Ετούτες τις μέρες στις ειδήσεις είχανε ως ένα από τα πρώτα θέματά τους τις εκλογές που γίνανε στις ΗΠΑ για τους αντιπροσώπους στο κογκρέσο και στη γερουσία τους. Παρουσίασαν μάλιστα ως πολυσήμαντο γεγονός το ότι ο Μπους «δέχτηκε κόλαφο» και ότι οι Δημοκρατικοί σάρωσαν και είναι θέμα χρόνου το πότε θα καταλάβουν και την προεδρία (σε δυο χρόνια με τη Χίλαρι).
Μην πιστεύετε τίποτα από όλα αυτά. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στον κόσμο ούτε τώρα ούτε σε δυο χρόνια που θα αναλάβουνε την κυβέρνηση οι Δημοκρατικοί. Και οι μεν και οι δε τα ίδια κακά θα κάνουν στον κόσμο. Μην ξεχνάτε πως ο Κλίντον ήτανε Δημοκρατικός αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε με Δημοκρατικότατο τρόπο να βομβαρδίσει τη Σερβία.
Πάντως είναι ενδιαφέρον (ιστορικώς) να δει κανείς πού έχει φτάσει το αμερικανικό κράτος. Ρωτήστε πολίτες από όλον τον υπόλοιπο κόσμο να σας πουν ποιους θεωρούν μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα. Στοιχηματίζω πως οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως οι χειρότεροι όλων, η πληγή του πλανήτη, είναι οι Αμερικανοί. Και δεν εννοούμε βέβαια τους πολίτες των ΗΠΑ, τι φταίνε οι άνθρωποι, οι περισσότεροι από αυτούς είναι δέσμιοι του συστήματός τους, δουλεύουν πολλές ώρες με ελάχιστες μέρες άδειας, έχουν υποθηκευμένα τα σπίτια και τα αυτοκίνητά τους, και δεν τολμούν ούτε να σκεφτούν να ανατρέψουν το κατεστημένο μέσα στο οποίο μάθανε να ζουν. Οι κατηγορίες είναι εναντίον των εκάστοτε συμμοριών (γιατί περί αυτού πρόκειται) που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο καταλαμβάνουν την εξουσία.
Θεσμοθέτησαν μάλιστα εδώ και χρόνια τη δωροδοκία ως τρόπο διεκπεραίωσης συμφερόντων μεγάλων εταιριών. Με ποιο τρόπο; Μα με τις χορηγίες προεκλογικών αγώνων φυσικά. Πώς λειτουργεί η αλυσίδα; Με απλό τρόπο: Πώς καθοδηγείται ο ψηφοφόρος; Με μεθοδευμένη πληροφοριοδότηση. Πώς το πετυχαίνουμε αυτό; Ελέγχοντας αυτά που βλέπει στην τηλεόραση. Πώς ελέγχουμε την τηλεόραση; Πληρώνοντας τους μεγαλο-καναλάρχες, τον Μέρντοκ και όλους τους υπόλοιπους. Πού βρίσκουμε τα χρήματα; Με λεφτά που θα μας δώσουν κάποιοι φίλοι μας… Κι όταν φτάσει η ώρα να καταλάβουμε την εξουσία, θα τους ανταποδώσουμε την εξυπηρέτηση. Τόσο απλά… Θα μου πείτε μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο και σε ευρωπαϊκές χώρες, ή ακόμα και στην Ελλαδίτσα μας; Φυσικά και συμβαίνει αλλά σε πολύ λιγότερο βαθμό, και τουλάχιστον εμείς έχουμε την διακριτικότητα (ή την υποκρισία άραγε;) να το κάνουμε εν κρυπτώ… Ενώ οι Αμερικανοί δεν το κρύβουν, το έχουν εντάξει και στο σύνταγμά τους, και εμείς οι υπόλοιποι μάλλον οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε την ειλικρίνειά τους σε αυτό το θέμα.
Όπως και να έχει το πράγμα, με όποιο ευθύ ή πλάγιο τρόπο κατακτούν την εξουσία οι εκεί κυβερνώντες, η ουσία για τον υπόλοιπο κόσμο είναι πως καλό δεν πρόκειται να δει από αυτούς. Διάβασα μάλιστα αυτές τις μέρες ένα άρθρο που εξηγούσε ότι πολλοί Δημοκρατικοί υποψήφιοι κατέκτησαν τη νίκη στις πολιτείες τους μιμούμενοι τους Ρεπουμπλικάνους στη συμπεριφορά και στη στρατηγική τους: Δήλωσαν πολέμιοι των αμβλώσεων, δήλωσαν πως αντιπαθούν τους ομοφυλόφιλους, φόρεσαν καουμπόικες μπότες, πήραν όπλο στο χέρι για να ταυτιστούν με τον φοβισμένο αμερικανό που κοιμάται με την καραμπίνα πλάι του… Κι ο άμοιρος φοβισμένος κοσμάκης είδε στα πρόσωπά τους κάποιον που του μοιάζει. Έτσι τους ψήφισαν… Να πώς εξηγείται και εκεί το μεγάλο ποσοστό της αποχής. Σας θυμίζει άραγε κάτι; Μήπως τις δικές μας εκλογές; Ας μην αλλάξουμε θέμα όμως…
Πλάκα έχει κανείς να δει το εκτρωματικό εκλογικό σύστημα που έχουνε στις ΗΠΑ. Έχουνε μοιράσει οι δυο συμμορίες την πίτα με τέτοιο τρόπο που να αποκλείει οποιαδήποτε διαφορετική φωνή πάει να εμφανιστεί. Για να βγάλεις εκπρόσωπο στην αμερικάνικη βουλή ή στη γερουσία πρέπει να κερδίσεις την απόλυτη πλειοψηφία (50% + 1) σε μια πολιτεία. Που σημαίνει πως ένας υποθετικός τρίτος υποψήφιος πρέπει με την πρώτη του εμφάνιση να συγκεντρώσει αυτό το ποσοστό και οι δυο συμμορίτες αθροιστικά να μην φτάσουν στο 50%. Αδύνατον… Και μετά εδώ συζητάμε για απλή αναλογική. Εκεί το εκλογικό μέτρο δεν είναι ούτε 3% που έχουμε εδώ, ούτε 10% πού έχουνε οι Τούρκοι (για να μην μπορούν οι Κούρδοι να βγάζουν βουλευτές), αλλά 50%! Μάλιστα φίλοι μου, τόσο δημοκρατικά… Ας θεωρήσουμε ότι θα υπήρχε μια πολιτική άποψη που θα την υιοθετούσε περίπου το 10% των πολιτών, ένα υποθετικό Κ.Κ.Η.Π.Α. (Κομμουνιστικό Κόμμα Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής! – ακόμα και ως αρκτικόλεξο προκαλεί μειδίαμα θλίψης…), ένας τέτοιος σχηματισμός δεν θα εκπροσωπείτο ποτέ σε κάποιο σώμα εξουσίας, αφού είπαμε αν δεν έχεις 50% σε μια έστω πολιτεία δεν εκλέγεις εκπρόσωπο…
Αυτοί κυβερνάνε τον κόσμο λοιπόν. Κι επειδή πάντοτε τους χρειάζεται ένας τρόπος να ποδηγετούν τους ίδιους τους πολίτες τους, τι καλύτερο από τον εκφοβισμό; Και πώς κρατάμε φοβισμένο ένα έθνος; Μα φυσικά με έναν διαρκή πόλεμο εναντίον κάποιου που μας απειλεί. Παλιότερα είχανε το Βιετνάμ, την Κορέα, τη Νικαράγουα, τη Σερβία, πρόσφατα ανακάλυψαν την τρομοκρατία και είχαμε το Αφγανιστάν και το Ιράκ, να είσαστε σίγουροι πως θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Ο πυραμιδικός καπιταλισμός που εφαρμόζεται στο πλουσιότερο των κρατών ΠΑΝΤΑ χρειάζεται έναν πόλεμο για να συγκρατεί ήσυχους αυτούς που δεν μπορούν να ανελιχθούν στα ψηλά στρώματα της πυραμίδας. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη και πετυχημένη, υποθέτω σύντομα θα διδάσκεται και επισήμως στα πανεπιστήμια πολιτικών επιστημών…
11 Νοε 2006
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Γεια χαρά Κώστα. Επειδή νομίζω τα έχεις λίγο μπερδεμένα (ορισμένα τουλάχιστον) ως το πώς λειτουργούν τα πράγματα εδώ στις Η.Π.Α. και επειδή χρήσιμο είναι, αν ενδιαφέρεσαι να μάθεις και να πείσεις και τους πιθανούς αναγνώστες σου γι'αυτά που υποστηρίζεις, να παραθέσεις και αναφορές για το που βρίσκεις τις πληροφορίες, σου παραθέτω μερικές αναφορές ελπίζοντας να βοηθήσουν.
Το εκλογικό σύστημα στις ΗΠΑ είναι πλειοψηφικό. Δε χρειάζεσαι 50%+1 για να εκλεγείς γερουσιαστής ή μέλος της βουλής των αντιπροσώπων. Χρειάζεσαι να συγκεντρώσεις απλά τους περισσότερους ψήφους από τους συνυποψηφίους σου. Μπορείς να διαβάσεις σχετικά εδώ πχ.
Αυτό δε σημαίνει ότι το σύστημα ευνοεί περισσότερα από 2 κόμματα απαραίτητα. Κυρίως όμως διότι ο περισσότερος κόσμος δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει πρόοδος αν υπάρχουν πολλές πιθανώς συγκρουόμενες δυνάμεις συσπειρώνονται ιστορικά γύρω από 2 που έχουν και τη μεγαλύτερη δύναμη από οποιοδήποτε άλλο. Έτσι το σύστημα λειτουργεί κυρίως γύρω από τα δύο κόμματα με κατά καιρούς γερουσιαστές ή και μέλη της βουλής των αντιπροσώπων ανεξάρτητους (πχ φέτος ένας γερουσιαστής του Connecticut ήταν ο Joe Lieberman πρώην δημοκρατικός , νυν ανεξάρτητος ). Το γεγονός ότι υπάρχουν βέβαια δύο κόμματα δεν έχει και τόσο σχέση με τα κόμματα που ξέρουμε στην Ελλάδα. Η έννοια του "κομματικού μαντριού" δεν υφίσταται. Έτσι δεν είναι καθόλου σπάνιο δημοκρατικοί να ψηφίζουν νόμους που προτείνουν ρεπουμπλικάνοι και το αντίστροφο χωρίς να φοβούνται τον κατακερματισμό από τον τσοπάνη μιας και υπάρχει περισσότερο η αίσθηση ότι αντιπροσωπεύουν τους ψηφοφόρους τους παρά το κόμμα απ'ότι στην Ελλάδα για παράδειγμα. Γι'αυτό και όπως λες ότι διάβασες πχ (χωρίς να λες πού βέβαια..) ίσως να υπάρχουν δημοκρατικοί (σε μέσο-δυτικές πολιτείες πιθανόν) που να δήλωσαν ότι είναι πράγματι κατά των αμβλώσεων σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν υπάρχει καμία άκαμπτη κομματική γραμμή που να τους υποχρεώνει να μην μπορούν να το κάνουν και σίγουρα δεν το κάνουν καθαρά για ψηφοθηρικούς σκοπούς αν αυτό εννοείς. Σε 2 χρόνια θα ξανακριθούν εξάλλου.
Πάντως αν θες να δεις τι κόμματα κατά καιρούς "κατεβαίνουν" στις εκλογές ρίξε μια ματιά εδώ όπου ίσως με έκπληξή σου να διαπιστώσεις και την ύπαρξη του Κομμουνιστικού κόμματος της Αμερικής (2 μάλιστα).
Το μεγάλο ποσοστό αποχής (φέτος βέβαια ήταν καλύτερα από κάθε άλλη φορά και αυτό γιατί κινητοποιήθηκε αρκετός κόσμος κατά της αλαζονείας του Τεξανού καουμπόϋ) οφείλεται στην άγνοια του μέσου Αμερικάνου για το πόσο σημαντική είναι η ψήφος του. Βέβαια είναι ελεύθερος να το κατανοήσει και υπάρχουν πολλές οργανώσεις που τρέχουν γι'αυτό
Σε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου, ήταν πράγματι χρήσιμες. Πιθναολογώ πως έχεις ζήσει στις ΗΠΑ για να γνωρίζεις λεπτομέρειες. Δεν έθεσα σε πλήρη αντιπαράθεση τα εκλογικά συστήματα Ελλάδας και ΗΠΑ απλά έκανα κάποιες παρατηρήσεις σχετικές με την εντύπωση που μου άφησαν οι ειδήσεις των εκλογών. Το θέμα που κυρίως ήθελα να θίξω ήταν η εξάρτηση πολιτικών - χρηματοδοτών - τηλεόρασης, πράγμα που το θεωρώ νοσηρό...
Έτσι και αλλιώς οι Αμερικανοί ψήφισαν Δημοκρατικούς ως το μη χείρον βέλτιστον, για να διαμαρτυρηθούν για τον πόλεμο του Ιράκ. Αρνητική ψήφο στο Μπους δηλαδή. Που το πήρε το μήνυμα και πάει ο Ράμσφελντ!
Πάντως αν έχεις δει το Hostel, και θυμάσαι την ταρίφα του elite hunting, για τους Αμερικανούς ήταν 25.000€, ενώ για τους Ευρωπαίους 15.000€! Υπάρχει πολύ απωθημένο εναντίον της χώρας αυτής, πληρώνουν και οι πολίτες της, τις αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές πολιτικές της.
Δημοσίευση σχολίου