11-5-2003 Η νύχτα της Ριζούπολης

Ακούσατε, ακούσατε ! ! ! «Οι ελληνικές ομάδες στα κύπελλα Ευρώπης!» Μια παράσταση με πολύ γέλιο, μια αληθινή φαρσοκωμωδία που κάθε τέτοια εποχή κάθε χρόνο μας προσφέρεται δωρεάν στις μικρές μας οθόνες από το MEGA μέχρι πέρυσι, φέτος από τη ΝΕΤ και το Supersport.

Θα ήθελα να ήξερα για ποιο λόγο παλεύουν κάθε χρόνο οι μικρομεσαίες ομάδες της χώρας μας να πάρουνε το εισιτήριο για το κύπελλο UEFA. Να πάνε να κάνουνε τι; Άντε πες πως μια καλή δικαιολογία για τους μεγάλους που παλεύουν για τις θέσεις του Champions League είναι τα οφέλη που θα έχουνε. Εκεί υπάρχει το χρήμα από την UEFA, το χρήμα από τα τηλεοπτικά και τις διαφημίσεις, άσε που μπορεί καμιά φορά να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να κάνει super εμφάνιση κανένα ταλεντάκι τους για να το μοσχοπουλήσουν. Οι υπόλοιποι όμως τι πάνε να κάνουνε;
Έτσι και φέτος μαζέψαμε γκολάκια μπόλικα. Να έχουμε να βλέπουμε το χειμώνα και να γελάμε.

Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ; Θα σας τα αναλύσω όλα σιγά σιγά…

Τα πράγματα πήραν αυτή την τροπή πριν 8 με 10 περίπου χρόνια. Ήταν η εποχή που το Champions League έπαιρνε τη σημερινή του μορφή και οι γραφειοκράτες της UEFA κατάλαβαν πως η τηλεόραση ήτανε το μέλλον του ποδοσφαίρου (και της τσέπης τους φυσικά…). Τα έβαλαν κάτω λοιπόν και σχεδίασαν ένα κύπελλο Ευρώπης που θα πριμοδοτεί τους ισχυρότερους (βλέπε γκρουπ δυναμικότητας) και εμπορικότερους συλλόγους κάθε χώρας και θα έχει ως σκοπό να μεταδίδονται όσο περισσότεροι αγώνες γίνεται. Έτσι λοιπόν θεσμοθέτησαν το Champions League και αποφάσισαν να ανταμείβουν με αμύθητα ποσά όσους συμμετέχουν και προχωράνε. Αυτό ακριβώς και ήταν η τραγωδία των τοπικών πρωταθλημάτων σε χώρες ανάλογου πληθυσμού με την Ελλάδα. Τι συνέβη λοιπόν;

Σε κάθε χώρα τη μυρίστηκαν τη δουλειά από νωρίς οι αετονύχηδες πρόεδροι των μεγάλων συλλόγων. Ρίξανε λοιπόν λεφτά να ισχυροποιήσουνε τις ομάδες τους με σκοπό να συμμετάσχουν στο μεγάλο φαγοπότι. Αυτό δεν μπορούσαν να το κάνουν όλοι. Το πέτυχαν μόνο εκείνοι που είχαν ομάδες με ισχυρό λαϊκό έρεισμα, με λίγα λόγια μπόλικους πελάτες. Με τον τρόπο αυτό ξεχώρισαν: Στην Αγγλία η Μάντσεστερ, η Άρσεναλ και η Λίβερπουλ (εξαίρεση αποτελεί η Τσέλσι που είναι εκτρωματική κατασκευή ενός ρώσικου λαμόγιου που τα κονόμησε την ώρα του χαμού στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.). Στην Ισπανία η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα. Στην Ιταλία η Γιουβέντους και η Μίλαν. Στην Γερμανία η Μπάγερν (και μόνο αυτή ουσιαστικά). Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα αποτελεί η Λυών που παρότι δεν διαθέτει εκατομμύρια οπαδών στην Γαλλία κατάφερε να εκμεταλλευθεί την απουσία μιας ηγεμονικής δύναμης στην χώρα αυτή και ξεχώρισε (οι Μπορντό, Π.Σ.Ζ. και Μονακό διακρίνονται από παραλυσία και καρκινοβατούν τα τελευταία χρόνια). Σε όλες αυτές τις χώρες τα τελευταία χρόνια πρωτάθλημα παίρνουνε αυτοί και μόνο αυτοί... Ψάξτε το και θα δείτε!

Για να φτάσουμε όμως και στην Ελλαδίτσα μας. Τι κάναμε εδώ; Εδώ υπήρχε από εκείνη ακόμα την εποχή μόνο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Όλοι οι άλλοι υπήρχαν και υπάρχουν για να γίνεται πρωτάθλημα. Αυτοί λοιπόν ρίξανε τα λεφτά και ξεφύγανε από τη πλέμπα των υπολοίπων. Έφτασαν να συναγωνίζονται μανιωδώς ο ένας τον άλλο για τα πρωταθλήματα και για τις αντίστοιχες συμμετοχές στο Champions League. Στον συναγωνισμό αυτό νικητής βγήκε ο Ολυμπιακός που κατάφερε να βάλει από κάτω τον αντίπαλό του και να του πάρει 7 συνεχόμενες κούπες. Οι Παναθηναϊκοί άρχισαν να αισθάνονται μειονεκτικά, κομπλεξαρισμένοι που δεν μπορούσαν να παλέψουν πια τον αιώνιό τους αντίπαλο. Την έβδομη λοιπόν χρονιά, το 2003, αποφάσισαν να τα δώσουν όλα. Είχανε καλή ομάδα, πήραν και 2-3 παιχτάκια στις μετεγγραφές, πήρανε κεφάλι από την αρχή του πρωταθλήματος και οδηγούσαν την κούρσα όλο τον χειμώνα.

Μέχρι που φτάσαμε στη βραδιά του Αγίου Βαρθολομαίου στη Ριζούπολη. Οι πράσινοι έχοντας σηκώσει κεφάλι και αφού όλον τον χρόνο ήτανε μπροστά στην βαθμολογία, εμφάνισαν συμπτώματα αλαζονείας. Διαλαλούσαν πριν τον αγώνα στις εφημερίδες πως θα πάνε για το διπλό, να πάρουνε πρωτάθλημα με διαφορά για να αποδείξουνε πως τόσα χρόνια ο Ολυμπιακός δεν το άξιζε. Όλα αυτά μέχρι την ώρα που πατήσανε το πόδι τους στη Ριζούπολη. Τη συνέχεια την ξέρετε όλοι. Από τη στιγμή που ο μέγας Τζιοβάννι έκανε το 1-0 στο 2ο λεπτό το ποτάμι δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω…

Την νύχτα της 11/5/2003 ήρθε το τέλος της ιστορίας των «αιωνίων». Στα επόμενα χρόνια μόνο ως μακρινή ανάμνηση θα αφηγείται από τους μεγάλους στους απογόνους τους. Μετά από εκείνη τη μέρα υπάρχει μόνο μια εναπομείνασα υπερδύναμη στα όρια του ελληνικού χώρου, υπό την ηγεμονία της οποίας οι υπόλοιποι θα πρέπει να συνηθίσουν να ζουν!

Έχει δημιουργηθεί ένα status quo από το οποίο δύσκολα θα μπορέσει να απεμπλακεί ο Παναθηναϊκός και όλα τα υπόλοιπα μέλη της πλέμπας. Πείτε μου αλήθεια, φαντάζεστε π.χ. την ΑΕΚ ή τον ΠΑΟΚ να παίρνουν πρωτάθλημα; Μόνο χαμόγελα συμπάθειας και συμπόνιας φέρνει μια τέτοια πρόταση όταν διατυπώνεται από κάποιον οπαδό τους. Ακόμα και ο τέως «αιώνιος», ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμα καταλάβει την πανωλεθρία που υφίσταται. Αυτό θα φανεί μέσα στα επόμενα χρόνια. Την τελευταία δεκαετία για ποιον λόγο ένα πιτσιρίκι να γίνει Παναθηναϊκός; Ή ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ; Για να το κοροϊδεύουνε τα υπόλοιπα παιδάκια στο σχολείο; Η γενιά Ολυμπιακών (άρα νέων πελατών) που έφερε η κόκκινη επταετία και η τωρινή συνέχειά της θα εμφανιστεί μέσα στα επόμενα 5 με 6 χρόνια. Αν μέχρι τότε ο Παναθηναϊκός ή κάποιος άλλος δεν καταφέρει να αλλάξει την κατάσταση τότε το status quo θα είναι μη αναστρέψιμο.

Τι σχέση έχουν τώρα όλα αυτά με τις εμφανίσεις μας στα κύπελλα Ευρώπης; Εμ, έχουν και παραέχουν. Ορίστε πώς:

Ο μεν Ολυμπιακός, έχοντας εξουδετερώσει τους εν Ελλάδι αντιπάλους τους και έχοντας ξεφύγει μια ταχύτητα από αυτούς, καταφέρνει να κερδίζει τα πρωταθλήματα χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Έτσι στα ρουτινιάρικα γι’ αυτόν Κυριακάτικα ματς δεν συναντά καμιά σοβαρή αντίσταση και δεν «προπονείται», δεν σμιλεύεται αρκετά ώστε να μπορεί να σταθεί επάξια όταν συναντά σοβαρούς αντιπάλους εκτός των συνόρων. Αντίθετα στα μεγάλα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα κάθε αγωνιστική φτύνουνε περισσότερο αίμα για να πάρουνε τη νίκη. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως το Μπαρτσελόνα – Βαλένθια της επόμενης Κυριακής δεν είναι απείρως δυσκολότερο για τη Βαλένθια από το ματς με την Ρόμα την επόμενη Τετάρτη για το Champions League;

Από την άλλη πάλι μεριά οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες έχοντας αντιληφθεί τη μαύρη μοίρα τους αρκούνται στα λίγα. Λεφτά δεν ρίχνουν, ακόμα κι αν έχουνε κανέναν καλό παίχτη κοιτάζουν πώς θα τον μοσχοπουλήσουν στον Ολυμπιακό, και γενικώς βολοδέρνουνε στη μετριότητα. Τα αποτελέσματα εμφανή από τον πρώτο κιόλας γύρο του κυπέλλου UEFA.

Τέλος να σημειώσουμε πως είναι αδύνατον για μια ελληνική ομάδα να μπει σφήνα μέσα στις 7-8 καλύτερες της Ευρώπης. Ο λόγος είναι καθαρά ποσοτικός. Εμείς είμαστε 10 εκατομμύρια όλοι κι όλοι. Οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και όλοι οι υπόλοιποι μεγάλοι είναι σε χώρες με πληθυσμό 50 ως 60 εκατομμύρια. Άρα κάθε ομάδα από αυτές έχει περισσότερους «πελάτες», άρα όλα είναι περισσότερα: οι φανέλες που πουλάνε, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, οι διαφημίσεις στη φανέλα κλπ κλπ… Οπότε, όσο κι αν φωνάζουμε, το μπάτζετ των ομάδων μας δεν μπορεί να ανέβει περισσότερο γιατί δεν θα αποσβεσθεί ποτέ. Άρα δεν γίνεται εμείς με το μπάτζετ των 15 εκατομμυρίων να τα βάλουμε με τα μπάτζετ των 120 και 150 εκατομμυρίων ευρώ. Θα υποκλιθούμε θέλοντας και μη. Ρεαλιστικότερος στόχος για τις ελληνικές ομάδες (πρωτίστως για τον Ολυμπιακό) πρέπει να είναι το κύπελλο UEFA. Το έχουν κατακτήσει ομάδες ισοδύναμες. Εκεί πρέπει να στοχεύσει και σε αυτό να αφιερώσει τις δυνάμεις του αν καταφέρει και βγει τρίτος στον όμιλο, αν και δεν το βλέπω για φέτος…