Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ε, λοιπόν, ξέρετε κάτι; Τις τελευταίες Πρωτοχρονιές εγώ δεν πολυκαταλαβαίνω πως αλλάζει τίποτα σημαντικό με το να περάσουμε από την 31η Δεκεμβρίου στην 1η Ιανουαρίου! Από το 23:59 στο 00:00 τι αλλάζει; Απλά είναι ένα δευτερόλεπτο που έχουμε αποφασίσει πως είναι σημαντικό. Βεγγαλικά, πανηγύρια, ζητωκραυγές, κι όλα αυτά καταγράφονται κιόλας για να μπορούμε να βλέπουμε στις τηλεοράσεις «πώς γιορτάστηκαν οι Πρωτοχρονιές σ’ όλο τον κόσμο».

Συμβολικά είναι όλα αυτά. Με βάση το μετρικό σύστημα που φτιάξαμε για να μετράμε το χρόνο, πιστεύουμε πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή κλείνει ένας κύκλος κι αρχίζει ο επόμενος. Να μην αρχίσω να γράφω για τη συνέχεια της ροής του χρόνου, γιατί η Φυσική πολλά έχει να πει γι’ αυτό το θέμα, αλλά χρονιάρες μέρες που είναι να μην το αποφλοιώσουμε εντελώς το πράγμα…

Φέτος πάντως ο χρόνος αυτός που φεύγει εμένα μου αφήνει την εντύπωση πως εδώ στον μικρόκοσμο της Ελλαδίτσας μας που ζούμε, υπάρχουνε ζωντανά κύτταρα ελπίδας! Ο ξεσηκωμός που ζήσαμε πριν κάμποσες βδομάδες, τις μέρες της δολοφονίας του παιδιού από τον αστυνομικό, εμένα με έκανε να νοιώσω πως δεν κοιμούνται όλοι στον ύπνο του δικαίου.

Η δολοφονία ξέρουμε πως ήταν η αφορμή. Αιτία ήταν η αγανάκτηση για μια ζωή που δεν υπόσχεται και πολλά στα 18χρονα παιδιά. Αυτά τα παιδιά που βλέπουνε να τα σπρώχνουν μέσα σε μια μηχανή του κιμά, να τους έχουνε βαπτίσει Παιδεία απλά τη συσσώρευση γνώσης, με σκοπό να πάρουν ένα πτυχίο που θα τα βοηθήσει να ζητιανέψουν μια χαμηλόμισθη δουλική εργασία, αλλά πραγματική ΠΑΙΔΕΙΑ δυσκολεύονται να δουν! Αυτά τα παιδιά βλέπουνε τους γονείς τους να δυσκολεύονται να πληρώνουν τα φροντιστήριά τους, βλέπουνε γύρω τους να περνάνε εκατομμύρια ευρώ που τα τσεπώνουν εξυπνάκηδες με διασυνδέσεις, και δεν το αντέχουν άλλο!

Είμαι γεννημένος το 1971, την εποχή του Πολυτεχνείου ήμουνα 3 χρονών σκατό και φυσικά δεν θυμάμαι τίποτα. Όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, ειδικά την εποχή που εγώ ήμουνα 18, 19, 20 χρονών δεν θυμάμαι να βγήκαμε ποτέ στους δρόμους για κάτι σημαντικό, για να ψάξουμε τρόπο να αλλάξουμε κάτι. Αυτό το πράγμα έλαχε να το δω ετούτο τον Δεκέμβρη του 2008. Όλη η αισχύνη του μικρόκοσμου που ζούμε ξεσκεπάστηκε από τους πιτσιρικάδες αυτούς που σήκωσαν το χαλί και φάνηκε η βρώμα.

Πρωτοχρονιά σήμερα και δεν υπάρχει λόγος να γράψω περισσότερα. Ως ελάχιστο ευχαριστώ σ’ ετούτα τα παιδιά για το ταρακούνημα που μας πρόσφεραν, θα τους αφιερώσω ένα ποίημα του Παλαμά. Επειδή καμιά αλλαγή δεν έγινε ποτέ χωρίς κάποιο γκρέμισμα αυτών που θεωρούσαμε δεδομένα, καμιά γέννα δεν έγινε χωρίς πόνο. Διαβάστε το στίχο προς στίχο και δείτε πόση φωτιά κρύβει μέσα στις λέξεις του! Αξίζει καμιά φορά να θυμόμαστε γιατί είμαστε περήφανοι που ζούμε σε έναν τόπο που γέννησε έναν Παλαμά, έναν Καζαντζάκη, έναν Ρίτσο… Ο κατάλογος είναι μακρύς, πώς να τους γράψω όλους;

Ιδού:

Κωστής Παλαμάς - Ο ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΣ

- Ακούστε! Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο χτίστης!
Ο διαλεχτός της Άρνησης κι ο ακριβογιός της Πίστης!
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι,
στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του Χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
Εγώ ο Σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης,
του μακρεμένου αγναντευτής, και κλέφτης κι απελάτης
και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,
και, Δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ‘ρθεί! Γκρεμίζω τη ασκήμια!
Είμ' ένα ανήμπορο παιδι που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει.
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιος μάγος, ποιο στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!


Υ.Γ. 1: Ένα ευχαριστώ στον Σταύρο Ψ., έναν φίλο Έλληνα που μου έστειλε το ποίημα ολοκληρωμένο, είχα μόνο αποσπάσματα…

Υ.Γ. 2: Ήθελα αυτή η Πρωτοχρονιά να έχουμε περισσότερη χαρά, όμως η φωτογραφία ενός παλαιστίνιου στη Γάζα που κρατούσε κλαίγοντας το πεθαμένο παιδί του, δεν μας αφήνει… Αλλά για τη Γάζα θα γράψω στο επόμενο post...