ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ...

Σήμερα θα σας γράψω για ένα θέμα που εδώ και κάμποσο καιρό απασχολεί όλη την κοινωνία μας. Μέρες τώρα βλέπουμε κι ακούμε διάφορα για τις αλλαγές που ετοιμάζονται στην Παιδεία, για τις κινητοποιήσεις που κάνουνε όλοι όσοι αντιτίθενται, για το πανεπιστημιακό Άσυλο, για τις φασαρίες και τους βανδαλισμούς που γίνονται στο Πολυτεχνείο και στα άλλα ΑΕΙ. Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σας για όλα αυτά, αλλά θέλω να καταθέσω την άποψή μου και να σημειώσω τα εξής:

Αρχικά να σας πω ότι θέλω οπωσδήποτε να προχωρήσει αυτή η ιστορία με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, απλά και μόνο επειδή έχω σιχαθεί να βλέπω την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα δημόσια. Έχοντας περάσει κι εγώ από κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα ως φοιτητής, έχω δει την κατάσταση που επικρατεί: Τα πανεπιστήμια τα λυμαίνονται κάποιοι τύποι που δηλώνουν και θεωρούνται φοιτητές αλλά ουδεμία σχέση έχουνε με την επιστήμη που υποτίθεται σπουδάζουν, ουδεμία σχέση έχουν με έρευνα και ανάπτυξη, και πατάνε στο πανεπιστήμιο μόνο και μόνο για να διοργανώσουν και να ξεσηκώσουν τους υπόλοιπους εξυπνάκηδες που γουστάρουνε αποχές από τα μαθήματα με τη δικαιολογία των «κοινωνικών αγώνων». Είναι συνήθως 30ρηδες, αιώνιοι φοιτητές, που απολαμβάνουν τις παροχές που εγώ ο φορολογούμενος πληρώνω για να διευκολύνω τα παιδιά που όντως θέλουν να σπουδάσουν και να προσφέρουν αργότερα στην κοινωνία μας.

Όλοι αυτοί οι απαράδεχτοι αργόσχολοι καλοπερασάκηδες λοιπόν, αυτοί που κάνουνε κινητοποιήσεις μόνο όταν δεν έχει διακοπές και αργίες, που διαδηλώνουν και κόπτονται για την Παιδεία, αυτοί που δεν θέλουνε να γίνει καμιά αλλαγή στο καθεστώς λειτουργίας των πανεπιστημίων πρέπει να μας αδειάζουν τη γωνιά και γρήγορα! Αϊ, σιχτίρ πια… Όπως έγραψε στο άρθρο του ο Γιάννης Μαρίνος στο ΒΗΜΑ της προηγούμενης Κυριακής (21-01-07), είναι τέτοια τα χάλια της δημόσιας εκπαίδευσης ώστε όλοι σχεδόν οι μαθητές πια αναγκάζονται να πληρώνουν φροντιστήρια για να συμπληρώσουν τα κενά της. Με αποτέλεσμα η υποτιθέμενη δωρεάν εκπαίδευση να κοστίζει τουλάχιστον όσο και η ιδιωτική, αλλά και να επιβαρύνει το καθημερινό πρόγραμμα των μαθητών με πρόσθετες ώρες εις βάρος του ελεύθερου χρόνου και της ψυχικής τους υγείας. Σε ποιες άλλες χώρες έχετε ακούσει για φροντιστήρια;

Oι άλλες χώρες δηλαδή που έχουνε ιδιωτικά πανεπιστήμια τι κακό έχουνε πάθει; Ίσα – ίσα που στα περισσότερα ιδιωτικά πανεπιστήμια παράγεται και επιστημονικό έργο, αφού εκεί οι δάσκαλοι και οι μαθητές εργάζονται σκληρά και ευσυνείδητα χωρίς κοπάνες και απεργίες. Ξέρετε μέσα στα 300 καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, πόσα ελληνικά υπάρχουν; ΚΑΝΕΝΑ! Ναι, κανένα! Ξέρετε πόσοι έλληνες επιστήμονες αναγκάζονται να ψάξουν την τύχη τους σε πανεπιστήμια ξένων χωρών; Ας μην μετρήσουμε καλύτερα… Και μην ακούσω αηδίες για ισονομία, ισοπολιτεία και ίσα δικαιώματα, γιατί δεν νομίζω να θίγεται κανένας αν ανοίξει ένα ιδιωτικό ερευνητικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Αν κάποιος δεν έχει τα δίδακτρα να σπουδάσει σε αυτό αλλά είναι πραγματικά καλός και άξιος στον τομέα του, μη φοβάστε μα θα τον εγγράψουν δωρεάν με υποτροφία. Όλα τα πανεπιστήμια κάνουνε κρα για να βρούνε και να αναδείξουνε ταλέντα και ιδιοφυΐες.

Όλη αυτή η ψευτο-ιδέα της δωρεάν εκπαίδευσης έχει χάσει το νόημά της, οι καιροί την έχουν ξεπεράσει και έχει αχρηστευθεί στην πράξη από τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το περιβόητο πανεπιστημιακό Άσυλο.

Κι αυτή η ιστορία με το Άσυλο έχει καταντήσει αηδία. Δεν υπάρχει πλέον καμιά αναγκαιότητα να προστατεύονται τα ΑΕΙ με το «Άσυλο». Ποιος φόβος υπάρχει δηλαδή; Υπάρχει περίπτωση να ξαναέρθει μια χούντα και ανησυχούμε μήπως τότε δικαιολογηθεί και νομιμοποιηθεί μια παρόμοια εισβολή με αυτή του 1973; Σαχλαμάρες! Να πού έχει καταντήσει το «Άσυλο»: να βρίσκουνε τρόπο κάμποσοι καραγκιόζηδες ψευτόμαγκες να το παίζουνε καμπόσοι με την αστυνομία. Να μας ζαλίζουνε τον έρωτα με κακομοιρίστικες αναρχικές ιδεολογίες του κώλου, ξεπερασμένες όσο και οι δεινόσαυροι, να καίνε, να σπάνε και να πυροβολούν κιόλας, πάντα κρυμμένοι βέβαια πίσω από την ασφάλεια του πανεπιστημιακού φράχτη και της κουκούλας τους! Ως εκεί φτάνει η μαγκιά τους! Αν είχανε από μπροστά το φερμουάρ στα παντελόνια τους ας τα κάνανε αυτά έξω από το πανεπιστήμιο, ας καίγανε μια σημαία έξω στο δρόμο να βλέπανε τη γλύκα… Τέλος πάντων, ας μην ανοίξω τώρα κουβέντα για το κάψιμο της σημαίας γιατί πρέπει να γράψω πολλά και θα σας κουράσω.

Ποια η λύση; Απλή κύριοι! Εφαρμόστε την! Μόλις δείτε να προκαλούν την πρώτη καταστροφή μπείτε μέσα και ξεσκίστε τους! Ως φορολογούμενος θέλω τα χρήματα που δίνω να χρησιμοποιούνται για το κοινό καλό. Στον τομέα της Παιδείας θέλω να παρέχω στους εκπαιδευόμενους όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες και όσο το δυνατό καλύτερο εξοπλισμό για να μπορέσουν να ξεστραβωθούν και να προσφέρουν αργότερα κάτι στον εαυτό τους και σε όλους μας. Δεν δέχομαι να μπαίνει μέσα στο Πολυτεχνείο ο κάθε καραγκιόζης που θέλει να το παίζει αριστερός για να δικαιολογήσει την αποτυχία του στην κοινωνία, να προκαλεί ζημιές, να σπάει και να καίει και να χρειάζονται κάθε φορά εκατομμύρια για να αποκατασταθούνε οι καταστροφές.

Δε γουστάρω 50 τέτοιοι καραγκιόζηδες να εμποδίζουνε όσους θέλουνε να μπούνε για να σπουδάσουν ή να γράψουν εξετάσεις. Και να μην προβάλλουν δικαιολογίες ότι τις καταλήψεις τις αποφάσισαν σε «γενικές συνελεύσεις», γιατί όλοι ξέρουμε πώς γίνονται αυτές οι συνελεύσεις… Άσε που στην τελική ανάλυση πού ακούστηκε πως μια οποιαδήποτε συνέλευση φοιτητών δύναται να αποφασίζει για το αν θα λειτουργεί η σχολή ή όχι; Γράφει πουθενά το Σύνταγμα ή το καταστατικό λειτουργίας της κάθε σχολής πως το μαγαζί θα το ανοίγουνε όποτε οι φοιτητές αποφασίσουν να το επιτρέψουν; Αϊ σιχτίρ κι εδώ! Ακόμα και ένας να θέλει να μπει για μάθημα η σχολή πρέπει και υποχρεούται να λειτουργήσει. Όποιος δεν θέλει να παρακολουθήσει δικαίωμά του, άλλωστε η ακαδημαϊκή ιδιότητα έχει από μόνη της την ελευθερία επιλογής, κανείς όμως δεν έχει δικαίωμα να στερεί από τον άλλο τη μόρφωση, ούτε να στερεί από μένα τον φορολογούμενο το ανταποδοτικό όφελος που θα έχει η κοινωνία που ζω από την παραγωγή επιστημονικής γνώσης και ερευνητικής ανακάλυψης…

Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

Ετούτες τις μέρες, μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, οι τηλεοράσεις μας έφεραν μέσα στα σαλόνια μας, δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, δίπλα στο τραπέζι με τους κουραμπιέδες, εικόνες σαν αυτήν που βλέπετε δίπλα. Το ζήτημα που πολλοί συζητήσανε βλέποντάς τα όλα αυτά ήτανε το αν έπρεπε να μεταδοθούν αυτές οι εικόνες ή αν έπρεπε οι διευθυντάδες των καναλιών να αυτολογοκριθούν και να κόψουν αυτά τα πλάνα. Μάλλον άλλη ήτανε η έγνοια τους: Μην τυχόν τους προκαλέσουν εμετό οι βίαιες εικόνες και τους κάτσει στο λαιμό το χοιρινό! Κούνια που τους κούναγε… Τι καλύτερο για το τηλεοπτικό χωνευτήρι που είχε μείνει χωρίς θεματολογία εκείνες τις μέρες; Πού τους έχανες, πού τους έβρισκες, στη Βαρβάκειο κάνανε ρεπορτάζ και μας δείχνανε εκατό φορές τη μέρα τη φάτσα του Τσιρώνη που προσπαθούσε να μας πείσει για την αγιοσύνη των κρεατεμπόρων! Τους ήρθε λουκουμάκι λοιπόν η αγχόνη…

Εν πάση περιπτώσει, επειδή θεωρώ δευτερεύουσα αυτή την υποκριτική κριτική στην τηλεόραση, το ζήτημα που κατά την άποψή μου είναι πιο σημαντικό, είναι η θανατική ποινή και η εφαρμογή της. Στο Ιράκ, όπως και σε άλλες αραβικές χώρες, σε χώρες της Αφρικής, της Ασίας (Κίνα, Ινδία κλπ.) αλλά και σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ, εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα η θανατική ποινή, η οποία ως έσχατη των ποινών έχει απορριφθεί από τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής διάβασα πως οι τελευταίες χώρες που την κατήργησαν ήταν το Μεξικό και η Λιβερία (το 2005). Ξέχωρα από τον τρόπο εφαρμογής της ποινής αυτής (απαγχονισμός, τυφεκισμός, ηλεκτρική καρέκλα, ένεση κλπ) και την αγριότητα που χαρακτηρίζει τον καθένα από τους τρόπους αυτούς, θα ήθελα να σημειώσω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με την καθεαυτή ποινή του θανάτου και το κατά πόσο ένα σύστημα δικαίου έχει το ηθικό δικαίωμα να την προβλέπει.

Ε, λοιπόν, εγώ ως πολίτης μιας ευρωπαϊκής ευνομούμενης υποτίθεται χώρας (γράφω υποτίθεται επειδή βλέπω γύρω μου αυτές τις μέρες πολλές εύκολες αποφυλακίσεις: Μπουρμπούλια, Γιοσάκης, «κουμπάροι», κλέφτες μητροπολίτες, όλοι έξω είναι…), έχω μερικές ενστάσεις: υπάρχουν κατά τη γνώμη μου κάποιες περιπτώσεις που με κάνουν να θέλω να αναθεωρηθεί αυτή η «πολιτισμένη» στάση μαλθακότητας! Και εξηγούμαι: Θέλω να υπάρχει θανατική ποινή, άμεσα εκτελέσιμη μετά την τελεσιδικία, για τις εξής περιπτώσεις:

Α. Υποτροπή σε δολοφονία.

Ξεκαθαρίζω πως ο ορισμός της δολοφονίας είναι ο εκ προμελέτης φόνος, όχι οι περιπτώσεις νόμιμης άμυνας, ατυχημάτων κλπ. Όταν κάποιος έχει σχεδιάσει, μελετήσει και εφαρμόσει ένα σχέδιο αφαίρεσης της ζωής ενός ανθρώπου, φυσικά πρέπει να τιμωρηθεί αυστηρά. Στην περίπτωση που το έχει κάνει και δεύτερη φορά, είτε πριν τη σύλληψή του είτε μετά από π.χ. μια απόδραση από τις φυλακές, φρονώ πως πρέπει να θανατωθεί! Οι λόγοι είναι δύο: αφενός επειδή όταν σκοτώσεις και δεύτερη φορά σημαίνει πως δεν έχεις πια αναστολές για να σκοτώσεις και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη, αφετέρου γιατί μια εκτέλεση του εγκληματία το πιθανότερο είναι να αποτρέψει την επανάληψη του εγκλήματος από άλλους επιρρεπείς στη διάπραξή του. Τι να το κάνω πως θα φυλακίσω ισόβια έναν δις δολοφόνο αφού, μη έχοντας ελπίδα να βγει ποτέ στην ελευθερία, συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως δολοφόνος και μέσα στις φυλακές κάνοντας κόλαση τη ζωή των υπολοίπων κρατούμενων και βάζοντας σε κίνδυνο τις ζωές των φυλάκων του; Και πώς να δεχτώ την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής στην περίπτωσή του, αφού πιθανότερο είναι να σώσω έστω και μια ζωή βγάζοντάς τον από τη μέση και αποτρέποντας άλλους από το να θανατώσουν;

Β. Η εμπορία ναρκωτικών

Και εδώ έχω τη γνώμη πως το σύστημα απονομής δικαίου πρέπει να είναι αμείλικτο. Ξεκαθαρίζουμε βέβαια τον απόλυτο διαχωρισμό της εμπορίας από τη χρήση. Ο χρήστης συνήθως είναι άνθρωπος παγιδευμένος, φυλακισμένος σε ένα σώμα που τον πονά αν δεν πάρει τη δόση του, άνθρωπος χωρίς όρεξη για ζωή, χωρίς σχέδια, χωρίς ελπίδα. Οι περισσότεροι χρήστες ξεκινώντας από το χασίς και τα «ακίνδυνα» χάπια πέφτουν στην πιο καλοστημένη παγίδα των εμπόρων: Επειδή η ηρωίνη και τα λεγόμενα σκληρά ναρκωτικά είναι ακριβότερα και αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη στους εμπόρους, αυτοί φροντίζουν να εθίσουν όλο και περισσότερους χρήστες χασίς σε αυτά. Κατά περιόδους εμφανίζουν στην αγορά τεχνητή έλλειψη χασίς και χαπιών, ενώ παράλληλα διοχετεύουν πάμφθηνη ηρωίνη. Ο πειρασμός μεγάλος για έναν χρήστη. Το πιθανότερο είναι να ενδώσει. Όταν όμως η φλέβα του εμποτιστεί με ηρωίνη, ποτέ πια το σώμα του δε θα χορταίνει και δεν θα ηρεμεί με χάπια και χασίς. Έτσι κάνουν τα νέα παιδιά ζόμπι. Από την άλλη ελάτε και στη θέση ενός γονιού. Ενός ανθρώπου μέσης οικονομικής κατάστασης που μεγάλωσε με χίλια βάσανα και στερήσεις ένα παιδί, κι όταν το βλέπει να ενηλικιώνεται, όταν γίνει έφηβος κι έχει όλη τη ζωή μπροστά του, να μπαίνει στη ζωή του ένας έμπορος ναρκωτικών και να το ποτίζει με θάνατο. Τι θα κάνατε στον άνθρωπο αυτόν αν βλέπατε το παιδί σας να πεθαίνει μέρα με τη μέρα μπροστά στα μάτια σας; Γι’ αυτό λοιπόν θάνατος και μόνο θάνατος στους εμπόρους. Όταν αποδειχτεί η ενοχή, αμέσως μετά την τελεσιδικία της απόφασης, μετά την εκδίκαση και της τελευταίας έφεσης, η ποινή πρέπει να εκτελείται! Κάθονται και συζητάνε χιλιάδες ώρες και ψάχνουνε τρόπους για να λύσουνε το πρόβλημα των ναρκωτικών… Περίθαλψη και αγκάλιασμα στους χρήστες, θάνατος στους έμπορους!

Γ. Βιασμοί παιδιών

Στην περίπτωση αυτή το αδίκημα είναι τόσο σιχαμένο και άθλιο που δεν μπορεί μέσα μου να προκληθεί το συναίσθημα του οίκτου. Άλλωστε το εθιμικό «δίκαιο» της φυλακής ξέρει να τακτοποιεί τέτοιου είδους αποβράσματα. Ακόμα και οι φυλακισμένοι για τα χειρότερα αδικήματα δεν δέχονται να ζουν και να συναγελάζονται μέσα στον ίδιο χώρο με αυτά τα κτήνη που κατέστρεψαν με τον τρόπο αυτό τη ζωή ενός αθώου παιδιού. Ούτε κι εγώ μπορώ να βρω άλλο τρόπο τιμωρίας για κάποιον που έκανε κάτι τέτοιο. Τι κακό μπορεί να έχει κάνει ένα παιδάκι 3, 5 ή 7 χρονών; Η παιδική αθωότητά του δεν μπορεί ούτε καν να σκεφτεί δόλια, δεν φαντάζεται καν τι είναι η κακία. Και αυτή την άδολη ψυχή έρχεται και την καταστρέφει κάποιος που στο δικαστήριο επικαλείται σχιζοφρένεια και ψυχολογικά προβλήματα και ζητάει πραγματογνωμοσύνες από ψυχολόγους για να απαλλαχθεί. Ε, δεν τα πιστεύω εγώ όλα αυτά. Η δικαιοσύνη πρέπει να αποδίδεται και να αφαιρείται η ζωή εκείνου που με τον τρόπο του «αφαίρεσε» τη ζωή από ένα παιδί.

Αυτά είχα να σας πω. Δεν είμαι Θεός, ούτε εγώ ούτε κανείς μας, για να μπορούμε να αποφασίζουμε ποιος θα ζει και ποιος όχι, αλλά μόνο και μόνο αν σωθεί έστω και μια ζωή από κάποιο έγκλημα που δεν θα διαπραχθεί επειδή ο θύτης θα φοβηθεί την τιμωρία, ο κόσμος θα έχει ένα μικρό κέρδος. Αν έχετε κάποια γνώμη να εκφράσετε σχετικά με όλα αυτά, θα χαρώ να την διαβάσω στα σχόλια…