαφέρει. Οι διαφημίσεις λοιπόν στα αυτοκίνητα πάντοτε τονίζουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους, το οποίο παρουσιάζεται ως καινοτομία. Αυτό είναι κανόνας στην αγορά αυτοκινήτου. Ένα όχημα αποτελείται από εκατοντάδες εξαρτήματα με διαφορετικές ιδιότητες, ο πελάτης όμως αποδεδειγμένα θα αποφασίσει ποιο θα αγοράσει από ένα ή δύο το πολύ ξεχωριστά που του παρουσιάζουν ότι έχει. Για παράδειγμα κάποτε η Nissan διαφήμιζε ότι το Primera είχε πίσω οθόνη και αισθητήρα παρκαρίσματος που σφύριζε όταν πλησίαζες το πίσω όχημα ή κάποιο εμπόδιο. Αυτό παρουσιαζόταν λες και ήταν το φάρμακο κατά του AIDS. Αν εσύ βρε άχρηστε οδηγέ δεν νοιώθεις να παρκάρεις το αμάξι σου, ο αισθητήρας θα σε σώσει; Ήταν αυτός λόγος για να διαλέξεις αυτοκίνητο; Ή το X-Trail είχε λέει κάμερα στο μπροστινό παρμπρίζ για να καταγράφεις τις διαδρομές σου… Και η διαφήμιση έδειχνε ζέβρες να τρέχουν σε μια στέπα! Εντυπωσιάζεται λοιπόν ο κακομοίρης και το αγοράζει για την κάμερα. Βρίσκεται ξαφνικά μποτιλιαρισμένος στην Κατεχάκη και ψάχνει να βρει πού πήγαν οι ζέβρες της διαφήμισης!
Το εντυπωσιακό και θλιβερό βέβαια είναι πως οι περισσότεροι δανείζονται χρήματα για να αγοράσουν αυτοκίνητο. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός πως η αγορά αυτοκινήτου δεν γίνεται για να καλύψει μια ανάγκη αλλά μια επιθυμία. Καταλήγουν έτσι οι περισσότεροι να κάνουν μέσω τραπεζών (γιατί εκεί θα καταλήξουμε) μακροχρόνια συμβόλαια αποπληρωμής τέτοιων δανείων, με συμβάσεις μεσαιωνικού τύπου. Χαρακτηριστικά να σας πω πως αναφέρουν πως αν δεν πληρώσεις εμπρόθεσμα μια από τις δόσεις η τράπεζα δύναται να σου κατακρατήσει το όχημα (γιατί αν δεν το ξέρατε σε αυτήν ανήκει μέχρι και την αποπληρωμή της τελευταίας δόσης), ενώ σε περίπτωση τέτοια δεν σου επιστρέφονται χρήματα από αυτά που έχεις ήδη πληρώσει, αφού θεωρούνται ως ενοίκιο για το χρονικό διάστημα που χρησιμοποίησες το αυτοκίνητο! Τέτοια ευτράπελα… Αυτό μάλιστα το κάνουν κατά το τελευταίο συνήθως έτος της αποπληρωμής, αφού τότε τους συμφέρει. Γιατί να κατάσχουμε το αυτοκίνητο του κακομοίρη κατά το πρώτο έτος, αφού ακόμα έχουμε να παίρνουμε μπόλικα απ’ αυτόν.

Φτάνουμε λοιπόν στο αποκορύφωμα της μπαγαποντιάς. Φτάνουμε στα τραπεζικά προϊόντα και στο πώς αυτά σερβίρονται στον καταναλωτή. Αυτές τις ημέρες ήρθε στην Αθήνα μια επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρμόδια για τα θέματα του ανταγωνισμού, και αποκάλυψε με επιτηδευμένα ευπρεπή τρόπο αυτό που όλοι ξέρουμε: την ύπαρξη συμπαιγνίας και καρτέλ στο χώρο των ελληνικών τραπεζών. Λες και μας είπε κάτι καινούργιο…
Από πού να αρχίσω για να σχολιάσω την καταλήστευση; Από τη χαώδη διαφορά μεταξύ των επιτοκίων καταθέσεων και χορηγήσεων; Αμφιβάλλω αν οι τράπεζες της Ουγκάντα εμφανίζουν τέτοια ψαλίδα. Καταθέτοντας χρήματα να παίρνεις στην καλύτερη περίπτωση 1,5% ενώ λαμβάνοντας δάνειο να χρεώνεσαι με επιτόκιο μέχρι και 9%, άσε τις πιστωτικές κάρτες που φτάνουν σε διψήφια νούμερα. Κι αυτό το κάνουν όλες οι τράπεζες ταυτόχρονα! Η τέλεια συνεννόηση. Ανταγωνισμός; Τι φρούτο είναι αυτό; Πλάκα μας κάνετε;
Έχει τύχει να διαβάσετε τους γενικούς και ειδικούς όρους ενός δανειοληπτικού συμβολαίου; Μεσαίωνας! Υπάρχει μέσα οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε ώστε να αποκλείσουν την πιθανότητα ο δανειολήπτης να σηκώσει κεφάλι και να διαμαρτυρηθεί για οτιδήποτε. Αναφέρω χαρακτηριστικά: Σε οποιαδήποτε αντιδικία σχετική με την εν λόγω σύμβαση, απόλυτη αρμοδιότητα για την επιδίκασή της είναι τα δικαστήρια των Αθηνών. Ξέρετε γιατί το βάζουν αυτό; Για να μην μπορεί εύκολα ο κάτοικος π.χ. των Σερρών ή της Ξάνθης να αντιδικήσει μαζί τους αφού ξέρει πως θα επιβαρυνθεί με έξοδα μετάβασης στην πρωτεύουσα, άσε που οι δικηγόροι τους προσπαθούν να αναβάλλουν την εκδίκαση της υπόθεσης ώστε ο πελάτης να υποχρεωθεί να κάνει το ταξίδι πολλές φορές, μέχρι να παραιτηθεί από την αξίωσή του. Τα οποιαδήποτε δικαστικά έξοδα επίσης επιβαρύνουν πάντοτε τον δανειολήπτη, το γράφουν μέσα κι αυτό! Και τόσα άλλα…
Την ιστορία με τα πανωτόκια φαντάζομαι πάνω – κάτω την ξέρετε. Όσοι από εσάς γνωρίζουν μαθηματικά θα καταλαβαίνετε πολύ καλά τη διαφορά που έχει το τελικό αποτέλεσμα του ανατοκισμού, όσο συμπιέζεται ο χρόνος αυτού του ανατοκισμού. Αν μπορούσαν θα έκαναν ανατοκισμό του κεφαλαίου κάθε μέρα οι αλήτες! Τι κι αν έχουν βγει καταδικαστικές αποφάσεις από δικαστήρια για το θέμα αυτό; Αδιαφορούν. Επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου. Ξέρετε πόσες οικογένειες έχουνε φτάσει στην καταστροφή από αυτήν την υποτίθεται νόμιμη αλητεία; Πόσα σπίτια και πόσες περιουσίες βγήκαν σε πλειστηριασμό όταν οι ιδιοκτήτες τους πνίγηκαν από το βραχνά των ανατοκισμένων δανείων τους;
Με τον τρόπο αυτό λοιπόν αισχροκερδούν και αυτοί. Αν δείτε αποτελέσματα ισολογισμών των ελληνικών τραπεζών θα δείτε απίστευτα κέρδη, δυσανάλογα με τα οικονομικά δεδομένα της εποχής μας. Αντλούν έτσι λοιπόν τεράστια κεφάλαια και άνετα ρίχνουν μπόλικο χρήμα σε διαφήμιση. Βάζουν τον κόσμο να παίρνει εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, φοιτητοδάνεια κλπ κλπ… Άκουσον, άκουσον… Να πάρεις λέει δάνειο για να πας διακοπές! Δεν έχεις λεφτά για διακοπές; Κάτσε σπίτι σου! Συλλογίσου την ώρα που θα παίρνεις το καράβι να γυρίσεις πίσω. Οι διακοπές θα έχουνε γίνει καπνός κι εσύ θα πρέπει να δουλεύεις όλο το χειμώνα, να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι για να τους ξεπληρώσεις! Ούτε εδώ κρατικός παρεμβατισμός! Τίποτα…
Μετά σου λένε πως οι τράπεζες είναι οι στυλοβάτες της οικονομίας μας, και πως είναι η ατμομηχανή της ανάπτυξης κι άλλες τέτοιες μπούρδες…

Δύσκολα ίσως ένα άρθρο σαν αυτό μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Αν μπορείτε όμως μιλήστε για όλα αυτά σε κάποιον φίλο σας πριν αυτός αποφασίσει να κάνει συμβόλαιο κινητής τηλεφωνίας, πριν αγοράσει αυτοκίνητο ή πριν συμβληθεί με μια τέτοια μεσαιωνική σύμβαση με κάποια τράπεζα… Ίσως σας ευγνωμονήσει κάποτε!

11-5-2003 Η νύχτα της Ριζούπολης

Ακούσατε, ακούσατε ! ! ! «Οι ελληνικές ομάδες στα κύπελλα Ευρώπης!» Μια παράσταση με πολύ γέλιο, μια αληθινή φαρσοκωμωδία που κάθε τέτοια εποχή κάθε χρόνο μας προσφέρεται δωρεάν στις μικρές μας οθόνες από το MEGA μέχρι πέρυσι, φέτος από τη ΝΕΤ και το Supersport.

Θα ήθελα να ήξερα για ποιο λόγο παλεύουν κάθε χρόνο οι μικρομεσαίες ομάδες της χώρας μας να πάρουνε το εισιτήριο για το κύπελλο UEFA. Να πάνε να κάνουνε τι; Άντε πες πως μια καλή δικαιολογία για τους μεγάλους που παλεύουν για τις θέσεις του Champions League είναι τα οφέλη που θα έχουνε. Εκεί υπάρχει το χρήμα από την UEFA, το χρήμα από τα τηλεοπτικά και τις διαφημίσεις, άσε που μπορεί καμιά φορά να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να κάνει super εμφάνιση κανένα ταλεντάκι τους για να το μοσχοπουλήσουν. Οι υπόλοιποι όμως τι πάνε να κάνουνε;
Έτσι και φέτος μαζέψαμε γκολάκια μπόλικα. Να έχουμε να βλέπουμε το χειμώνα και να γελάμε.

Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ; Θα σας τα αναλύσω όλα σιγά σιγά…

Τα πράγματα πήραν αυτή την τροπή πριν 8 με 10 περίπου χρόνια. Ήταν η εποχή που το Champions League έπαιρνε τη σημερινή του μορφή και οι γραφειοκράτες της UEFA κατάλαβαν πως η τηλεόραση ήτανε το μέλλον του ποδοσφαίρου (και της τσέπης τους φυσικά…). Τα έβαλαν κάτω λοιπόν και σχεδίασαν ένα κύπελλο Ευρώπης που θα πριμοδοτεί τους ισχυρότερους (βλέπε γκρουπ δυναμικότητας) και εμπορικότερους συλλόγους κάθε χώρας και θα έχει ως σκοπό να μεταδίδονται όσο περισσότεροι αγώνες γίνεται. Έτσι λοιπόν θεσμοθέτησαν το Champions League και αποφάσισαν να ανταμείβουν με αμύθητα ποσά όσους συμμετέχουν και προχωράνε. Αυτό ακριβώς και ήταν η τραγωδία των τοπικών πρωταθλημάτων σε χώρες ανάλογου πληθυσμού με την Ελλάδα. Τι συνέβη λοιπόν;

Σε κάθε χώρα τη μυρίστηκαν τη δουλειά από νωρίς οι αετονύχηδες πρόεδροι των μεγάλων συλλόγων. Ρίξανε λοιπόν λεφτά να ισχυροποιήσουνε τις ομάδες τους με σκοπό να συμμετάσχουν στο μεγάλο φαγοπότι. Αυτό δεν μπορούσαν να το κάνουν όλοι. Το πέτυχαν μόνο εκείνοι που είχαν ομάδες με ισχυρό λαϊκό έρεισμα, με λίγα λόγια μπόλικους πελάτες. Με τον τρόπο αυτό ξεχώρισαν: Στην Αγγλία η Μάντσεστερ, η Άρσεναλ και η Λίβερπουλ (εξαίρεση αποτελεί η Τσέλσι που είναι εκτρωματική κατασκευή ενός ρώσικου λαμόγιου που τα κονόμησε την ώρα του χαμού στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.). Στην Ισπανία η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα. Στην Ιταλία η Γιουβέντους και η Μίλαν. Στην Γερμανία η Μπάγερν (και μόνο αυτή ουσιαστικά). Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα αποτελεί η Λυών που παρότι δεν διαθέτει εκατομμύρια οπαδών στην Γαλλία κατάφερε να εκμεταλλευθεί την απουσία μιας ηγεμονικής δύναμης στην χώρα αυτή και ξεχώρισε (οι Μπορντό, Π.Σ.Ζ. και Μονακό διακρίνονται από παραλυσία και καρκινοβατούν τα τελευταία χρόνια). Σε όλες αυτές τις χώρες τα τελευταία χρόνια πρωτάθλημα παίρνουνε αυτοί και μόνο αυτοί... Ψάξτε το και θα δείτε!

Για να φτάσουμε όμως και στην Ελλαδίτσα μας. Τι κάναμε εδώ; Εδώ υπήρχε από εκείνη ακόμα την εποχή μόνο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Όλοι οι άλλοι υπήρχαν και υπάρχουν για να γίνεται πρωτάθλημα. Αυτοί λοιπόν ρίξανε τα λεφτά και ξεφύγανε από τη πλέμπα των υπολοίπων. Έφτασαν να συναγωνίζονται μανιωδώς ο ένας τον άλλο για τα πρωταθλήματα και για τις αντίστοιχες συμμετοχές στο Champions League. Στον συναγωνισμό αυτό νικητής βγήκε ο Ολυμπιακός που κατάφερε να βάλει από κάτω τον αντίπαλό του και να του πάρει 7 συνεχόμενες κούπες. Οι Παναθηναϊκοί άρχισαν να αισθάνονται μειονεκτικά, κομπλεξαρισμένοι που δεν μπορούσαν να παλέψουν πια τον αιώνιό τους αντίπαλο. Την έβδομη λοιπόν χρονιά, το 2003, αποφάσισαν να τα δώσουν όλα. Είχανε καλή ομάδα, πήραν και 2-3 παιχτάκια στις μετεγγραφές, πήρανε κεφάλι από την αρχή του πρωταθλήματος και οδηγούσαν την κούρσα όλο τον χειμώνα.

Μέχρι που φτάσαμε στη βραδιά του Αγίου Βαρθολομαίου στη Ριζούπολη. Οι πράσινοι έχοντας σηκώσει κεφάλι και αφού όλον τον χρόνο ήτανε μπροστά στην βαθμολογία, εμφάνισαν συμπτώματα αλαζονείας. Διαλαλούσαν πριν τον αγώνα στις εφημερίδες πως θα πάνε για το διπλό, να πάρουνε πρωτάθλημα με διαφορά για να αποδείξουνε πως τόσα χρόνια ο Ολυμπιακός δεν το άξιζε. Όλα αυτά μέχρι την ώρα που πατήσανε το πόδι τους στη Ριζούπολη. Τη συνέχεια την ξέρετε όλοι. Από τη στιγμή που ο μέγας Τζιοβάννι έκανε το 1-0 στο 2ο λεπτό το ποτάμι δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω…

Την νύχτα της 11/5/2003 ήρθε το τέλος της ιστορίας των «αιωνίων». Στα επόμενα χρόνια μόνο ως μακρινή ανάμνηση θα αφηγείται από τους μεγάλους στους απογόνους τους. Μετά από εκείνη τη μέρα υπάρχει μόνο μια εναπομείνασα υπερδύναμη στα όρια του ελληνικού χώρου, υπό την ηγεμονία της οποίας οι υπόλοιποι θα πρέπει να συνηθίσουν να ζουν!

Έχει δημιουργηθεί ένα status quo από το οποίο δύσκολα θα μπορέσει να απεμπλακεί ο Παναθηναϊκός και όλα τα υπόλοιπα μέλη της πλέμπας. Πείτε μου αλήθεια, φαντάζεστε π.χ. την ΑΕΚ ή τον ΠΑΟΚ να παίρνουν πρωτάθλημα; Μόνο χαμόγελα συμπάθειας και συμπόνιας φέρνει μια τέτοια πρόταση όταν διατυπώνεται από κάποιον οπαδό τους. Ακόμα και ο τέως «αιώνιος», ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμα καταλάβει την πανωλεθρία που υφίσταται. Αυτό θα φανεί μέσα στα επόμενα χρόνια. Την τελευταία δεκαετία για ποιον λόγο ένα πιτσιρίκι να γίνει Παναθηναϊκός; Ή ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ; Για να το κοροϊδεύουνε τα υπόλοιπα παιδάκια στο σχολείο; Η γενιά Ολυμπιακών (άρα νέων πελατών) που έφερε η κόκκινη επταετία και η τωρινή συνέχειά της θα εμφανιστεί μέσα στα επόμενα 5 με 6 χρόνια. Αν μέχρι τότε ο Παναθηναϊκός ή κάποιος άλλος δεν καταφέρει να αλλάξει την κατάσταση τότε το status quo θα είναι μη αναστρέψιμο.

Τι σχέση έχουν τώρα όλα αυτά με τις εμφανίσεις μας στα κύπελλα Ευρώπης; Εμ, έχουν και παραέχουν. Ορίστε πώς:

Ο μεν Ολυμπιακός, έχοντας εξουδετερώσει τους εν Ελλάδι αντιπάλους τους και έχοντας ξεφύγει μια ταχύτητα από αυτούς, καταφέρνει να κερδίζει τα πρωταθλήματα χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Έτσι στα ρουτινιάρικα γι’ αυτόν Κυριακάτικα ματς δεν συναντά καμιά σοβαρή αντίσταση και δεν «προπονείται», δεν σμιλεύεται αρκετά ώστε να μπορεί να σταθεί επάξια όταν συναντά σοβαρούς αντιπάλους εκτός των συνόρων. Αντίθετα στα μεγάλα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα κάθε αγωνιστική φτύνουνε περισσότερο αίμα για να πάρουνε τη νίκη. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως το Μπαρτσελόνα – Βαλένθια της επόμενης Κυριακής δεν είναι απείρως δυσκολότερο για τη Βαλένθια από το ματς με την Ρόμα την επόμενη Τετάρτη για το Champions League;

Από την άλλη πάλι μεριά οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες έχοντας αντιληφθεί τη μαύρη μοίρα τους αρκούνται στα λίγα. Λεφτά δεν ρίχνουν, ακόμα κι αν έχουνε κανέναν καλό παίχτη κοιτάζουν πώς θα τον μοσχοπουλήσουν στον Ολυμπιακό, και γενικώς βολοδέρνουνε στη μετριότητα. Τα αποτελέσματα εμφανή από τον πρώτο κιόλας γύρο του κυπέλλου UEFA.

Τέλος να σημειώσουμε πως είναι αδύνατον για μια ελληνική ομάδα να μπει σφήνα μέσα στις 7-8 καλύτερες της Ευρώπης. Ο λόγος είναι καθαρά ποσοτικός. Εμείς είμαστε 10 εκατομμύρια όλοι κι όλοι. Οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και όλοι οι υπόλοιποι μεγάλοι είναι σε χώρες με πληθυσμό 50 ως 60 εκατομμύρια. Άρα κάθε ομάδα από αυτές έχει περισσότερους «πελάτες», άρα όλα είναι περισσότερα: οι φανέλες που πουλάνε, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, οι διαφημίσεις στη φανέλα κλπ κλπ… Οπότε, όσο κι αν φωνάζουμε, το μπάτζετ των ομάδων μας δεν μπορεί να ανέβει περισσότερο γιατί δεν θα αποσβεσθεί ποτέ. Άρα δεν γίνεται εμείς με το μπάτζετ των 15 εκατομμυρίων να τα βάλουμε με τα μπάτζετ των 120 και 150 εκατομμυρίων ευρώ. Θα υποκλιθούμε θέλοντας και μη. Ρεαλιστικότερος στόχος για τις ελληνικές ομάδες (πρωτίστως για τον Ολυμπιακό) πρέπει να είναι το κύπελλο UEFA. Το έχουν κατακτήσει ομάδες ισοδύναμες. Εκεί πρέπει να στοχεύσει και σε αυτό να αφιερώσει τις δυνάμεις του αν καταφέρει και βγει τρίτος στον όμιλο, αν και δεν το βλέπω για φέτος…