ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

Με αφορμή την ανακάλυψη του μεγαλύτερου (ως τώρα) πρώτου αριθμού, η οποία περιγράφεται εδώ

http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=248571

θα ήθελα να σας πω δυο λόγια για τους πρώτους αριθμούς και τη σημασία τους.

Κατ' αρχήν να πούμε για τους σχετικώς αμύητους ότι πρώτος είναι ένας αριθμός ο οποίος διαιρείται μόνο με τον εαυτό του και με τη μονάδα. Π.χ. ο 13 είναι πρώτος αριθμός επειδή δεν μπορεί να διαιρεθεί παρά μόνο με το 1 και το 13. Αντίθετα π.χ. ο 21 δεν είναι πρώτος επειδή εκτός από το 1 και το 21, διαιρείται και με το 3 και με το 7. Το καταλάβαμε; Ελπίζω ναι, εύκολο είναι...

Στο παραπάνω άρθρο αναφέρεται πως για αρκετά χρόνια 700 υπολογιστές εργάζονταν συνδεδεμένοι δικτυακά για να ανακαλύψουν αυτόν τον περίφημο αριθμό, ο οποίος σημειωτέον έχει περίπου 9.100.000 ψηφία! Θα αναρωτηθεί κανείς για ποιο λόγο δαπανούνται τόσες χιλιάδες ώρες δουλειάς και τόσος κόπος για να ανακαλύψουν έναν αριθμό. Πρόκειται απλά για μια μαθηματική μανία; Έναν εγωισμό κάποιων επιστημόνων που η εκκεντρικότητά τους επιβάλλει την καταγραφή του ονόματός τους στο βιβλίο των ρεκόρ; Ασφαλώς όχι.

Η ανακάλυψη όλο και μεγαλύτερων πρώτων αριθμών ξεκινάει από το ότι ο πολλαπλασιασμός είναι η μοναδική μαθηματική πράξη που λειτουργεί μονοσήμαντα. Με απλά λόγια είναι η μόνη πράξη που έχοντας το αποτέλεσμά της δεν μπορείς να βρεις τους παράγοντες που δημιούργησαν αυτό το αποτέλεσμα. Στην πρόσθεση αν σου πουν να βρεις δυο αριθμούς που θα δίνουν ως αποτέλεσμα π.χ. 94.387 μπορείς με ευκολία να πεις 94.380 + 7. Το ίδιο μπορεί να κάνει κάποιος και στην αφαίρεση και στην διαίρεση. Τι συμβαίνει όμως με τον πολλαπλασιασμό; Αν σου ζητήσει κάποιος να βρεις δυο ακέραιους αριθμούς που δίνουν ως αποτέλεσμα 94.387 τι θα κάνεις; Μπορείς να απαντήσεις; Φυσικά όχι. Θα πρέπει να αρχίσεις να διαιρείς το νούμερο αυτό με μικρότερους αριθμούς μπας και καταφέρεις να βρεις ένα ζευγάρι παραγόντων που αν τους πολλαπλασιάσεις το γινόμενό τους να είναι το 94.387. (Παρεμπιπτόντως ο 94.387 δεν είναι πρώτος, είναι το γινόμενο του 37 επί 2.551).

Τι σημασία θα πείτε έχει αυτό με την ανακάλυψη πρώτων αριθμών; Έχει και παραέχει… Στην αδυναμία τόσο του ανθρώπινου μυαλού αλλά και των περισσοτέρων υπολογιστικών συστημάτων που έχουμε ανακαλύψει ως σήμερα να βρουν δυο τέτοιους παράγοντες όπως το 37 και το 2.551 του προηγούμενου παραδείγματός μας ώστε να παραχθεί το 94.387, στηρίζονται όλοι οι αλγόριθμοι κρυπτογράφησης και κωδικοποίησης που χρησιμοποιούνται στα τραπεζικά συστήματα ασφαλείας. Σημειωτέον δε ότι το παράδειγμα που χρησιμοποίησα, το 94.387, είναι ένας «εύκολος» αριθμός επειδή απλούστατα είναι ένας μικρός αριθμός και υπάρχουνε υπολογιστικά προγράμματα (στο ιντερνέτ θα τα βρείτε εύκολα) που λύνουν το γρίφο. Τι θα γίνει όμως αν μας ζητηθεί να κάνουμε το ίδιο για τον αριθμό 346.079.989.125.891.908.443; Δυσκολεύει το πράγμα… Σε αυτή τη δυσκολία λοιπόν στηρίζεται όλο το τραπεζικό σύστημα και όλη η ασφάλεια στις συναλλαγές μας. Και να φανταστεί κανείς πως αυτός είναι ένας αριθμός με μόνο 21 ψηφία. Εδώ μιλάμε ότι ανακαλύφθηκε πρώτος αριθμός με 9,1 εκατομμύρια ψηφία! Φανταστείτε το μέγεθός του! Και μην ξεχνάτε πως μιλάμε για το απλό 10δικό σύστημα αρίθμησης που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή. Αντίστοιχα πιο δύσκολα προβλήματα προκύπτουν όταν μεταφέρουμε το πρόβλημα στο 16δικό σύστημα, οπότε φανταστείτε τι γίνεται στο 128δικό σύστημα που χρησιμοποιούν οι περισσότερες τράπεζες για την κρυπτογράφησή τους.

Καταλαβαίνετε τώρα πόση εμπορική αξία έχει η ανακάλυψη ενός ακόμα γιγάντιου πρώτου αριθμού. Πρόκειται για σπουδαία ανακάλυψη που εκτός από αυτή την εμπορική της αξία είναι ένα ακόμα βήμα προόδου για τους μαθηματικούς. Για το λόγο αυτό επί έναν αιώνα τώρα οι μαθηματικοί ψάχνουνε να βρούνε μια συνάρτηση, έναν αλγόριθμο που θα εντοπίζει τους πρώτους αριθμούς μέσα στο άπειρο χάος των ακεραίων αριθμών. Έναν αλγόριθμο που θα τους απαλλάσσει από την αναζήτησή τους μέσω της απλής σειριακής υπολογιστικής διαδικασίας που χρησιμοποιείται σήμερα. Αυτή η συνάρτηση, αυτός ο αλγόριθμος είναι το Άγιο Δισκοπότηρο της μαθηματικής επιστήμης!

ΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;

Θυμάστε την παιδική σας ηλικία; Θυμάστε ποιοι ήτανε οι παιδικοί σας ήρωες στην τηλεόραση; Ήτανε ο Νιλς Χόλγκερσον, ο Ροζ Πάνθηρας, ο Φρου – Φρου, το Κογιότ με το Μπιπ – Μπιπ, ο Τομ και ο Τζέρι. Τους θυμάστε, έτσι δεν είναι; Για ανοίξτε ένα πρωινό την τηλεόραση σήμερα να δείτε τι βλέπουνε τα πιτσιρίκια σήμερα: Τρανσφόρμερς, Πόκεμον, Τζι-Αι-Τζο κλπ κλπ, παντού τα παιδικά μάτια βλέπουνε τερατομορφές με κέρατα που ξερνάνε φωτιές και σκοτώνουνε ό,τι κινείται!

Τις τελευταίες εβδομάδες τόσα και τόσα γράφτηκαν για το βιασμό της Βουλγάρας μαθήτριας στο σχολείου της Αμαρύνθου (εγώ την Αμάρυνθο δεν την ήξερα, με τον βιασμό την έμαθα), και για την αγριεμένη συμπεριφορά των σημερινών παιδιών στα σχολεία και στην καθημερινότητά τους. Για να δούμε όμως τι συμβαίνει και σήμερα τα πιτσιρίκια έχουνε αγριέψει. Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή, να τα ρίξουμε δηλαδή όλα στην τηλεόραση και στα τραύματα που αφήνει στην παιδική ψυχή. Παίζει βέβαια τον ρόλο της. Με το να βλέπουνε κάθε μέρα φόνους και σκοτωμούς, με το να συμμετέχουν σε βιντεοπαιχνίδια γεμάτα αίμα, υποσυνείδητα αντιλαμβάνονται τη βία ως αποδεκτό τρόπο επίλυσης των διαφορών και την εφαρμόζουν στους τριγύρω τους. Μόνο αυτό όμως φταίει;

Εγώ πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στον χρόνο που οι γονείς τους ΔΕΝ διαθέτουν για να τα μεγαλώσουν. Ψάξτε μέσα σε μια σημερινή ελληνική οικογένεια (και σε άλλες χώρες τα ίδια χάλια συμβαίνουν αλλά ας μιλήσουμε για μας) και δείτε πόσο έχουνε αλλάξει οι καθημερινές συνθήκες ζωής από την εποχή που εμείς ήμασταν παιδιά. Εμένα ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Μεγαλώσαμε δυο αδέρφια σε μια οικογένεια που δούλευε μόνο ο ένας γονιός, ο πατέρας, και ένας μισθός τότε έφτανε για τη διαβίωσή μας. Δεν κάναμε βέβαια ποτέ μεγάλη και πολυτελή ζωή, όμως ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα, ούτε το φαγητό από το τραπέζι, ούτε τα ρούχα μας, ούτε οι βόλτες μας. Άσε που πιστεύω πως τότε τρώγαμε και καλύτερα. Στο σχολείο έπαιρνα για κολατσιό έναν ντάκο, σταρένιο παξιμάδι με τριμμένη ντομάτα, λάδι και ρίγανη, πολύ πιο δυναμωτικό από τα τοστ, τα μπέργκερς και τις άλλες αηδίες που τρώνε σήμερα τα παιδιά…

Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Σήμερα τα παιδιά δεν ζούνε, δεν μεγαλώνουν με τις μανάδες τους, απλούστατα επειδή οι μανάδες χρειάζεται να εργάζονται για να φέρει βόλτα η οικογένεια τα έξοδα του σπιτιού. Τα παιδιά μεγαλώνουνε στους παιδικούς σταθμούς όπου κάποια ξένη νηπιαγωγός προσπαθεί να αντικαταστήσει το χάδι και την αγκαλιά της μάνας ή τα κρατάνε τα πεθερικά και καταλήγουνε αυτά τα άμοιρα να φωνάζουνε μάνα τη γιαγιά τους! Πρόσφατα σε κάποια εκπομπή της ΝΕΤ αναφέρθηκαν στην κατακόρυφη αύξηση των αυτιστικών παιδιών σε όλη την Ευρώπη και το αποδίδουν στο ότι ένα μωρό σήμερα δεν βλέπει το βλέμμα της μάνας του για να μπορέσει να καταλάβει τη σημασία των ανθρώπινων εκφράσεων του προσώπου και να μάθει να εκφράζει έτσι συναισθήματα. Καταλήγει έτσι αυτιστικό. Δεν μπορεί κοιτάζοντας κάποιον στα μάτια να καταλάβει να αυτός χαίρεται, λυπάται, πονάει. Μεγαλώνει με μειωμένη αντίληψη κι αργότερα όταν έρθει η ώρα να πάει σχολείο δεν θα τα καταφέρει…

Εκεί εντοπίζω κυρίως το πρόβλημα. Στις αυξημένες «ανάγκες» (το βάζω σε εισαγωγικά επειδή δεν θεωρώ ανάγκη το κινητό τέταρτης γενιάς ή την τηλεόραση πλάσμα 42 ιντσών…) έχουνε εγκλωβίσει τον κόσμο στο κυνήγι του χρήματος. Αγοράζουμε πράγματα που δεν αναλογούν στο πορτοφόλι μας, χρεωνόμαστε για να ξεπληρώσουμε, θέλουμε ολοένα και περισσότερα, κι έτσι η νέα ελληνική οικογένεια παραμελεί το παιδί της, οι γονείς κάνουνε δυο δουλειές επειδή πρέπει να πληρώσουνε τις δόσεις του δανείου…

Θέλω να κάνω και μια παρένθεση: Ο τύπος στη φωτογραφία είναι ο Milton Friedman, ένας Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος που πέθανε πριν μερικές μέρες στα 94 χρόνια του. Μια μικρή ιδέα για το τι έκανε και τι ήθελε να κάνει θα βρείτε στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής (19/11/06). Πρότεινε δυο ριζοσπαστικές λύσεις σε προβλήματα που τα ζούμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα: Τα «κουπόνια εκπαίδευσης» και την «αρνητική φορολογία». Αντιγράφω:

- Αντί το κράτος να επιδοτεί απευθείας τα σχολεία (δημιουργώντας νοοτροπία «βρέξει – χιονίσει» στους καθηγητές) πρέπει να επιδοτεί απευθείας τους πολίτες για να εκπαιδεύονται. Οι μαθητές και οι γονείς τους να παίρνουν ένα κουπόνι εκπαίδευσης που αντιστοιχεί σε χρηματικό ποσό ίσο με τα έξοδα που θα έκανε η πολιτεία ανά σπουδαστή για ένα ακαδημαϊκό έτος. Αυτό οι γονείς το καταθέτουν στο σχολείο της αρεσκείας τους και το σχολείο εισπράττει από το κράτος το ποσό που αντιστοιχεί ανά σπουδαστή. Έτσι οι γονείς μπορούν να επιλέξουν δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο και ο ανταγωνισμός μπαίνει στην εκπαίδευση… Τα σχολεία θα λειτουργούν σαν επιχειρήσεις και όλοι όσοι απαρτίζουν τους μηχανισμούς μάθησης (διοικητικό προσωπικό, δάσκαλοι κλπ) δεν θα επαναπαύονται σε πάγιες κρατικές χορηγήσεις αλλά θα βελτιώνουν διαρκώς τις υπηρεσίες τους για να προσελκύσουν σπουδαστές!

- Πρότεινε επίσης την υιοθέτηση τους ελάχιστου εισοδήματος διαβίωσης. Αντί το κράτος να έχει ένα αφορολόγητο ποσό εισοδήματος και να βοηθά αλλιώς όσους βρίσκονται κάτω από αυτό, πιο απλή λύση είναι η απευθείας πληρωμή όσων βρίσκονται κάτω από αυτό. Αν π.χ. το αφορολόγητο είναι στις 10.000 ευρώ και κάποιος έχει εισόδημα 9.000 ευρώ, τότε το κράτος θα πρέπει να του δώσει 1.000 ευρώ. Έτσι βοηθιούνται οι ασθενέστεροι αλλά συμπυκνώνονται δυο διαδικασίες σε μία. Αντί άλλοι να μαζεύουν (εφορία) και άλλοι να μοιράζουν (ασφαλιστικά ταμεία) μπορεί να μειωθεί η γραφειοκρατία και να εξοικονομηθούν χρήματα για άλλες ανάγκες…

Πώς σας φάνηκε ο Milton Friedman; Σωστόοοοοος ! ! !

ΤΙ ΣΥΝΤΑΞΗ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΛΕΚΟ;

Σκέφτεστε καμιά φορά τα χρόνια που θα είσαστε συνταξιούχοι; Θα κάθεστε στα καφενεία της γειτονιάς ή του χωριού σας και θα παίζετε πρέφα, η μόνη έγνοια σας θα είναι να μην ξεχάσετε την ώρα που θα πρέπει να πάρετε το φάρμακο για την πίεση, το ζάχαρο, το διαβήτη κι όλα τα καλά του Θεού που θα μας έρθουνε εκείνη την εποχή. Μην ανησυχείτε μήπως μέχρι εκείνη την ηλικία δεν προλάβετε να κάνετε πράγματα που ίσως ονειρεύεστε γιατί σας διαβεβαιώνω πως μεσολαβούν πολλά πολλά χρόνια ακόμα…

Και για να σοβαρευτούμε: Χρόνια τώρα ακούμε στις τηλεοράσεις και διαβάζουμε σε εφημερίδες ατέλειωτα μακροσκελή ρεπορτάζ για το περίφημο συνταξιοδοτικό πρόβλημα της χώρας μας και τι πρέπει να γίνει, για τις αυξήσεις των ορίων ηλικίας, για το ύψος των συντάξεων κι άλλα πολλά όμορφα πράγματα. Κανένας όμως από τους περισπούδαστους τεχνοκράτες που ασχολούνται με όλα αυτά, κανένας υπουργίσκος ή διευθυντής «αρμοδίων επιτροπών» δεν τολμάει να πει την αλήθεια: Το ασφαλιστικό σύστημα στη χώρας μας έχει ήδη καταρρεύσει! Έτσι όπως σας το λέω! Δεν κινδυνεύει απλώς με χρεοκοπία, έχει ήδη καταστραφεί. Και κανένας δεν τολμάει να το πει επειδή φοβούνται το πολιτικό κόστος. Ακόμα και οι τωρινοί κυβερνώντες, όπως έκαναν και οι προηγούμενοι, «συστήνουν επιτροπές σοφών» για να μελετήσουν τρόπους λύσης του προβλήματος, οι οποίες λύσεις θα εφαρμοστούν από την επόμενη (πάντα) κυβέρνηση!

Τα πράγματα είναι απλά: Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις μαθηματικών ή αναλογιστικής επιστήμης για να δει κανείς την αλήθεια. Οι μεγαλύτερες αρρώστιες, τα χτικιά του ασφαλιστικού μας συστήματος είναι τέσσερις:
Α. Το δημογραφικό πρόβλημά μας: Δεν γεννάμε πολλά παιδιά. Τόσο απλά. Ο πληθυσμός μιας χώρας αυξάνεται με το τρίτο παιδί μιας οικογένειας. Δείτε γύρω σας και πείτε πόσοι γνωστοί σας έχουνε κάνει τρία τουλάχιστον παιδιά. Ελάχιστοι. Δεν εξετάζουμε το γιατί, τους λόγους πάνω κάτω τους ξέρουμε, αυτό που μας νοιάζει είναι το αποτέλεσμα. Οι θάνατοι στη χώρα μας είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις νέων ανθρώπων, οπότε ο πληθυσμός μας γηράσκει…
Β. Οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις: Υπάρχουνε πάμπολλοι κλάδοι εργαζομένων στη χώρα μας που εξαιτίας κάποιων εξοργιστικών ρυθμίσεων του παρελθόντος εξασφαλίσανε την έξοδο από την ενεργή εργασία σε μικρή ηλικία. Κάποιοι πήρανε σύνταξη σε ηλικία μικρότεροι των 50 και σας διαβεβαιώνω πως αυτοί δεν είναι λίγοι. Έτσι αναγκάζεται το κράτος να τους πληρώνει συντάξεις για περισσότερα από 40 χρόνια, χώρια που πολλοί από αυτούς μετά τα 50 ξεκινάνε και δεύτερη παράνομη δουλειά παίρνοντας ταυτόχρονα σύνταξη. Και το εξοργιστικό είναι πως διαμαρτύρονται κιόλας επειδή λέει θα θιγούν τα περίφημα «κεκτημένα δικαιώματα»! Ποια δικαιώματα ρε άχρηστοι; Από πότε είναι δικαίωμα το να γίνεσαι κηφήνας εις βάρος των υπολοίπων; Ας μου δώσει κάποιος μια απάντηση.
Γ. Οι εισφοροδιαφυγές: Εδώ γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι. Το ξέρετε πως μεγάλοι κρατικοί οργανισμοί, μεγάλες ΔΕΚΟ χρωστάνε πολλά εκατομμύρια ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία; Η «τρύπα» του ασφαλιστικού συστήματος οφείλεται κατά κύριο λόγο στο ίδιο το κράτος που επιτρέπει στις ΔΕΚΟ του να μην πληρώνουν τις εισφορές τους. Από την άλλη μεριά βέβαια κυνηγάει ανελέητα όσους ιδιώτες προσπαθήσουν να γλιτώσουν μια δυο δόσεις εισφορών. Κι εδώ βέβαια ο νόμος αποδεικνύει την ομοιότητά του με τον ιστό της αράχνης: Οι μεγάλες σφήκες (ΔΕΚΟ και λοιποί οργανισμοί) διαπερνούν τον ιστό και τον ξεσκίζουν, αλλά ο ιστός πιάνει τα μυγάκια και τα κουνουπάκια, τους κακομοίρηδες δηλαδή… Κι επιπλέον τα τελευταία χρόνια είχαμε την είσοδο στη χώρα μας εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικών μεταναστών οι οποίοι ως επί το πλείστον εργάζονται ανασφάλιστοι, παίρνοντας τη θέση από κάποιον Έλληνα που κανονικά θα δούλευε με νόμιμη ασφάλιση και επιβαρύνοντας τα ταμεία των ασφαλιστικών οργανισμών με διαφυγόντα έσοδα. (Προσοχή, η μομφή μου δεν είναι εναντίον των ξένων, οι ίδιοι στο κάτω κάτω δε φταίνε που οι εργοδότες τους θέλουν δουλεία από το προσωπικό τους και όχι νόμιμη εργασία, η μομφή είναι ακριβώς εναντίον των εργοδοτών που τους έχουνε καταντήσει έτσι…).
Δ. Τα κυκλώματα των ψεύτικων συνταγογραφήσεων: Κυκλώματα γιατρών, φαρμακοποιών, φαρμακευτικών εταιριών και άλλων συναφών κλάδων απομυζούν χρήματα από τα ταμεία για εικονικές περιθάλψεις, αγορές υλικών κλπ κλπ.

Τα ίδια συμβαίνουν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Ο πληθυσμός γερνάει συνεχώς, λεφτά δεν υπάρχουνε ούτε για να πληρωθούν οι τρέχουσες συντάξεις κι εμείς ακόμα εδώ καθόμαστε και συζητάμε αν θα ανεβεί το όριο πάνω από τα 65. Κούνια που μας κούναγε…

Για όλα αυτά φίλοι μου κοιτάξτε να κάνετε κάτι, ο καθένας για την πάρτη του, για να εξασφαλίσετε τα δύσκολα χρονάκια του καφενείου, γιατί αν περιμένετε να πάρετε συντάξεις, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι…

ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΟΛΙΟΣ...

Ετούτες τις μέρες στις ειδήσεις είχανε ως ένα από τα πρώτα θέματά τους τις εκλογές που γίνανε στις ΗΠΑ για τους αντιπροσώπους στο κογκρέσο και στη γερουσία τους. Παρουσίασαν μάλιστα ως πολυσήμαντο γεγονός το ότι ο Μπους «δέχτηκε κόλαφο» και ότι οι Δημοκρατικοί σάρωσαν και είναι θέμα χρόνου το πότε θα καταλάβουν και την προεδρία (σε δυο χρόνια με τη Χίλαρι).

Μην πιστεύετε τίποτα από όλα αυτά. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στον κόσμο ούτε τώρα ούτε σε δυο χρόνια που θα αναλάβουνε την κυβέρνηση οι Δημοκρατικοί. Και οι μεν και οι δε τα ίδια κακά θα κάνουν στον κόσμο. Μην ξεχνάτε πως ο Κλίντον ήτανε Δημοκρατικός αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε με Δημοκρατικότατο τρόπο να βομβαρδίσει τη Σερβία.

Πάντως είναι ενδιαφέρον (ιστορικώς) να δει κανείς πού έχει φτάσει το αμερικανικό κράτος. Ρωτήστε πολίτες από όλον τον υπόλοιπο κόσμο να σας πουν ποιους θεωρούν μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα. Στοιχηματίζω πως οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως οι χειρότεροι όλων, η πληγή του πλανήτη, είναι οι Αμερικανοί. Και δεν εννοούμε βέβαια τους πολίτες των ΗΠΑ, τι φταίνε οι άνθρωποι, οι περισσότεροι από αυτούς είναι δέσμιοι του συστήματός τους, δουλεύουν πολλές ώρες με ελάχιστες μέρες άδειας, έχουν υποθηκευμένα τα σπίτια και τα αυτοκίνητά τους, και δεν τολμούν ούτε να σκεφτούν να ανατρέψουν το κατεστημένο μέσα στο οποίο μάθανε να ζουν. Οι κατηγορίες είναι εναντίον των εκάστοτε συμμοριών (γιατί περί αυτού πρόκειται) που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο καταλαμβάνουν την εξουσία.

Θεσμοθέτησαν μάλιστα εδώ και χρόνια τη δωροδοκία ως τρόπο διεκπεραίωσης συμφερόντων μεγάλων εταιριών. Με ποιο τρόπο; Μα με τις χορηγίες προεκλογικών αγώνων φυσικά. Πώς λειτουργεί η αλυσίδα; Με απλό τρόπο: Πώς καθοδηγείται ο ψηφοφόρος; Με μεθοδευμένη πληροφοριοδότηση. Πώς το πετυχαίνουμε αυτό; Ελέγχοντας αυτά που βλέπει στην τηλεόραση. Πώς ελέγχουμε την τηλεόραση; Πληρώνοντας τους μεγαλο-καναλάρχες, τον Μέρντοκ και όλους τους υπόλοιπους. Πού βρίσκουμε τα χρήματα; Με λεφτά που θα μας δώσουν κάποιοι φίλοι μας… Κι όταν φτάσει η ώρα να καταλάβουμε την εξουσία, θα τους ανταποδώσουμε την εξυπηρέτηση. Τόσο απλά… Θα μου πείτε μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο και σε ευρωπαϊκές χώρες, ή ακόμα και στην Ελλαδίτσα μας; Φυσικά και συμβαίνει αλλά σε πολύ λιγότερο βαθμό, και τουλάχιστον εμείς έχουμε την διακριτικότητα (ή την υποκρισία άραγε;) να το κάνουμε εν κρυπτώ… Ενώ οι Αμερικανοί δεν το κρύβουν, το έχουν εντάξει και στο σύνταγμά τους, και εμείς οι υπόλοιποι μάλλον οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε την ειλικρίνειά τους σε αυτό το θέμα.

Όπως και να έχει το πράγμα, με όποιο ευθύ ή πλάγιο τρόπο κατακτούν την εξουσία οι εκεί κυβερνώντες, η ουσία για τον υπόλοιπο κόσμο είναι πως καλό δεν πρόκειται να δει από αυτούς. Διάβασα μάλιστα αυτές τις μέρες ένα άρθρο που εξηγούσε ότι πολλοί Δημοκρατικοί υποψήφιοι κατέκτησαν τη νίκη στις πολιτείες τους μιμούμενοι τους Ρεπουμπλικάνους στη συμπεριφορά και στη στρατηγική τους: Δήλωσαν πολέμιοι των αμβλώσεων, δήλωσαν πως αντιπαθούν τους ομοφυλόφιλους, φόρεσαν καουμπόικες μπότες, πήραν όπλο στο χέρι για να ταυτιστούν με τον φοβισμένο αμερικανό που κοιμάται με την καραμπίνα πλάι του… Κι ο άμοιρος φοβισμένος κοσμάκης είδε στα πρόσωπά τους κάποιον που του μοιάζει. Έτσι τους ψήφισαν… Να πώς εξηγείται και εκεί το μεγάλο ποσοστό της αποχής. Σας θυμίζει άραγε κάτι; Μήπως τις δικές μας εκλογές; Ας μην αλλάξουμε θέμα όμως…

Πλάκα έχει κανείς να δει το εκτρωματικό εκλογικό σύστημα που έχουνε στις ΗΠΑ. Έχουνε μοιράσει οι δυο συμμορίες την πίτα με τέτοιο τρόπο που να αποκλείει οποιαδήποτε διαφορετική φωνή πάει να εμφανιστεί. Για να βγάλεις εκπρόσωπο στην αμερικάνικη βουλή ή στη γερουσία πρέπει να κερδίσεις την απόλυτη πλειοψηφία (50% + 1) σε μια πολιτεία. Που σημαίνει πως ένας υποθετικός τρίτος υποψήφιος πρέπει με την πρώτη του εμφάνιση να συγκεντρώσει αυτό το ποσοστό και οι δυο συμμορίτες αθροιστικά να μην φτάσουν στο 50%. Αδύνατον… Και μετά εδώ συζητάμε για απλή αναλογική. Εκεί το εκλογικό μέτρο δεν είναι ούτε 3% που έχουμε εδώ, ούτε 10% πού έχουνε οι Τούρκοι (για να μην μπορούν οι Κούρδοι να βγάζουν βουλευτές), αλλά 50%! Μάλιστα φίλοι μου, τόσο δημοκρατικά… Ας θεωρήσουμε ότι θα υπήρχε μια πολιτική άποψη που θα την υιοθετούσε περίπου το 10% των πολιτών, ένα υποθετικό Κ.Κ.Η.Π.Α. (Κομμουνιστικό Κόμμα Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής! – ακόμα και ως αρκτικόλεξο προκαλεί μειδίαμα θλίψης…), ένας τέτοιος σχηματισμός δεν θα εκπροσωπείτο ποτέ σε κάποιο σώμα εξουσίας, αφού είπαμε αν δεν έχεις 50% σε μια έστω πολιτεία δεν εκλέγεις εκπρόσωπο…

Αυτοί κυβερνάνε τον κόσμο λοιπόν. Κι επειδή πάντοτε τους χρειάζεται ένας τρόπος να ποδηγετούν τους ίδιους τους πολίτες τους, τι καλύτερο από τον εκφοβισμό; Και πώς κρατάμε φοβισμένο ένα έθνος; Μα φυσικά με έναν διαρκή πόλεμο εναντίον κάποιου που μας απειλεί. Παλιότερα είχανε το Βιετνάμ, την Κορέα, τη Νικαράγουα, τη Σερβία, πρόσφατα ανακάλυψαν την τρομοκρατία και είχαμε το Αφγανιστάν και το Ιράκ, να είσαστε σίγουροι πως θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Ο πυραμιδικός καπιταλισμός που εφαρμόζεται στο πλουσιότερο των κρατών ΠΑΝΤΑ χρειάζεται έναν πόλεμο για να συγκρατεί ήσυχους αυτούς που δεν μπορούν να ανελιχθούν στα ψηλά στρώματα της πυραμίδας. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη και πετυχημένη, υποθέτω σύντομα θα διδάσκεται και επισήμως στα πανεπιστήμια πολιτικών επιστημών…

ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΕ !

Σίγουρα θα μάθατε τι μαγειρεύουνε στις Βρυξέλλες. Εκεί έχουνε μαζευτεί οι υπουργοί απασχόλησης της Ε.Ε. και κάθονται και συζητάνε για το πόσες μέρες και ώρες θα δουλεύουν οι υπάλληλοι στις επιχειρήσεις. Και κάπου εκεί όμορφα κι ωραία έπεσε η πρόταση να καθιερωθεί εβδομαδιαία εργασία 65 ωρών! Τόσο απλά… Να θεσμοθετηθεί εργασία 6 μέρες τη βδομάδα και 11 ώρες τη μέρα!

Την πρόταση τη ρίξανε στο τραπέζι οι Άγγλοι μαζί νομίζω με Ολλανδούς. Και μάλιστα ως επιχείρημα έθεσαν το γεγονός ότι ζούμε σε μια ανταγωνιστική κοινωνία και δεν μπορεί να εμποδιστεί η ισχύς μιας τέτοιας εργασιακής σύμβασης από τη στιγμή που θα έχει υπογραφεί σε ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Φτάνουμε λοιπόν στο ζουμί της υπόθεσης: η σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου… Φανταστείτε την στιγμή της υπογραφής της σύμβασης. Η πιθανότητα που έχει ο εργαζόμενος (που έχει μεγάλη ανάγκη από δουλειά, εννοείται…) να αντιπαρατεθεί με ίσους όρους απέναντι στον εργοδότη του είναι ίση με την πιθανότητα που έχει ο στρατός της Μάλτας να αποκρούσει ενδεχόμενη απόβαση των ΗΠΑ στο νησί!

Ουδόλως όμως αυτό απασχολεί τους τεχνοκράτες που στρογγυλοκάθονται στις πολυθρόνες των Βρυξελλών και αποφασίζουν για τον κοσμάκη. Και να φανταστεί κανείς πως διαρκώς οι ηγέτες της σημερινής Ευρώπης επαίρονται για την εύρωστη οικονομία της… Ναι μεν το ευρώ μπορεί να καλπάζει, αλλά τα κέρδη από την κυριαρχία του πολύτιμου νομίσματός μας (χμμμμ…) τα καρπώνονται λίγοι. Είναι οι όμιλοι πολυεθνικών εταιριών που έχουνε δυναστεύσει όλους τους τομείς του εμπορίου και που έχουνε πλέον αποκτήσει τόσο μεγάλη ισχύ που μπορούν και επηρεάζουν τις αποφάσεις αυτών που θα έπρεπε να τους ελέγχουν! Αμφιβάλλει κανείς πως μια εταιρία που απασχολεί π.χ. 250.000 εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη, λύνει και δένει μέσα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εκβιάζοντας με μαζικές απολύσεις; Απλώς υπάρχει ακόμα η βιτρίνα του κοινωνικού προσώπου της Ε.Ε., ίσα – ίσα για να μην ξεφτιλιστεί η ιδέα της.

Και ποια η απάντηση σε όλα αυτά; Μην ακούσω για κοινωνικούς αγώνες, διαδηλώσεις, φασαρίες, φωτιές στις τράπεζες κι άλλα τέτοια χαζά. Αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Με πρόσχημα το πρόβλημα της τρομοκρατίας και της ασφάλειας έχουνε ήδη μπει τόσοι περιορισμοί στην ιδιωτική μας ζωή και στις καθημερινές μας ελευθερίες. Δεν μας χρειάζονται περισσότεροι! Η λύση στο πρόβλημα είναι η αλλαγή του τρόπου σκέψης μας. Ο κόσμος πρέπει να απαγκιστρωθεί από δουλειές που μοιάζουν με δουλείες. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Όμως η στροφή στην ιδιωτική πρωτοβουλία είναι μια καλή λύση. Η απεξάρτηση από κολλήματα του τύπου «να σπουδάσει το παιδί, να βρει και μια καλή δουλειά σε τράπεζα, να προκόψει…». Το παιδί δε θα προκόψει με μια δουλειά σε τράπεζα. Το καταλάβανε οι τραπεζικοί υπάλληλοι και την κάνουνε με ελαφρά πηδηματάκια.

Α, και μην ξεχνάμε: Για να μην είμαστε στη θέση της Μάλτας, να πάψουμε να υποκύπτουμε σε ψεύτικες επιθυμίες που μας βάζουνε στο μυαλό οι εξυπνακίστικες διαφημίσεις της τηλεόρασης. Για παράδειγμα, γιατί να σου μπει στο μυαλό να αγοράσεις μια τηλεόραση Plasma των 3.000 ευρώ; Να μην έχεις τα λεφτά, να πάρεις δάνειο, να χρωστάς στην τράπεζα, να βρίσκεσαι σε ανάγκη και όταν έρθει η ώρα να υπογράψεις τη σύμβαση εργασίας με το αφεντικό σου, θα νοιώσεις σαν τον άμοιρο Μαλτέζο που θα φυλάει σκοπιά σε κάποιο ακρωτήρι και θα δει τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ να πλησιάζουν…