Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

Ετούτες τις μέρες, μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, οι τηλεοράσεις μας έφεραν μέσα στα σαλόνια μας, δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, δίπλα στο τραπέζι με τους κουραμπιέδες, εικόνες σαν αυτήν που βλέπετε δίπλα. Το ζήτημα που πολλοί συζητήσανε βλέποντάς τα όλα αυτά ήτανε το αν έπρεπε να μεταδοθούν αυτές οι εικόνες ή αν έπρεπε οι διευθυντάδες των καναλιών να αυτολογοκριθούν και να κόψουν αυτά τα πλάνα. Μάλλον άλλη ήτανε η έγνοια τους: Μην τυχόν τους προκαλέσουν εμετό οι βίαιες εικόνες και τους κάτσει στο λαιμό το χοιρινό! Κούνια που τους κούναγε… Τι καλύτερο για το τηλεοπτικό χωνευτήρι που είχε μείνει χωρίς θεματολογία εκείνες τις μέρες; Πού τους έχανες, πού τους έβρισκες, στη Βαρβάκειο κάνανε ρεπορτάζ και μας δείχνανε εκατό φορές τη μέρα τη φάτσα του Τσιρώνη που προσπαθούσε να μας πείσει για την αγιοσύνη των κρεατεμπόρων! Τους ήρθε λουκουμάκι λοιπόν η αγχόνη…

Εν πάση περιπτώσει, επειδή θεωρώ δευτερεύουσα αυτή την υποκριτική κριτική στην τηλεόραση, το ζήτημα που κατά την άποψή μου είναι πιο σημαντικό, είναι η θανατική ποινή και η εφαρμογή της. Στο Ιράκ, όπως και σε άλλες αραβικές χώρες, σε χώρες της Αφρικής, της Ασίας (Κίνα, Ινδία κλπ.) αλλά και σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ, εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα η θανατική ποινή, η οποία ως έσχατη των ποινών έχει απορριφθεί από τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής διάβασα πως οι τελευταίες χώρες που την κατήργησαν ήταν το Μεξικό και η Λιβερία (το 2005). Ξέχωρα από τον τρόπο εφαρμογής της ποινής αυτής (απαγχονισμός, τυφεκισμός, ηλεκτρική καρέκλα, ένεση κλπ) και την αγριότητα που χαρακτηρίζει τον καθένα από τους τρόπους αυτούς, θα ήθελα να σημειώσω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με την καθεαυτή ποινή του θανάτου και το κατά πόσο ένα σύστημα δικαίου έχει το ηθικό δικαίωμα να την προβλέπει.

Ε, λοιπόν, εγώ ως πολίτης μιας ευρωπαϊκής ευνομούμενης υποτίθεται χώρας (γράφω υποτίθεται επειδή βλέπω γύρω μου αυτές τις μέρες πολλές εύκολες αποφυλακίσεις: Μπουρμπούλια, Γιοσάκης, «κουμπάροι», κλέφτες μητροπολίτες, όλοι έξω είναι…), έχω μερικές ενστάσεις: υπάρχουν κατά τη γνώμη μου κάποιες περιπτώσεις που με κάνουν να θέλω να αναθεωρηθεί αυτή η «πολιτισμένη» στάση μαλθακότητας! Και εξηγούμαι: Θέλω να υπάρχει θανατική ποινή, άμεσα εκτελέσιμη μετά την τελεσιδικία, για τις εξής περιπτώσεις:

Α. Υποτροπή σε δολοφονία.

Ξεκαθαρίζω πως ο ορισμός της δολοφονίας είναι ο εκ προμελέτης φόνος, όχι οι περιπτώσεις νόμιμης άμυνας, ατυχημάτων κλπ. Όταν κάποιος έχει σχεδιάσει, μελετήσει και εφαρμόσει ένα σχέδιο αφαίρεσης της ζωής ενός ανθρώπου, φυσικά πρέπει να τιμωρηθεί αυστηρά. Στην περίπτωση που το έχει κάνει και δεύτερη φορά, είτε πριν τη σύλληψή του είτε μετά από π.χ. μια απόδραση από τις φυλακές, φρονώ πως πρέπει να θανατωθεί! Οι λόγοι είναι δύο: αφενός επειδή όταν σκοτώσεις και δεύτερη φορά σημαίνει πως δεν έχεις πια αναστολές για να σκοτώσεις και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη, αφετέρου γιατί μια εκτέλεση του εγκληματία το πιθανότερο είναι να αποτρέψει την επανάληψη του εγκλήματος από άλλους επιρρεπείς στη διάπραξή του. Τι να το κάνω πως θα φυλακίσω ισόβια έναν δις δολοφόνο αφού, μη έχοντας ελπίδα να βγει ποτέ στην ελευθερία, συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως δολοφόνος και μέσα στις φυλακές κάνοντας κόλαση τη ζωή των υπολοίπων κρατούμενων και βάζοντας σε κίνδυνο τις ζωές των φυλάκων του; Και πώς να δεχτώ την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής στην περίπτωσή του, αφού πιθανότερο είναι να σώσω έστω και μια ζωή βγάζοντάς τον από τη μέση και αποτρέποντας άλλους από το να θανατώσουν;

Β. Η εμπορία ναρκωτικών

Και εδώ έχω τη γνώμη πως το σύστημα απονομής δικαίου πρέπει να είναι αμείλικτο. Ξεκαθαρίζουμε βέβαια τον απόλυτο διαχωρισμό της εμπορίας από τη χρήση. Ο χρήστης συνήθως είναι άνθρωπος παγιδευμένος, φυλακισμένος σε ένα σώμα που τον πονά αν δεν πάρει τη δόση του, άνθρωπος χωρίς όρεξη για ζωή, χωρίς σχέδια, χωρίς ελπίδα. Οι περισσότεροι χρήστες ξεκινώντας από το χασίς και τα «ακίνδυνα» χάπια πέφτουν στην πιο καλοστημένη παγίδα των εμπόρων: Επειδή η ηρωίνη και τα λεγόμενα σκληρά ναρκωτικά είναι ακριβότερα και αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη στους εμπόρους, αυτοί φροντίζουν να εθίσουν όλο και περισσότερους χρήστες χασίς σε αυτά. Κατά περιόδους εμφανίζουν στην αγορά τεχνητή έλλειψη χασίς και χαπιών, ενώ παράλληλα διοχετεύουν πάμφθηνη ηρωίνη. Ο πειρασμός μεγάλος για έναν χρήστη. Το πιθανότερο είναι να ενδώσει. Όταν όμως η φλέβα του εμποτιστεί με ηρωίνη, ποτέ πια το σώμα του δε θα χορταίνει και δεν θα ηρεμεί με χάπια και χασίς. Έτσι κάνουν τα νέα παιδιά ζόμπι. Από την άλλη ελάτε και στη θέση ενός γονιού. Ενός ανθρώπου μέσης οικονομικής κατάστασης που μεγάλωσε με χίλια βάσανα και στερήσεις ένα παιδί, κι όταν το βλέπει να ενηλικιώνεται, όταν γίνει έφηβος κι έχει όλη τη ζωή μπροστά του, να μπαίνει στη ζωή του ένας έμπορος ναρκωτικών και να το ποτίζει με θάνατο. Τι θα κάνατε στον άνθρωπο αυτόν αν βλέπατε το παιδί σας να πεθαίνει μέρα με τη μέρα μπροστά στα μάτια σας; Γι’ αυτό λοιπόν θάνατος και μόνο θάνατος στους εμπόρους. Όταν αποδειχτεί η ενοχή, αμέσως μετά την τελεσιδικία της απόφασης, μετά την εκδίκαση και της τελευταίας έφεσης, η ποινή πρέπει να εκτελείται! Κάθονται και συζητάνε χιλιάδες ώρες και ψάχνουνε τρόπους για να λύσουνε το πρόβλημα των ναρκωτικών… Περίθαλψη και αγκάλιασμα στους χρήστες, θάνατος στους έμπορους!

Γ. Βιασμοί παιδιών

Στην περίπτωση αυτή το αδίκημα είναι τόσο σιχαμένο και άθλιο που δεν μπορεί μέσα μου να προκληθεί το συναίσθημα του οίκτου. Άλλωστε το εθιμικό «δίκαιο» της φυλακής ξέρει να τακτοποιεί τέτοιου είδους αποβράσματα. Ακόμα και οι φυλακισμένοι για τα χειρότερα αδικήματα δεν δέχονται να ζουν και να συναγελάζονται μέσα στον ίδιο χώρο με αυτά τα κτήνη που κατέστρεψαν με τον τρόπο αυτό τη ζωή ενός αθώου παιδιού. Ούτε κι εγώ μπορώ να βρω άλλο τρόπο τιμωρίας για κάποιον που έκανε κάτι τέτοιο. Τι κακό μπορεί να έχει κάνει ένα παιδάκι 3, 5 ή 7 χρονών; Η παιδική αθωότητά του δεν μπορεί ούτε καν να σκεφτεί δόλια, δεν φαντάζεται καν τι είναι η κακία. Και αυτή την άδολη ψυχή έρχεται και την καταστρέφει κάποιος που στο δικαστήριο επικαλείται σχιζοφρένεια και ψυχολογικά προβλήματα και ζητάει πραγματογνωμοσύνες από ψυχολόγους για να απαλλαχθεί. Ε, δεν τα πιστεύω εγώ όλα αυτά. Η δικαιοσύνη πρέπει να αποδίδεται και να αφαιρείται η ζωή εκείνου που με τον τρόπο του «αφαίρεσε» τη ζωή από ένα παιδί.

Αυτά είχα να σας πω. Δεν είμαι Θεός, ούτε εγώ ούτε κανείς μας, για να μπορούμε να αποφασίζουμε ποιος θα ζει και ποιος όχι, αλλά μόνο και μόνο αν σωθεί έστω και μια ζωή από κάποιο έγκλημα που δεν θα διαπραχθεί επειδή ο θύτης θα φοβηθεί την τιμωρία, ο κόσμος θα έχει ένα μικρό κέρδος. Αν έχετε κάποια γνώμη να εκφράσετε σχετικά με όλα αυτά, θα χαρώ να την διαβάσω στα σχόλια…