Μονιμότητα τέλος! Αυτό που σας λέω: ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΤΕΛΟΣ! Με την προσταγή και τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα και στην Ελλάδα το αυτονόητο: Θέση εργασίας θα έχουν στο μέλλον μόνο όσοι την αξίζουν.
Αφορμή για το σημερινό άρθρο πήρα από τις σημερινές ειδήσεις και τα πρωτοσέλιδα κάποιων εφημερίδων που αναφέρονταν στις αλλαγές που ετοιμάζονται στο καθεστώς εργασίας στον ΟΤΕ. Πρωτοσέλιδα του τύπου «COSMOγονικές αλλαγές» έδιναν την είδηση στις μέσα σελίδες: Σε λίγες μέρες κατατίθεται στη βουλή για να ψηφιστεί νομοσχέδιο που προβλέπει ότι το καθεστώς εργασίας στον ΟΤΕ θα προσομοιωθεί με αυτό της COSMOTE. Τι σημαίνει αυτό; Τέλος η μονιμότητα για τους νεοπροσλαμβανόμενους, οι πιθανές απολύσεις θα γίνονται με βάση τις εκθέσεις των προϊσταμένων στα διάφορα τμήματα, οι μεγάλες καρέκλες με τις υψηλές αμοιβές θα είναι δυνατόν να καταληφθούν από ανθρώπους της ελεύθερης αγοράς κι όχι από τους δεινόσαυρους της υπαλληλικής ιεραρχίας, και άλλα πολλά.
Να σας πω κάτι; Συμφωνώ απολύτως με όλα αυτά! Έχω σιχαθεί τόσα χρόνια να μπαίνω σε μια δημόσια υπηρεσία και να βλέπω ανθρώπους με το βλέμμα της βραδύτητας στα μάτια τους. Υπαλλήλους που θεωρούν πως σου κάνουν χάρη αν ασχοληθούν με την υπόθεσή σου, θλιβερούς ανθρώπους που προσλήφθηκαν συνήθως με τη βοήθεια ενός εξίσου θλιβερού βολευτή βουλευτή. Αηδίασα όταν περίμενα στην ουρά σε κάποια εφορία για ένα χαρτί, η υπάλληλος έλειπε από τη θέση της κι όταν επέστρεψε μετά από μια ώρα κρατούσε μια σακούλα με λαχανικά και φρούτα. Είχε παρατήσει τη θέση της και είχε πάει στη διπλανή λαϊκή! Δε σπατάλησα ούτε μια λέξη μου για να της κάνω παρατήρηση. Αν άνοιγα το στόμα μου θα ξερνούσα πάνω της…
Η μονιμότητα του δημοσίου φίλοι μου είναι ό,τι πιο άθλιο υπάρχει στο ελληνικό κράτος. Είναι η τροχοπέδη, το βαρίδι για οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης και προόδου, είναι η μεγαλύτερη σπατάλη του δημοσίου χρήματος, του χρήματος που πληρώνουμε όλοι μας με τη φορολογία μας και που δίνεται για να πληρωθούν αργόμισθοι.
Ε, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί πλέον. Σε έναν κόσμο άκρως ανταγωνιστικό όπου η παγκοσμιοποίηση έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα μας και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι, σε μιαν Ευρώπη που προσπαθεί να συνεννοηθεί και να αντισταθεί στις υπέρ-αναπτυσσόμενες νέες δυνάμεις του μέλλοντος (Κίνα, Ινδία) αλλά και στην αμερικανική οικονομική κυριαρχία στον πλανήτη, τέτοια βολέματα δεν χωράνε. Όλη η φιλοσοφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλη της η Βίβλος συνοψίζεται σε μια και μόνη λέξη: το απαρέμφατο «ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ». Όποιος δεν εναρμονισθεί με αυτό, όποιος δεν το κατανοήσει και δεν προσαρμόσει τους νόμους και τους κανόνες του με αυτό, θα αποβληθεί από την πραγματικότητα της Νέας Οικονομίας. Όποιο κράτος της Ε.Ε. δεν υπακούσει σε αυτές τις προσταγές θα γίνει το τελευταίο βαγόνι του τρένου, το βαγόνι που θα έρθει στιγμή οι υπόλοιποι να θέλουν να το ξεφορτωθούν.
Και μέσα σε όλα αυτά βλέπω να βγαίνουν και να κάνουνε δηλώσεις οι εργατοπατέρες και οι συνδικαλιστάδες της παλιάς σχολής, θα κάνουνε λέει «αγώνες» να προστατέψουν τα περίφημα «κεκτημένα δικαιώματα», αλλά το μόνο που θέλουνε να προστατέψουν είναι ο μισθουλάκος τους. Ξέρετε τι αγώνες εννοούνε, έτσι; Μερικές μέρες απεργίας, μια βόλτα με πλακάτ μέχρι τη βουλή, να βρούμε και κανένα μικρόφωνο ανοιχτό να μιλήσουμε στα κανάλια και μετά να πάμε σπίτι μας να δούμε τη μουτράκλα μας στην τηλεόραση. Ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι ο Σπύρος Παπασπύρου, πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ που τον βλέπεις να έχει το βλέμμα της αγελάδας και να το παίζει αγωνιστής! Αλήθεια τι δουλειά κάνει αυτός ο τύπος; Εργάζεται πουθενά και πόσες ώρες τη μέρα πάει στη δουλειά του; Και να ήταν μόνο αυτός…
Όλα αυτά που σας γράφω μπορεί να φαίνονται φιλελεύθερα και κυνικά αλλά ό,τι κι αν πει κανείς είναι η απλή και καθαρή αλήθεια. Η Ευρώπη μιμείται την Αμερική με αργά και σταθερά βήματα. Όποιος δεν εργάζεται και δεν παράγει, δεν θα αμείβεται και θα αποβάλλεται από το οικονομικό σύστημά της. Η εποχή των κηφήνων τελειώνει με βίαιο τρόπο, ακριβώς με τον ίδιο βίαιο τρόπο που τελείωσε η εποχή των δεινοσαύρων. Μήπως άλλωστε οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι οι δεινόσαυροι της εποχής μας;
6 σχόλια:
"οι πιθανές απολύσεις θα γίνονται με βάση τις εκθέσεις των προϊσταμένων στα διάφορα τμήματα, οι μεγάλες καρέκλες με τις υψηλές αμοιβές θα είναι δυνατόν να καταληφθούν από ανθρώπους της ελεύθερης αγοράς κι όχι από τους δεινόσαυρους της υπαλληλικής ιεραρχίας, και άλλα πολλά."
είσαι σίγουρος οτι οι εκθέσεις αυτές θα αφορούν αποκλειστικά τις ικανότητες και την απόδοση του εργαζομένου ; Όχι την κομματική ταμπέλα και οσφυοκαμπτική δυνατότητα του ; Στην COSMOTE Που αναφέρεις ως παράδειγμα έχεις ιδέα τι προσόντα χρειάζονται για να προσληφθείς (στις περισσότερες θέσεις; ) . Σε επιχειρήσεις όπου δεν υπάρχει ελεγχος του δημοσίου φυσικά και δεν υπάρχει λόγος μονιμότητας.
Στο υπόλοιπο δημόσιο όμως η μονιμότητα είναι αναγκαίο κακό . Οπότε η συζήτηση μάλλον θα πρέπει να στραφεί στο ποιές επιχειρήσεις / υπηρεσίες πρέπει να είναι υπό κρατικό έλεγχο
Για να μπεις στην COSMOTE χρειάζονται όντως πλούσια προσόντα απλούστατα επειδή εκεί λειτουργούν ως ιδιωτική εταιρία και πρέπει να το αξίζεις για να πάρεις καρέκλα. Πάντως εγώ το έθιξα το θέμα γενικότερα, όχι μόνο για την εν λόγω εταιρία.
Η αηδία μου για τους δημόσιους υπάλληλους παραμένει αυτούσια...
siga re megale...eheis kleinei to 'ergazomai' 800 fores...
Κώστα καλά τα λες για τους βραδυκίνητους δημοσίους υπαλλήλους. Έχω δει και νέους ανθρώπους που προσελήφθησαν επειδή ακριβώς είχαν προσόντα, να διαβρώνονται από τη στασιμότητα και την αργομισθία των παλαιοτέρων. Από την άλλη υπάρχει ακόμη η πλατεία Κλαυθμώνος στην Αθήνα, όπου κλαίγανε οι μαζικά απολυμένοι της δημόσιας διοίκησης όταν έβγαινε νέα κυβέρνηση, πριν το Σύνταγμα του 1911 που καθιέρωνε τη μονιμότητα. Η ευθύνη για την κατάσταση είναι και δική μας βέβαια, αλλά και των κομμάτων που διαιωνίζουν μια παλαιοκομματική ρουσφετολογική τακτική, και του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος είναι υπανάπτυκτος καιδεν μπορεί να απορροφήσει τους νέους εργαζόμενους. Όντως το επιχειρείν στη χώρα μας πάσχει, πράγμα φυσιολογικό όμως όταν βρίζουν όλοι το κράτος και συνάμα τα περιμένουν όλα από το κράτος.
Το βόλεμα στο δημόσιο είναι μια από τις μεγαλύτερες ανοιχτές πληγές της σύγχρονης εποχής στη χώρα μας.
Ολόκληρες πολιτικές, κυβερνήσεις, στηρίχτηκαν στο δόγμα της μονιμότητας.
Οι συνδικαλιστές είναι όλοι τομάρια, βολεψάκηδες, δεν εργάστηκαν ποτέ στη ζωή τους και ξεπουλούνται στο βουλευτιλίκι ή σε εξέχουσες κομματικές θέσεις, εν μια νυκτί.
Βλέπε Πρωτόπαπα, Πιπεργιά, Πολυζωγόπουλο και άλλους πολλούς που έχω διαγράψει από τη μνήμη μου.
Εμένα μου έχει τύχει γυναίκα υπάλληλος εφορίας (Δ' ΔΟΥ Πειραιά) να με "εξυπηρετεί" τρώγοντας πατατάκια και σκουπίζοντας τα χέρια στο παντελόνι της!
Και υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας (υποκατάστημα πλ. Βικτωρίας) μου είπε κάποτε ότι δεν μπορεί να μου υπογράψει μια επιταγή, γιατί είναι λαδωμένα τα χέρια του! (κάτι έτρωγε εκείνη την ώρα)
Δημοσίευση σχολίου