ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ MATRIX...

Η εικόνα που θα σας περιγράψω είναι αληθινή και μου την μετέφερε ο αδερφός μου που πριν λίγες μέρες επισκέφτηκε το “The Mall” (έτσι γράφεται; Μάλλον…), το περίφημο πολυκατάστημα στην Αθήνα:

Σε ένα σουβλατζίδικο μέσα στο “The Mall” εργαζόταν ένας τύπος γύρω στα 40, έκοβε και τύλιγε σουβλάκια και πίτες κάθιδρος δίπλα στον πυρακτωμένο γύρο. Μια παρέα πελατών πρόσεξε πως φορούσε βέρα και δεν δίστασαν να τον ρωτήσουν για την οικογένειά του. Πάνω στην κουβέντα τον ρώτησαν για τη δουλειά του και τους είπε πως δουλεύει εκεί οκτάωρο με μισθό 580 ευρώ, και ότι επίσης κάνει και δεύτερη δουλειά για να τα βγάλει πέρα.

Φανταστείτε το. Ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας παλεύει με δυο δουλειές για να βγάλει λίγο περισσότερα από 1.000 ευρώ για να ζήσει την οικογένειά του! Ξέρετε πόσοι τέτοιοι ζούνε δίπλα μας; Χιλιάδες. Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τους υπολογιστές και το ιντερνέτ, έχοντας κάποιες «καθωσπρέπει» δουλίτσες, μάλλον δεν μπορούμε να μπούμε στη σκέψη και στην καθημερινή ζωή του φίλου μας του σουβλατζή. Στους περισσότερους από μας μάλλον είναι αδιανόητο να φανταστούμε τους εαυτούς μας να κόβουν κοψίδια από γύρο, να τυλίγουμε πίτα και να τα σερβίρουμε στους πελάτες, κι όλα αυτά σε θερμοκρασίες πάνω από 40 βαθμούς…

Το παράδειγμα αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά που μπορείτε να δείτε παρατηρώντας τον καθημερινό κόσμο γύρω σας: Πιτσιρικάδες που τρέχουν (ανασφάλιστοι με ανασφάλιστα μηχανάκια) στα delivery και βασίζονται στο pour-boir μας για ένα παραπάνω χαρτζιλίκι, κορίτσια που δεν κατάφεραν να μπούνε σε ένα πανεπιστήμιο και μεγαλώνουν δουλεύοντας ως λαντζιέρες σε εστιατόρια, ως γαζώτριες σκυμμένες πάνω σε μια μηχανή, ή (αν είναι τυχερές και ο Θεός τις έπλασε ομορφούλες) ως πωλήτριες σε εμπορικά μαγαζιά. Όλα αυτά και πόσα ακόμα… Είναι άνθρωποι που ήταν πιθανόν συμμαθητές μας στο σχολείο και σήμερα ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του.

Στα αυτιά όλων αυτών οι περισπούδαστες εξαγγελίες για μαγικές λέξεις όπως Ανάπτυξη, Πρόοδος, Μεταρρυθμίσεις, Ευημερία, Κοινωνική Πολιτική κλπ, είναι ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ. Το σύστημα της οικονομίας που μας μεγάλωσε προβλέπει πως όλες αυτές οι μεγαλοστομίες δεν θα ισχύουν για όλους. Θα αφορούν το 10% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού το οποίο θα ευημερεί εις βάρος των υπολοίπων. Τόσο απλά.

Αλλά ας μην το πλατύνουμε τόσο. Κοιτάξτε απλά γύρω σας. Όσοι από εσάς έχετε δει το Matrix (κι αν δεν το έχετε δει ψάξτε το στα videoclub) θα καταλάβετε την ομοιότητα από την οποία έδωσα τον τίτλο στο σημερινό άρθρο. Στο σενάριο της ταινίας όλοι οι άνθρωποι έχουν υποταχθεί από τις μηχανές, τους κρατάνε φυλακισμένους για να παίρνουν βιοενέργεια από τα σώματά τους και για να μην εξεγερθούν προβάλλουν μέσα στο μυαλό τους ένα διαδικτυακό πρόγραμμα, το Matrix, με εικόνες από έναν φανταστικό κόσμο, τον κόσμο που βλέπουμε γύρω μας. Έτσι κανένας δεν έχει συναίσθηση πως είναι φυλακισμένος, κανένας δεν καταλαβαίνει πως οι μηχανές απλά τον «καλλιεργούν». Το μόνο που αντιλαμβάνεται είναι η καθημερινότητα που προβάλλεται στη σκέψη του, οι εικόνες της υποτιθέμενης ζωής του. Για βρείτε μου λοιπόν διαφορές και ομοιότητες. Ποιες είναι περισσότερες;

Σήμερα η ανθρώπινη ράτσα, τουλάχιστον το κομμάτι που ζει στον «δικό μας» δυτικό κόσμο, αποτελείται από τον (ας τον ονομάσουμε έτσι) Μέσο Άνθρωπο. Ο Μέσος Άνθρωπος είναι ένα ον που έχει γύρω του πολλούς όμοιούς του και κάνει κάθε μέρα τα ίδια συνηθισμένα πράγματα: Ξυπνάει το πρωί, πηγαίνει τα παιδιά του στο σχολείο, τρέχει μην αργήσει στη δουλειά του, περιμένει με λαχτάρα να περάσει το ωράριό του όσο το δυνατόν πιο ήσυχα, τρέχει ξανά να προλάβει να πάρει τα παιδιά από το σχολείο, κοιμάται μια ωρίτσα για να συνέλθει από το οκτάωρο και το άγχος του, μετά κάθεται μπροστά στην τηλεόραση, αποχαυνώνεται για ώρες, νυστάζει, κοιμάται. Και το κυριότερο, τρομάζει στην ιδέα πως μπορεί να κάνει κάποια μέρα κάτι διαφορετικό. Ο Μέσος Άνθρωπος ζει σε μια κοινωνία μονομορφοποιημένων Μέσων Ανθρώπων όπου κάθε διαφορετικότητα ισοπεδώνεται και δαιμονοποιείται. Το ρόλο των μηχανών του Matrix στην κοινωνία μας τον παίζει το οικονομικό μας σύστημα. Το ρόλο του ίδιου του προγράμματος Matrix τον παίζουν σήμερα οι ψεύτικες εικόνες που μας προβάλλουν καθημερινά κυρίως με την τηλεόραση, με κατασκευασμένα προβλήματα και με ψεύτικα γεγονότα.

Και τι απομένει; Ο ρόλος των ανθρώπων. Στην ταινία κάποιοι καταφέρνουν να αποδράσουν από το Matrix και ζούνε μέσα στον πραγματικό κόσμο προσπαθώντας να ελευθερώσουν και τους υπόλοιπους. Κάποιοι καταφέρνουν να βρούνε το δρόμο προς την πραγματική ζωή. Αυτό είναι που μας μένει να κάνουμε. Ο καθένας με τον τρόπο του ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε τη χαρά της ζωής με όποια μορφή μας αρέσει. Ας μην αφήσουμε το Matrix της εποχής μας να απορροφήσει τις Σταγόνες Ζωής που μας αναλογούν. Η επιτυχία μας θα κριθεί από το πόσοι Μέσοι Άνθρωποι γύρω μας θα ζήσουν σαν πραγματικοί Άνθρωποι. Χαμογελάστε και μιλήστε στους δίπλα σας, στους γείτονες (και κυρίως στις γειτόνισσες), βρείτε γρασίδι και παίξτε με τα παιδιά σας εκεί, κάντε μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα, κάντε τέλος πάντων κάτι που να σας φέρει επιθυμία να φωνάξετε δυνατά! Αυτό. Θέλω να ακούω φωνές από αύριο!

Η ΕΞΙΣΩΣΗ ΝΤΡΕΪΚ

Σήμερα θα σας γράψω για μια μυστηριώδη μαθηματική εξίσωση που εικάζεται ότι μας αποδίδει τον ενδεχόμενο αριθμό των τεχνολογικά ανεπτυγμένων εξωγήινων πολιτισμών. Αφορμή γι’ αυτό παίρνω από ένα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε πριν λίγες μέρες στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ και αφορούσε τις προσπάθειες που κάνουν οι επιστήμονες χρόνια τώρα για να διαπιστώσουν κατά πόσο είμαστε η μοναδική φυλή που κατοικεί στο σύμπαν.

Η εξίσωση αυτή πρωτοδιατυπώθηκε το 1961 από τον ραδιοαστρονόμο Frank Drake, που σήμερα είναι πρόεδρος του ινστιτούτου SETI, το οποίο ερευνά το σύμπαν μήπως και ακούσει ένα σημάδι πως δεν είμαστε μόνοι μας. Η πιο απλουστευμένη μορφή της που σας παρουσιάζω αμέσως παρακάτω μας αποδίδει ως αποτέλεσμα τον ζητούμενο αριθμό πολιτισμών Ν και είναι ουσιαστικά ένα γινόμενο παραγόντων που θα μπορούσαν να είναι καθοριστικοί στη δημιουργία τέτοιων πολιτισμών:

Ν = R * Fp * n * Fl * Fi * Fc * L

Τι είναι όλα αυτά; Ιδού:

R (rhythm): Ο ρυθμός με τον οποίο γεννιούνται άστρα κατάλληλα για τη δημιουργία ευφυούς ζωής. Ένας τέτοιος παράγοντας πρέπει να υπάρχει στην εξίσωση επειδή το σύμπαν δεν έχει άπειρη ηλικία, άρα θα πρέπει να αναζητήσουμε τους πολιτισμούς που ψάχνουμε μέσα στην πεπερασμένη ηλικία του, άρα μας χρειάζεται ένας ρυθμός, μια συχνότητα δημιουργίας κατάλληλων τέτοιων άστρων.

Fp (F planets): Το ποσοστό των άστρων που διαθέτουν πλανητικά συστήματα (όπως ο δικός μας ήλιος). Μέσα στην τεράστια ποσότητα άστρων που γεννήθηκαν (με τον προηγούμενο ρυθμό R) μόνο κάποια από αυτά έχουν πλανήτες, άρα υπεισέρχεται ένας ποσοστιαίος παράγοντας που αμέσως μας αποκλείει τα περισσότερα αστέρια…

n: Ο μέσος αριθμός των πλανητών ανά αστρικό σύστημα, με περιβάλλον κατάλληλο για δημιουργία ζωής. Απλούστατα επειδή σε ένα πλανητικό σύστημα παρόμοιο με το δικό μας δεν είναι δυνατόν όλοι οι πλανήτες του να είναι φιλόξενοι για την ανάπτυξη ζωής.

Fl (F life): Το ποσοστό από αυτούς τους κατάλληλους πλανήτες n (που δύνανται να φιλοξενήσουν ζωή), στο οποίο όντως υπάρχει ζωή.

Fi (F intelligence): Το ποσοστό των πλανητών της προηγούμενης κατηγορίας Fl, οι οποίοι όχι μόνο φιλοξενούν ζωή, αλλά τα όντα που ζουν εκεί είναι νοήμονα, ευφυή.

Fc (F calculate): Το ποσοστό εντός της προηγούμενης κατηγορίας Fi των ευφυών όντων, τα οποία όχι μόνο είναι νοήμονα αλλά έχουν αναπτύξει υπολογισμούς και τεχνολογία ικανή να μεταδίδει ανιχνεύσιμα σήματα, χαρακτηριστικά της ύπαρξής τους, μέσα στο σύμπαν.

L (length): Το μήκος χρόνου μέσα στη διάρκεια ζωής ενός πολιτισμού της κατηγορίας Fc κατά το οποίο έχει την ικανότητα να στέλνει τέτοια ανιχνεύσιμα σήματα στο διάστημα.

Εν κατακλείδι η εξίσωση Ντρέικ είναι ένα «γινόμενο απιθανοτήτων» και ουσιαστικά μας αποκλείει το ενδεχόμενο να έρθουμε ποτέ σε επαφή με άλλους πολιτισμούς. Τι μας λέει δηλαδή: Από τα συνολικά άστρα του σύμπαντος (τα οποία δημιουργήθηκαν σε ένα πεπερασμένο χρόνο με έναν συγκεκριμένο μέσο ρυθμό R, άρα δεν είναι άπειρα), πρέπει να ψάξουμε μόνο στο μικρό ποσοστό από αυτά που διαθέτουν πλανήτες (Fp). Αφού αποκλείσουμε τα υπόλοιπα και επικεντρωθούμε σε άστρα με πλανήτες, θα πρέπει να ασχοληθούμε μόνο με τον μικρό αριθμό (n) των πλανητών τους που είναι ενδεχομένως φιλόξενοι για ζωή. Από αυτούς λοιπόν τους καλούς οικοδεσπότες μόνο κάποιοι όντως θα φιλοξενούν μια ενδεχόμενη ζωή (Fl). Οι υπόλοιποι, λυπόμαστε αλλά αποκλείονται… Από τους πλανήτες Fl λοιπόν που φιλοξενούν ζωή, μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτούς έχει πιθανότητα να φιλοξενεί νοήμονα όντα (πλανήτες Fi), οι υπόλοιποι που κατοικούνται από βακτήρια, αμοιβάδες, πρωτόζωα, βακίλους και διάφορα άλλα ζωύφια, λυπόμαστε ξανά, αλλά αποκλείονται! Ζητάμε μόνο ευφυή όντα. Από τους πλανήτες λοιπόν με ευφυή όντα (Fi) μόνο ένα μικρό ποσοστό θα κατοικείται από όντα ικανά να μεταδώσουν ανιχνεύσιμα σήματα της ύπαρξής τους στο σύμπαν (Fc), όλοι οι υπόλοιποι δεν μας χρειάζονται στους υπολογισμούς μας.

Τέλος σε αυτούς τους ελάχιστους πιθανούς πλανήτες που μας έμειναν και που πληρούν όλες τις πιο πάνω προϋποθέσεις, μπαίνει και ο μέγας παράγοντας L που μας λέει πως για να έχουμε πιθανότητα επικοινωνίας με άλλους πολιτισμούς θα πρέπει να συγχρονιστούν οι εποχές μας. Ο άνθρωπος έχει μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια ύπαρξης ως είδος, με κάπου 5.000 χρόνια καταγεγραμμένης ιστορίας, αλλά μέσα σε όλο αυτό το διάστημα μόνο τα τελευταία 50 περίπου χρόνια μπορεί να στέλνει και να δέχεται ραδιοσήματα. Σε κάθε πιθανό πολιτισμό το χρονικό αυτό διάστημα είναι ένα μικρό μόνο μέρος της ιστορίας του. Άρα αν βρίσκεται κάπου ένας τέτοιος πολιτισμός θα πρέπει να υπάρξει τέτοιος απίστευτος θεϊκός συγχρονισμός ώστε η κρίσιμη αυτή περίοδος της ιστορίας του κατά την οποία θα εκπέμψει το ραδιοσήμα του προς εμάς να έχει χρονική διαφορά με την δική μας αντίστοιχη κρίσιμη περίοδο (δηλαδή το σήμερα), ίση με την απόσταση των τόπων κατοικίας μας, μετρώντας πάντα την απόσταση αυτή σε έτη φωτός. Αν δηλαδή απέχουν από εμάς οι εξωγήινοι φίλοι μας 3.000 έτη φωτός, θα πρέπει για να τους ακούσουμε σήμερα να εξέπεμψαν το 1000 π.Χ.! Και μια πιθανή απάντησή μας θα φτάσει σε αυτούς το 5.000 μ.Χ.!

Η απόλυτη απιθανότητα δηλαδή! Φίλοι μου η εξίσωση Ντρέικ μπορεί να φτιάχτηκε για να μετρήσει τους πιθανούς νοήμονες πολιτισμούς με τους οποίους θα μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή, αλλά το μυστήριό της οφείλεται στο ότι με τη χρήση των παραγόντων της αποδεικνύεται το μάταιο της ύπαρξής της…

Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Οι παραδοχές που κάνουμε για να ανιχνεύσουμε κάποια μακρινή ζωή θα έλεγα πως χαρακτηρίζονται από ένα είδος περιβαλλοντικού αλλά και χρονικού σωβινισμού. Ψάχνουμε δηλαδή για πλανήτες με συνθήκες όμοιες με τις δικές μας. Γιατί παρακαλώ; Αποκλείεται να υπάρχουν νοήμονα όντα που να ζουν στους +500 ή στους -150 βαθμούς Κελσίου; Και γιατί να θεωρούμε τις μεγάλες αποστάσεις του σύμπαντος απαγορευτικές για μακρινά ταξίδια; Αυτό το κάνουμε έχοντας ως δεδομένο τα 70 ή 80 χρόνια της μέσης ανθρώπινης ζωής. Ποιος μας λέει πως η διάρκεια θα είναι οπωσδήποτε πρόβλημα για ένα τέτοιο ταξίδι; Αποκλείεται οι μακρινοί φίλοι μας να ζουν 20.000 ανθρώπινα χρόνια;

Τελικά το όλο ζήτημα μάλλον δεν έχει λύση για το ανθρώπινο μυαλό. Βρισκόμαστε ακόμα σε βρεφικό στάδιο αναζήτησης μακρινών γειτόνων. Το πιθανότερο είναι η γενιά μας να μην ζήσει για να μάθει την μεγαλύτερη είδηση όλων των εποχών…

ΕΞΩ ΑΠΟ ΔΩ ΚΗΦΗΝΕΣ !

Μονιμότητα τέλος! Αυτό που σας λέω: ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΤΕΛΟΣ! Με την προσταγή και τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα και στην Ελλάδα το αυτονόητο: Θέση εργασίας θα έχουν στο μέλλον μόνο όσοι την αξίζουν.

Αφορμή για το σημερινό άρθρο πήρα από τις σημερινές ειδήσεις και τα πρωτοσέλιδα κάποιων εφημερίδων που αναφέρονταν στις αλλαγές που ετοιμάζονται στο καθεστώς εργασίας στον ΟΤΕ. Πρωτοσέλιδα του τύπου «COSMOγονικές αλλαγές» έδιναν την είδηση στις μέσα σελίδες: Σε λίγες μέρες κατατίθεται στη βουλή για να ψηφιστεί νομοσχέδιο που προβλέπει ότι το καθεστώς εργασίας στον ΟΤΕ θα προσομοιωθεί με αυτό της COSMOTE. Τι σημαίνει αυτό; Τέλος η μονιμότητα για τους νεοπροσλαμβανόμενους, οι πιθανές απολύσεις θα γίνονται με βάση τις εκθέσεις των προϊσταμένων στα διάφορα τμήματα, οι μεγάλες καρέκλες με τις υψηλές αμοιβές θα είναι δυνατόν να καταληφθούν από ανθρώπους της ελεύθερης αγοράς κι όχι από τους δεινόσαυρους της υπαλληλικής ιεραρχίας, και άλλα πολλά.

Να σας πω κάτι; Συμφωνώ απολύτως με όλα αυτά! Έχω σιχαθεί τόσα χρόνια να μπαίνω σε μια δημόσια υπηρεσία και να βλέπω ανθρώπους με το βλέμμα της βραδύτητας στα μάτια τους. Υπαλλήλους που θεωρούν πως σου κάνουν χάρη αν ασχοληθούν με την υπόθεσή σου, θλιβερούς ανθρώπους που προσλήφθηκαν συνήθως με τη βοήθεια ενός εξίσου θλιβερού βολευτή βουλευτή. Αηδίασα όταν περίμενα στην ουρά σε κάποια εφορία για ένα χαρτί, η υπάλληλος έλειπε από τη θέση της κι όταν επέστρεψε μετά από μια ώρα κρατούσε μια σακούλα με λαχανικά και φρούτα. Είχε παρατήσει τη θέση της και είχε πάει στη διπλανή λαϊκή! Δε σπατάλησα ούτε μια λέξη μου για να της κάνω παρατήρηση. Αν άνοιγα το στόμα μου θα ξερνούσα πάνω της…

Η μονιμότητα του δημοσίου φίλοι μου είναι ό,τι πιο άθλιο υπάρχει στο ελληνικό κράτος. Είναι η τροχοπέδη, το βαρίδι για οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης και προόδου, είναι η μεγαλύτερη σπατάλη του δημοσίου χρήματος, του χρήματος που πληρώνουμε όλοι μας με τη φορολογία μας και που δίνεται για να πληρωθούν αργόμισθοι.

Ε, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί πλέον. Σε έναν κόσμο άκρως ανταγωνιστικό όπου η παγκοσμιοποίηση έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα μας και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι, σε μιαν Ευρώπη που προσπαθεί να συνεννοηθεί και να αντισταθεί στις υπέρ-αναπτυσσόμενες νέες δυνάμεις του μέλλοντος (Κίνα, Ινδία) αλλά και στην αμερικανική οικονομική κυριαρχία στον πλανήτη, τέτοια βολέματα δεν χωράνε. Όλη η φιλοσοφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλη της η Βίβλος συνοψίζεται σε μια και μόνη λέξη: το απαρέμφατο «ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ». Όποιος δεν εναρμονισθεί με αυτό, όποιος δεν το κατανοήσει και δεν προσαρμόσει τους νόμους και τους κανόνες του με αυτό, θα αποβληθεί από την πραγματικότητα της Νέας Οικονομίας. Όποιο κράτος της Ε.Ε. δεν υπακούσει σε αυτές τις προσταγές θα γίνει το τελευταίο βαγόνι του τρένου, το βαγόνι που θα έρθει στιγμή οι υπόλοιποι να θέλουν να το ξεφορτωθούν.

Και μέσα σε όλα αυτά βλέπω να βγαίνουν και να κάνουνε δηλώσεις οι εργατοπατέρες και οι συνδικαλιστάδες της παλιάς σχολής, θα κάνουνε λέει «αγώνες» να προστατέψουν τα περίφημα «κεκτημένα δικαιώματα», αλλά το μόνο που θέλουνε να προστατέψουν είναι ο μισθουλάκος τους. Ξέρετε τι αγώνες εννοούνε, έτσι; Μερικές μέρες απεργίας, μια βόλτα με πλακάτ μέχρι τη βουλή, να βρούμε και κανένα μικρόφωνο ανοιχτό να μιλήσουμε στα κανάλια και μετά να πάμε σπίτι μας να δούμε τη μουτράκλα μας στην τηλεόραση. Ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι ο Σπύρος Παπασπύρου, πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ που τον βλέπεις να έχει το βλέμμα της αγελάδας και να το παίζει αγωνιστής! Αλήθεια τι δουλειά κάνει αυτός ο τύπος; Εργάζεται πουθενά και πόσες ώρες τη μέρα πάει στη δουλειά του; Και να ήταν μόνο αυτός…

Όλα αυτά που σας γράφω μπορεί να φαίνονται φιλελεύθερα και κυνικά αλλά ό,τι κι αν πει κανείς είναι η απλή και καθαρή αλήθεια. Η Ευρώπη μιμείται την Αμερική με αργά και σταθερά βήματα. Όποιος δεν εργάζεται και δεν παράγει, δεν θα αμείβεται και θα αποβάλλεται από το οικονομικό σύστημά της. Η εποχή των κηφήνων τελειώνει με βίαιο τρόπο, ακριβώς με τον ίδιο βίαιο τρόπο που τελείωσε η εποχή των δεινοσαύρων. Μήπως άλλωστε οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι οι δεινόσαυροι της εποχής μας;