ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΕ !

Σίγουρα θα μάθατε τι μαγειρεύουνε στις Βρυξέλλες. Εκεί έχουνε μαζευτεί οι υπουργοί απασχόλησης της Ε.Ε. και κάθονται και συζητάνε για το πόσες μέρες και ώρες θα δουλεύουν οι υπάλληλοι στις επιχειρήσεις. Και κάπου εκεί όμορφα κι ωραία έπεσε η πρόταση να καθιερωθεί εβδομαδιαία εργασία 65 ωρών! Τόσο απλά… Να θεσμοθετηθεί εργασία 6 μέρες τη βδομάδα και 11 ώρες τη μέρα!

Την πρόταση τη ρίξανε στο τραπέζι οι Άγγλοι μαζί νομίζω με Ολλανδούς. Και μάλιστα ως επιχείρημα έθεσαν το γεγονός ότι ζούμε σε μια ανταγωνιστική κοινωνία και δεν μπορεί να εμποδιστεί η ισχύς μιας τέτοιας εργασιακής σύμβασης από τη στιγμή που θα έχει υπογραφεί σε ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Φτάνουμε λοιπόν στο ζουμί της υπόθεσης: η σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου… Φανταστείτε την στιγμή της υπογραφής της σύμβασης. Η πιθανότητα που έχει ο εργαζόμενος (που έχει μεγάλη ανάγκη από δουλειά, εννοείται…) να αντιπαρατεθεί με ίσους όρους απέναντι στον εργοδότη του είναι ίση με την πιθανότητα που έχει ο στρατός της Μάλτας να αποκρούσει ενδεχόμενη απόβαση των ΗΠΑ στο νησί!

Ουδόλως όμως αυτό απασχολεί τους τεχνοκράτες που στρογγυλοκάθονται στις πολυθρόνες των Βρυξελλών και αποφασίζουν για τον κοσμάκη. Και να φανταστεί κανείς πως διαρκώς οι ηγέτες της σημερινής Ευρώπης επαίρονται για την εύρωστη οικονομία της… Ναι μεν το ευρώ μπορεί να καλπάζει, αλλά τα κέρδη από την κυριαρχία του πολύτιμου νομίσματός μας (χμμμμ…) τα καρπώνονται λίγοι. Είναι οι όμιλοι πολυεθνικών εταιριών που έχουνε δυναστεύσει όλους τους τομείς του εμπορίου και που έχουνε πλέον αποκτήσει τόσο μεγάλη ισχύ που μπορούν και επηρεάζουν τις αποφάσεις αυτών που θα έπρεπε να τους ελέγχουν! Αμφιβάλλει κανείς πως μια εταιρία που απασχολεί π.χ. 250.000 εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη, λύνει και δένει μέσα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εκβιάζοντας με μαζικές απολύσεις; Απλώς υπάρχει ακόμα η βιτρίνα του κοινωνικού προσώπου της Ε.Ε., ίσα – ίσα για να μην ξεφτιλιστεί η ιδέα της.

Και ποια η απάντηση σε όλα αυτά; Μην ακούσω για κοινωνικούς αγώνες, διαδηλώσεις, φασαρίες, φωτιές στις τράπεζες κι άλλα τέτοια χαζά. Αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Με πρόσχημα το πρόβλημα της τρομοκρατίας και της ασφάλειας έχουνε ήδη μπει τόσοι περιορισμοί στην ιδιωτική μας ζωή και στις καθημερινές μας ελευθερίες. Δεν μας χρειάζονται περισσότεροι! Η λύση στο πρόβλημα είναι η αλλαγή του τρόπου σκέψης μας. Ο κόσμος πρέπει να απαγκιστρωθεί από δουλειές που μοιάζουν με δουλείες. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Όμως η στροφή στην ιδιωτική πρωτοβουλία είναι μια καλή λύση. Η απεξάρτηση από κολλήματα του τύπου «να σπουδάσει το παιδί, να βρει και μια καλή δουλειά σε τράπεζα, να προκόψει…». Το παιδί δε θα προκόψει με μια δουλειά σε τράπεζα. Το καταλάβανε οι τραπεζικοί υπάλληλοι και την κάνουνε με ελαφρά πηδηματάκια.

Α, και μην ξεχνάμε: Για να μην είμαστε στη θέση της Μάλτας, να πάψουμε να υποκύπτουμε σε ψεύτικες επιθυμίες που μας βάζουνε στο μυαλό οι εξυπνακίστικες διαφημίσεις της τηλεόρασης. Για παράδειγμα, γιατί να σου μπει στο μυαλό να αγοράσεις μια τηλεόραση Plasma των 3.000 ευρώ; Να μην έχεις τα λεφτά, να πάρεις δάνειο, να χρωστάς στην τράπεζα, να βρίσκεσαι σε ανάγκη και όταν έρθει η ώρα να υπογράψεις τη σύμβαση εργασίας με το αφεντικό σου, θα νοιώσεις σαν τον άμοιρο Μαλτέζο που θα φυλάει σκοπιά σε κάποιο ακρωτήρι και θα δει τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ να πλησιάζουν…